Skátablaðið - 01.04.1947, Síða 11

FYRIR YNGRI LESENDUR:
KULUMALA
Saga um hraustan indverskan dreng
EGAR Kulumala varð ellefu ára, gaf
faðir hans, Kulu, honum lítið spjót.
Spjótið var ekki neitt leikfang. Enda þótt
það væri helmingi minna en spjót föður
hans, var á því beittur oddur, liðlegt og
sterkt skaft. Kulumala gaf spjótinu nafnið
„Tígrabani", af því að hann sagði, að ein-
hvern tírna mundi það drepa Shen, tígris-
dýrið, sem allir þorpsbúar óttuðust. En her-
mennirnir hlógu bara að Kulumala, er þeir
heyrðu hann segja þetta, og töldu það hina
mestu fjarstæðu, að drengurinn gæti frekar
drepið dýrið en þeir.
Dag nokkurn var Kulumala að æfa sig í
að kasta spjótinu í mark, rétt utan við
þorpið. Hann var nýbúinn að hæfa markið
mjög vel, þegar hann allt í einu heyrði
lágt þrusk bak við sig. Á sama augnabliki
og hann heyrði hljóðið, sneri hann sér við,
og þarna sté)ð þá Shen — ekki í tíu skrefa
fjarlægð frá honum. Kulumala stóð sem
þrumu lostinn. Hann sá, að liann gat ekki
náð til spjótsins, áður en Shen næði hon-
um. Hið eina, sem hann gat gert, var að
forða sér upp í tré. Og það gerði hann.
Á sama augnabliki stökk Shen, — en of
seint —, Kuhunala var þegar kominn upp
í topp trésins. Shen reyndi að klifra upp
tréð, en það var of hátt og bratt. Allar
tilraunir misheppnuðust og loks gafst Shen
upp og drattaðist af stað í áttina til þorps-
ins.
Varla var tígrisdýrið komið inn í myrk-
viðinn, þegar Kulumala skauzt eins og kólfi
væri skotið niður úr trénu, sótti spjót sitt
og hrópaði af öllum lífs og sálarkröftum
hættuópið, svo að konurnar í þorpinu gætu
forðað sér og börnum sínum inn í kofana.
Enginn eldri karlmannanna var heima
þeinr til varnar. Allir voru á veiðum.
Þegar Kulumala hafði fullvissað sig um,
að spjótið væri í lagi, læddist hann varlega
á eftir tígrisdýrinu. Nú var hið gullna tæki-
færi komið. Hann skyldi drepa Shen og
vinna sjálfur hið mikla ])arfa- og frægðar-
verk. Kulumala hugsaði með sér, að bezt
væri að klifra upp í eitt tréð við þorpsveg-
SKATABLAÐID
31