Prentarinn - 01.01.1966, Qupperneq 18

ásamt vini sínum og vinnufélaga Arngrími
Olafssyni, prentara og listmálara. Arngrím-
ur var ákaflega liðugur og listfengur, svo
að orð fór af.
Hér verð ég að gera ofurlítinn útúrdúr
og geta þess, að Arngrímur hélt málverka-
sýningu ásamt Þórhalli Björnssyni frá
Ljósavatni. Þórhallur var bróðir Tómasar
Björnssonar, kaupmanns hér á Akureyri,
og voru þeir bræður um margt líkir. Árni
Kristjánsson, menntaskólakennari, hefur
sagt mér, að allt hafi leikið í höndunum á
Þórhalli. Hann hafi verið ákaflega hjarta-
hlýr maður, en skapmikill, getað fuðrað
upp, en jafnfljótur til sátta, þótt í odda
skærist eitt andartak. Málverkasýningu sína
héldu þeir félagar í gamla barnaskólanum,
sunnan við Samkomuhúsið. Vakti sýning
jjeirra rnikla athygli. Myndirnar frá Mý-
vatnssveit þóttu stórkostlegar. Fannst
mönnum Jjeir hafa náð Jjar fádæma vel
hinni fögru, seiðandi, blámóðu fjallanna
og sveitarinnar sjálfrar, sem einkenna liana
svo mjög sem kunnugt er.
★
ArIN LÍÐA HJÁ, út í tímans sjá. Ég er
á gangi niður á Hafnarbryggju, eða Tulin-
íusarbryggju, eins og hún var oft kölluð í
gamla daga. Þar var alltaf eitthvað að ger-
ast, eitthvað að sjá og heyra. Norðan við
bryggjuna lá dálítill vélbátur. Allt í einu
skaut Jjar upp kollinum maður, lágur vexti
en knálegur og snöggur í hreyfingum. Þar
var kominn á ný Arngrímur Ólafsson,
prentari. Hann heilsaði mér og bauð mér
um borð. Ég tók boðinu. Þar veitti hann
mér af rausn heitt kakó og brauð. Á Jjess-
um vélbáti var Arngrímur matsveinn svona
sér til gamans.
Mér finnst sem Jjessar góðgerðir vinar
míns ylji mér enn fyrir brjósti. Sennilega
hef ég verið kaldur og svangur, fyrst ég
minnist Jjessa atviks enn.
Enn er ég á gangi niður við höfn. Nú er
Jjað sjálf Súlan, sem liggur framan við
14
bryggjuna. Um borð í henni sá ég mann,
sem vakti eftirtekt rnína. Það var ekki um
að villast. Þarna var enginn annar kominn
en Jakob Kristjánsson, prentari. Hann var
svo auðkenndur ungur, myndarlegur mað-
ur. Þarna var hann, eins og Arngrímur
vinur hans, sér til gamans á síldarvertíð
með Sigurði Sumarliðasyni, sem var Jjá
skipstjóri á Súlunni.
Þessir tveir vinir, Jakob og Arngrímur,
skáru sig úr og voru um margt einkenni-
legir.
Einhvern tíma mun Jakob hafa dottið í
hug að læra að fljúga, því að hann segir
eitt sinn við vin sinn og félaga, Einar Gutt-
ormsson frá Ósi: „Þú heyrir ef til vill næst
til mín uppi í loftinu“.
★
AÐ ER FAGURT og stjörnubjart vetr-
arkvöld. Pollurinn, Leiran og Eyjafjarðar-
áin, allt er lagt spegilsléttuin ísi svo langt
sem augað eygir. Það hefði mátt halda,
svona í fljótu bragði, að Akureyringar all-
ir, sem vettlingi gátu valdið, væru saman-
komnir á skautum framan við syðsta húsið
í Fjörunni, svo margt var um manninn Jjar.
Allt í einu snarast inn á skautasvellið ung-
ur maður, fremur hár vexti og fríður sýn-
um. Hann skarar óðar langt fram úr öllum
hinum, sem Jjar eru á skautum. Manngrú-
inn slær Jjegar hring um þennan mann, sem
leikur — eins og sá, sem valdið hefur —
ótrúlegustu listir af mikilli snilld innan í
hringnum.
Einna mesta athygli vakti sú list hans,
er hann stökk upp í loftið, sneri sér Jjar í
hring, og er hann kom niður, renndi hann
sér hring eftir hring á öðrum fæti, ýmist
aftur á bak eða áfram. Þessa list og aðrar
lék hann hvað eftir annað öllum til furðu
og skemmtunar. Þessi maður var Jakob
Kristjánsson.
Jakob var maður mjög vel gerður bæði
andlega og líkamlega. Hann var gæddur
beztu kostum íslenzkrar íjjróttamennsku,
PRENTAHINN