Freyr - 01.10.1973, Síða 17

fjöldamörgum götum. Endahólfin tvö eru
miklu minni, enda aðeins ætluð sem ís-
geymslur. í miðhólfið eru látnar hrogna-
skúffur hver ofan á aðra, með mátulegu
magni af hrognum í hverri. Þessar skúffur
verða að passa nokkurn veginn í miðhólfið
svo þær hreyfist ekki meðan á flutningi
stendur. Efsta skúffan í miðhólfinu er fyllt
með ísmulningi eins og hliðarhólfin; síðan
er lokið neglt á. ísinn í sendingunni þjónar
tvennum tilgangi. Annars vegar til að kæla
hrognin, hins vegar til að halda þeim rök-
um um leið og ísinn bráðnar. Síðastliðið
ár sendi Eldisstöðin í Kollafirði frá sér
hrogn í 50 lítra plastílátum, sem reyndust
mjög vel. Voru hrognin lögð á grisjur, sem
saumaðar voru á plasthringa, sem pössuðu
í ílátið. Efstu hringirnir voru stærstir en
minnkuðu eftir því sem neðar dró. í hvert
ílát komust um 6 lítrar af hrognum eða
um 50.000 hrogn. Efst í fötunni var haft
lag af ísmulningi. Nánari upplýsingar um
þennan útbúnað má fá á Veiðimálastofn-
uninni eða í Eldisstöðinni í Kollafirði.
Ekki er hægt að leggja of ríka áherslu á
það, að öllum hrognaflutningum verður að
vera lokið a. m. k. tveimur vikum áður en
hrognin klekjast út. Ef hrognin eru hreyfð
síðustu vikuna, má búast við klaki fyrir
tímann.
Klakkörfur og skápar
Algengast er að nota klakkörfur við klak
eldisfiska á íslandi. Þetta eru trékassar
með koparneti í botni, sem málað er með
asphalt lakki. Þeim er komið fyrir í klak-
stokkum, sem eru 15 cm djúpir og 35 cm
breiðir. Klakstokkunum er skipt niður í
hólf með álplötum. Eru plöturnar tvær og
látnar þannig að vatnið rennur yfir aðra
plötuna, sem nær niður í botn, en undir
hina, sem ekki nær til botns og er nær
körfunni ástreymis. Plöturnar valda því að
vatnið vellur alltaf upp í gegnum botn
körfunnar og út nálægt yfirborðinu yfir að
næstu körfu.
Á síðari árum hafa komið á markaðinn
klakstokkar og klakskúffur úr plasti. Þessi
útbúnaður, sem er innfluttur og því fremur
dýr, virkar í grundvallaratriðum eins og
tréstokkarnir.
Oft eru klakkörfurnar hafðar þannig að
kviðpokaseiðin falla niður í gegnum netið
á körfunni um leið og þau klekjast út.
Þykir þetta mjög hentugt, þar sem seiðin
eru þannig komin í dimmt umhverfi, sem
hentar þeim mjög vel og gerir alla umhirðu
hrognanna auðveldari.
Klakskápar hafa rutt sér til rúms víða
í heiminum á síðasta áratug. Eldisstöðin í
Kollafirði hefur notað slíka skápa og fer
lýsing á þeim hér á eftir. Klakskápar hafa
ýmsa kosti fram yfir klakstokkana. Til
dæmis fer mikið minna fyrir hrognunum,
þar eð þeim er raðað í skúffur, hverri upp
af annarri. Auðvelt er að baða hrognin til
varnar gegn sveppum, og þar af leiðandi
þarf ekki að tína hrognin, þótt það sé víða
gert. Þar eð minna vatn þarf til klaksins
í skápunum, er auðvelt að hafa stjórn á
hitastigi vatnsins. Undirstaðan undir starf-
semi skápanna er hin sama og í stokkun-
um; þannig rennur vatnið niður í annan
enda ytri skúffunnar, sem er úr áli, vellur
síðan upp í gegnum netbotn á trékassa,
sem er innan í álskúffunni. Vatnið rennur
síðan út um endann á trékassanum og út
úr álskúffunni að ofanverðu niður í næstu
skúffu fyrir neðan. Heath-Tecna fyrirtæk-
ið í Bandaríkjunum framleiðir slíka skápa
úr trefjaplasti og hafa þeir reynst vel.
Hrognin klekjast út í klakskápnum og
kviðpokaseiðin eru í skúffunum, unz þau
fara að taka til sín fæðu. Þá eru þau flutt
í eldisker eða hugsanlega klakstokka, þar
sem fóðrun byrjar.
í Eldisstöð ríkisins í Kollafirði hafa bæði
verið notaðir skápar og klakstokkar.
Reynslan hefur sýnt að vænta má betri
árangurs í klakstokkunum. Auðveldara er
F R E Y R
443