Sameiningin - 01.07.1910, Blaðsíða 13

arri reynslu vorri sagt sigri hrósandi; svo og þetta úr
Passíusálmunum:
„Við mig þótt hatri hreyfi
heiftarmenn illgjarnir,
enginn kann utan hann leyfi
eitt skerða hár á mér.‘ ‘
Og enn fremr þetta alkunna dvrmæta guðs orð: „Hvern
þann, sem drottinn elskar, þann sama agar hann, og
tyftar hvern þann son harðíega, er liann að sér tekr“
(Hebr. 12, 6). Ofsóknirnar gegn kirkjufélaginu, eins
œstar og látlausar og þær liafa verið á gjörvallri liðinni
æfi þess, er í œðsta skilningi aðeins einn þáttr í föður-
aga guðs við þetta barn hans. Barnið þurfti hirtingar
við — hver af ossútaf fyrir s'g, og vér allir sameiginlega.
Óvinirnir aðeins hirtingarvendir í hendi guðs. Hirt-
ingin lífsnauðsyn — barninu, sem fyrir henni verðr, til
óhjákvæmilegrar auðmýkingar, en jafnframt til vaxtar í
trúnni, aukinnar þolinmœði, undirgefni undir vísdóms-
fullan og kærleiksríkan vilja hins heilaga algóða föður.
Guði sé lof og dýrð fyrir revnsluna alla, því hún ætti að
verða og liefir áreiðanlega orðið oss til góðs. Hans
nafn sé vegsamað eilíflega.
Margfaldr lærdómr fyrir kirkjufélagið á ókominni
æfi þess felst svo sem að sjálfsögðu í því, er á dagana
hefir drifið að undanförnu. Einstök atriði í því lær-
dómsmáli vil eg nú benda á — þetta, sem mér skilst að
drottinn umfram allt vilji láta fyrir oss brýnt:
1. Allir, sem tekið hafa að sér að halda, boðsltap
drottins vors Jesú Krists uppi í hehninum, verða að vera
við því búnir að eiga fyrir ])á sök ervitt, standa í stríði,
bera krossinn—hnns kross—æfilangt. Kirkjufélagið verðr
hér eftir engu síðr en á frumbýlingsárunum, ef það á
framvegis að geta verið barn drottins, að hafa hug til
þess að þola illt hans vegna, bera hans vanvirðu.
„Krists börn eru kross börn‘ ‘ — líka í þeim sldlningi, og
það sérstaklega. Speki guðs orðs, sem vér höfum
skuldbundið oss að halda á lofti í tíma og ótíma, er heim-
inum heimska. Við vinsældum úr þeirri átt má enginn
búast, svo framarlega sem hann reynist drottni sínum