Skátablaðið - 01.04.1947, Blaðsíða 18

blúndur, tákn virðingar og valds. Var ætl-
un okkar að fara í útilegu í eyju þá, er
Elliðaey heitir og liggur skammt austur af
Heimaey. Er hún erfið og jafnvel ófær
uppgöngu nema í stilltum sjó. Á tveim
stöðum á eynni, austan og vestan, eru mó-
klapparfláar, er ganga í sjó út. Má þar
leggja að róðrarbát, meðan sjór er stilltur,
Er við vorum allir komnir um borð og
landfestar voru leystar, komu aðstoðarkokk-
ur og aðstoðarkokkur aðstoðarkokks niður
bryggjuna, dragandi á eftir sér heljarmik-
inn steinbít. Var þessi virðulega þrenning
innbyrt og síðan haldið af stað. Ferðin út
að eynni gekk bæði fljótt og vel. Sjósóttar
varð ekki vart, því að sjór var sléttur og
leiðin stutt. Voiu farnar fjórar íerðir af
léttbátnum með menn og farangur að eystri
flánanum. Gekk allt stórslysalaust, nema
steinbíturinn glataðist og hvarf niður í hin
ógurlegu undirdjúp hafsins. Er upp á eyna
kom, blöstu við okkur grasi grónar grund-
it, lautir og balar. Hér og þar stóðu kindur
í skjóli við kletta og moldarbörð. Er við
nálguðumst þær, gengu þær til móts við
okkur, stönzuðu skammt frá, hölluðu undir
flatt, jörmuðu og hlupu síðan brott. Hefir
þeim víst ekki litizt á þennan stuttbuxna-
hóp. Okkur til mikillar ánægju hætti rign-
ingin á meðan við voruni að tjalda, og
skömmu síðar stóðu átta lítil, hvít skáta-
tjöld hlið við hlið í litlu dalverpi. Klukk-
an tíu urn kvöldið var öllum boðið að
ganga til hvílu, og skömmu síðar hrutu
menn, hver í kapp við annan. Klukkan
átta næsta morgun vorum við allir vaktir.
Var þá þurrt veður og sól á lofti. Þúsundir
fugla flugu fram og aftur meðfram björg-
unum, og öllu ægði saman, hröfnum, veiði-
bjöllum, máfum, svartfuglum o. fl. o. fl., og
allt var þetta gargandi, nema lundinn.
Hann flaug hratt, þagði og skammaðist sín
fyrir alla sína lús.
Útilegustjórinn haíði slegið upp heljar-
mikilli auglýsingu um allar reglur og dag-
skrárliði útilegunnar, sem sé tjaldskoðun,
gönguferð, máltíðaskiptingu, leiki og varð-
eld. Ætla ég ekki að orðlengja um tjald-
skoðunina og gönguferðina, því að hvort
um sig fór fram á hinn prýðilegasta máta.
Er matartíminn var kominn, flutti kokk-
urinn og aðstoðarmenn hans afsakanir fyrir
þvi, hve fiskurinn væri lítill, og kenndu
steinbítshvarfinu.
„Það skal ekki verða sparað við ykkur,
er að grautnum kemur,“ sögðu þeir og
nurfu inn í matartjaldið.
Inn í matartjaldinu stóð heljarmikill
grautarpottur á „prímus“, og var vel kynnt
undir. Hrærði aðstoðarkokkur í pottinum
með fornri sleif. Nú vildi svo óheppilega
til, að af einhverjum ástæðum valt „prímus-
inn“ um koll, og sjóðheitur grauturinn
flæddi yfir gólfið eins og hraunleðja. Slíkt
æði, scm kokkurinn fékk, hefir ekki þekkzt
í manna minnum, og skaðræðisöskrið, sem
hann rak upp, var ógurlegt. Jós liann
grautnum með báðum höndum upp í pott-
inn aftur, meðan aðstoðarkokkarnir stóðu
lijá stirðnaðir af skelfingu. Síðan bætti
hann vatni og mjólk í pottinn, setti hann
á „prímusinn“ og kveikti undir. Tók skát-
ana nú að lengja eftir grautnum og hófu
allhávært garnagaul. Skömmu síðar var
grauturinn borinn fyrir hinn hungraða
mannsöfnuð. Eítir að menn höfðu borðað
nægju sína, var kokkunum til mikillar
undrunar mikið eftir í pottinum.
Dagurinn leið í glaum og gleði, og er
komið var tindir kvöld og við sátum syngj-
andi við varðeldinn, byrjaði að hvessa af
austri. Klukkutíma síðar, er báturinn kont
að sækja okkur, var ófært við eystri fláann.
Var þá brugðið skjótt við, og fluttum við
allan farangurinn að vestri fláanum. Eftir
mikla erfiðleika tókst okkur að koma mönn-
38
SKATAB LAÐIÐ