Prentarinn - 01.01.1966, Blaðsíða 19

clrengskap, prúÖmennsku og háttvísi í allri
framkomu, hvort heldur var í vinnusal eða
á leikvelli.
Þegar ég minnist góðra manna, hvort
heldur þeir unnu á andlegu sviði eða ver-
aldlegu, kemur mér jafnan í hug Hall-
grímur heitinn Benediktsson glímukappi.
Hann var fortakslaust einhver allra glæsi-
legasti glímumaður íslands fyrr og síðar.
Glíma hans var drengileg, stígandi hennar
létt og lipur, brögðin lirein og mjúk. Svo
leiftursnögg voru þau, að engir þeir, sem
fyrir þeim urðu, vissu af þeim fyrr en
þeir lágu fallnir. Á einu slíku leifturbragði
Hallgríms féll sjálfur Jóhannes okkar Jós-
efsson glímukappi í Þingvallaglímunni
frægu sumarið 1907. Jóhannes glímukappi
segir í endurminningum sínum, er hann
minnist á glímuna frægu á Þingvöllum, að
hann hafi eiginlega ekki áttað sig til fulls
á glímunni fyrr en hann glímdi við Snorra
Einarsson. Það var erfitt að fella Snorra, en
hann var frábær fimleikamaður, sem vakti
niesta athygli í þessari glímu, að undan-
skildum sigurvegaranum sjálfum, Hall-
grími Benediktssyni. Snorri var bróðir Páls
Einarssonar, sem Akureyringar allir þekkja,
en hann er enn léttur í spori, sem ungur
væri.
★
SlJMARIÐ 1912 lögðu sex ungir menn
land undir fót frá Borgarnesi áleiðis til
Akureyrar. — Þessir voru í förinni:
Pentaramir Einar Guttormsson og Jakob
Kristjánsson, stúdentarnir Eiríkur Alberts-
son, síðar prestur að Hesti, Friðrik J. Rafn-
ar, síðar prestur og vígslubiskup á Akur-
eyri, og bróðir hans Jónas Rafnar, síðar
yfirlæknir í Kristneshæli, auk Jóns Jó-
hannssonar, er varð eftir að Auðkúlu til
sumardvalar.
Á Lækjamóti skildust leiðir. Þeir félag-
ar, Einar og Jakob, völdu sér svonefnda
ytrileið, fóru yfir Kolugafjall, niður í
Gönguskörð og yfir Hegranesið að Hólum
í Hjaltadal. Þaðan fóru þeir yfir Heljar-
dalsheiði og niður í Svarfaðardal. Þessa
lykkju á leið sína lögðu þeir félagar til að
sjá sjaldséða staði, og meðal annars til að
sækja lieim gainlan kunningja Jakobs,
Kristján Þorgilsson að Sökku í Svarfaðar-
dal.
Allir komust þeir félagar heilu og höldnu
til Akureyrar, en illa skóaðir og sárfættir
eftir ferðalagið.
Vinur minn, Bjarni Rafnar læknir, ætti
nú að íhuga með sjálfum sér fótabúnað
föður síns og þeirra félaga fyrir röskum
fimmtíu árum og bera saman við fótabún-
að sinn, þegar hann er að klífa Vindheima-
jökul og aðra hæstu fjallatinda, sem finnast
í nágrenni Akureyrar og víðar.
Sumarið eftir fóru þeir Jónas læknir og
séra Jakob Kristinsson sömu leið norður
gangandi, en bjuggu sig þá svo vel til fót-
anna, að þeir komust heim til sín alveg
ósárfættir.
★
PrENTLISTARNÁMI sínu lauk Jakob
fyrsta október 1906. Vann hann síðan
næstu þrjú árin til viðbótar hjá Oddi, eða
til haustsins 1909, en fluttist þá til Reykja-
víkur og vann í Félagsprentsmiðjunni til
sumars 1912.
Jakob mun þá liafa haft í huga að
mennta sig sem bezt. Hann var því einn
vetur í Iðnskóla Reykjavíkur. Ég held, að
þar hafi Jakob kynnzt hinum mikilhæfa
manni, Jóni Þorlákssyni, landsverkfræð-
ingi, sem stýrði skólanum. Jón fékk á hon-
um miklar mætur og traust, þegar við
fyrstu kynni. Hann mun liafa hvatt Jakob
til enn frekara náms, og ]iá einkum erlend-
is. Jc'»n hafði þá í hyggju, ásamt fleiri mönn-
um, að stofnsetja nýja prentsmiðju í
Reykjavík.
Haustið 1912 tók Jakob sig upp og fór
utan til náms í Lýðháskólanum í Askov á
Jótlandi. Námið sóttist honum svo vel, að
hann var beztur nemenda skólans í dönsk-
um stíl þann vetur. Sumarið 1913 vann
hann sem setjari í prentsmiðju S. L. Möll-
PRENTARINN
15