Sameiningin - 01.07.1910, Blaðsíða 3

i3i
Og er foringi liins rómverska setuliðs daginn eftir lét
hann í viðrvist sinni koma fram fyrir prestaráð Gyð-
inga máli hans til rannsóknar, varð brátt áþreifanlegt,
hve lítil var von þess, að í þeirri átt liins gyðinglega
,'jóðlífs yrði með sannsýni litið á málstað postulans;
því nálega undir eins og Páll er kominn fram fyrir þá
höfðingja og farinn að gjöra grein fyrir máli sínu, er
hann að boði œðsta prestsins sleginn á munninn. Endr-
tekning þess, sem áðr liafði komið fyrir í öndverðri písl-
arsögu frelsara vors Jesú, er þjónn œðsta prestsins, sem
þá var, út af einörðum, en stillilegum orðum lians til
þess höfðingja, gaf Jesú kinnhestinn ógleymanlega.
Eftir þá yfirheyrslu er svo aftr farið með Pál inn í her-
manna-virkið. Önnur nóttin hans í því varðhaldi er nú
yfir hann að líða. Hnugginn var liann vafalaust, er
hann ' böndunum lagðist til hvíldar um kvöldið. 1 alla
staði eðlilegt, að áhyggjur þungar og ömurlegar hlœðist
yfir liann með nóttinni að sígandi þá út af hinum dapr-
legu framtíðarhorfmn með tilliti til persónulegrar
reynslu hans þessa tvo næstliðnu daga. Því að hörm-
ungatíðin, sem nú steðjaði að honum, var enn ískyggi-
legri en allt annað sömu eða líkrar tegundar, sem áðr
hafði yfir hann dunið frá því fyrst, er hann gekk drottni
Jesú á liönd og undir krossmerki hans. Allsstaðar og
æfinlega á ferðum sínum að undanförnu hafði hann
reyndar mœtt mótspyrnu og ofsóknum. En þrátt fyrir
þau ókjör öll hafði hatnn þó á því skeiði ferðazt um og
starfað frjáls maðr. Nú aftr á móti er hann orðinn
bandingi — má ekki einsog þá er komið ráða sjálfum sér
eða um frjálst höfuð strjúka. Þar er sá stóri munr
æfikjaranna, sem nú voru orðin, og hinna, er a,ð undan-
förnu höfðu verið. Margar framtíðar-vonir hans, er
verið höfðu, voru að sjálfsögðu xít af þessarri breyting
á kjörum hans nýdánar eða sem óðast að deyja. Svart
strik skiljanlega allt í einu dregið yfir svo eða svo mikið
af því, er hann hafði sett sér fyrir að framkvæma fyrir
drottin í nálægri framtíð. Og hann fékk þar ekkert við
ráðið. Látum vera, að hann ætti bágt. Að því er sjálf-
an hann snertir persónulega, gat hann víst jafnaðarlega