Dagblaðið Vísir - DV - 25.08.2006, Blaðsíða 27

DV Helgin
FÖSTUDAGUR 25. ÁGÚST2006 27
og á sumrin vorum við á sífelldum
ferðalögum. Ýmist að keyra eitt-
hvert með mömmu eða fljúga með
pabba. Ég held ég hafi komið í nán-
ast öll bæjarfélög á landinu og skoð-
að flesta flugvelli landsins. Við erum
mikið útivistarfólk og stórfjölskyld-
an hennar mömmu hittist til dæm-
is árlega í útilegu. Við vorum líka öll
eitthvað í íþróttum og Ninna systir er
menntaður íþróttakennari. Ég var í
handbolta og fimleikum, en langaði í
fótbolta. Þar sem Fram var ekki með
kvennafótbolta hætti ég í íþróttum."
Hvaö meinaröu?
„Fjölskyldan mín er svo miklir
frammarar að ef það var ekki hægt að
keppa með Fram, þá var eins gott að
sleppa því bara!" segir hún hiæjandi.
„Meira að segja inngiftir eru framm-
arar! Reyndar var ég um tíma fram-
kvæmdastjóri knattspyrnudeildar
Ármanns, en það var alveg liðið inn-
an fjölskyldunnar, þar sem sú deiid
gat ekkert í fótbolta!"
Heimilislífið eins og leikrit
En aftur aö œskuárunum og fjöl-
skyldulífinu. Hvernig var dcemigert
heimilislífhjá ykkur?
„Manstu eftir leikritinu Stund-
arfriður?!" spyr hún á móti. „Okk-
ar heimilislíf var dálítið svoleið-
is. Mikii traffík á heimilinu, verið að
hlaupa inn og út. Það var til dæm-
is mjög sjaldgæft að öll fjölskyldan
settist niður og borðaði kvöldmat,
það gerðist eiginlega bara á jólum
og gamlárskvöld. Dæmigerður dag-
ur var þannig - og nú tala ég bara
eftir sjö ára aldur því ég man ekkert
fyrir það tímabil! - að við systurn-
ar þrjár og vinir okkar vorum heima
að leika okkur og borða Cocoa Puffs.
Strákarnir voru orðnir táningar og
Ninna systir komin með kærasta.
Veistu, ég bara man ekki mikið eft-
ir mömmu og pabba þarna heima!"
segir hún og verður svolítið hissa á
þeirri uppgötvun. „Það sem ég man
þó vel er þegar mamma var að koma
heim um kvöldmatarleytið og henn-
ar beið hræðilegt ástand. Við vorum
sko ekki að taka til og vaska upp. Hún
opnaði dyrnar, komst ekki inn með
matarpokana fyrir úlpum og skóm
og svo byrjaði vinnan hjá henni. Hún
eldaði, gekk frá í eldhúsinu, þvoði og
straujaði af öllum og hefur ábyggi-
lega aldrei sofnað fyrr en klukkan tvö
á nóttunni. Hún er sko hetja."
Búðarstúlka í Bolungarvík
Lára átti auðvelt með nám, en
ellefu ára var henni fariö að leiöast
í skóla.
„Eftir grunnskólann reyndi ég að
fara í menntaskóla, en það tókst ekki
betur til en svo að ég hætti í októb-
er! Mömmu og pabba leist nú ekki
á það, svo ég fór vestur í Bolungar-
vík til tvíburasystur mömmu og ætl-
aði að vinna í fiski. En þá var auð-
vitað enginn fiskur...! Ég fékk vinnu
í búðinni hjá Einari Guðfinnssyni
og átti svo að fá að fara heim í jóla-
frí. Þá fór að snjóa, með þeim afleið-
ingum að það var ekkert flogið frá
18. desember fram að 4. janúar og ég
var föst í Bolungarvík! Það er í eina
skiptið sem ég hef orðið einmana.
Á aðfangadag fékk ég ólýsanlega
heimþrá, brenndi mig í ofanálag og
hringdi grátandi heim. Á jóladag rof-
aði til, en þá flaug Flugfélag Islands
ekki, svo pabbi kom á Frúnni og sótti
mig. Ég fór ekki vestur aftur. Ég gæti
ekki búið á stað þar sem hætta er á
að lokast inni dögum saman, en dá-
ist að sama skapi að þeim sem það
gera."
Unglingurinn Lára neitaði semsé
aö fara aftur vestur í Bolungarvík
og til að halda friðinn fékk hún leyfi
til að setjast að nýju á skólabekk í
Menntaskólanum við Hamrahlíð. Nú
skyldi reyna á námið.
„Það var alveg jafn leiðinlegt og
mig minnti; ég entist í hálfan mán-
uð!" segir hún skellihlæjandi. „En
það var ferð til fjár - eða þannig...
Þar kynntist ég nefnilega manninum
mínum, Hauki Ólafssyni. Ég hafði
að vísu hitt hann um haustið þegar
ég var að reyna að koma honum og
vinkonu minni saman án árangurs.
Sameiginlegur vinur okkar var ein-
hvern tíma í heimsókn hjá mér þegar
Haukur kom að sækja hann, íklædd-
ur þessum fínu jakkafötum og með
slifsi. Ég var svolítið litrík á þessum
tíma, krúnurökuð með skærbleik-
an lokk og valin næst verst klædda
stúlkan í MH! Ég spurði Hauk í gríni
hvort hann vildi ekki bara byrja með
mér - settist svo í fangið á honum
daginn eftir í skólanum og kallaði
hann ástina mína. Allt í gríni - en
fimm dögum síðar var ég orðin yfir
mig ástfangin af honum og sú ást er
enn til staðar."
Fimm barna móðir en engin
húsmóðir
Já, það er einmitt talað um það
hvað þið eruð ástfangin.
„Er talað um það? Það er reynd-
ar alveg rétt, við verðum sífellt ást-
fangnari með árunum. Við giftum
okkur fyrir þrettán árum og eigum
fimm börn. Hann er bara svo æðis-
legur þessi maður. Ég er í raun stein-
hissa á því að hann skuli enn vera
jafn ástfanginn af mér og skuli ekki
hafa hent mér fyrir löngu eins og
mamma spáði þegar við vorum að
byrja að vera saman. Hún benti mér
á að ég þyrfti að vera duglegri við að
þrífa af honum og elda fyrir hann, en
ég er bara alveg ómöguleg í því. Ég er
engin húsmóðir. Ég vil hafa snyrtilegt
í kringum mig og vil ekki vera í drasli,
en mér finnast ryk og dauðir hlutir
ekki skipta neinu máli. Hins vegar er
ég góð mamma."
I því hringir síminn og eftir því
hvernig Lára svarar er ljóst hver er að
hringja.
„Hce, ástin mín!“ segir hún. Talar
við hann í smástund, slítur eftir fal-
lega kveðju og segir.
„Hann Haukur er stórkostleg-
ur. Hann starfar sem verkefnastjóri
hjá Hugsmiðjunni, sem sérhæfir sig
í vefsíðum fyrir fyrirtæki, einkum
ráðuneytin, og við hjálpumst að með
heimilið og uppeldi barnanna. Svo
skúrum við fýrirtæki saman tvisvar
í viku."
Hún segirþau eiginlega hafa byrj-
að lífið saman á öfugum enda. Byrj-
uðu á að leigja og voru orðin foreldr-
ar þegar Lára var nýorðin nítján ára
ogHaukur árinu eldri.
„Það var ótrúleg óheppni að fyr-
irtækið sem Haukur vann hjá fór á
hausinn mánuði eftir að við byrjuð-
um að leigja!" segir hún brosandi.
„Hann fékk sem betur fer vinnu
stuttu síðar og ég var að vinna á leik-
skóla þegar ég uppgötvaði að við ætt-
um von á barni. Þegar Lilja Sóley var
fimm mánaða fór ég aftur út að vinna
og Hulda, tengdamamma mín, pass-
aði hana."
Níu manna fjölskylda i Háaleitishverfinu
Hjónin Helga Jóhannsdóttir og Ómar
Ragnarsson með börnin sin sjö. „Heimilislifið var
svona eins og í leikritinu Stundarfriður!"
Hetjan Helga „Mamma erhetja
sem kenndi okkur börnunum sínum
að lita á erfiðleika sem reynslu."
I