Prentarinn - 01.01.1966, Qupperneq 21

sem ]iað er á þessu sviði eða einhverju
öðru.
Jakob hvarf aftur til Danmerkur, er
liann hafði sett niður fyrstu setjaravélina á
Norðurlandi. Gekk hann þá að eiga heit-
mey sína danska. Hún var og er ágæt kona,
Dusine Elisabet að nafni, fædd Nielsen.
Gengu þau í hjónaband hinn 22. dag des-
embermánaðar árið 1927. Dusine var yngst
af tólf systkinum. Hún ól manni sínum
einn son, Kristján að nafni, sem lærði iðn
föður síns og vinnur nú í Prentverki Odds
Björnssonar. Dusine bjó manni sínum hið
ágætasta heimili.
Þau ræktuðu umhverfis hús sitt fagran
garð. Hlúðu þau ]iar að allskonar gróðri.
Dusine er alveg sérstaklega barngóð, og
getur þá enginn efast um, að margar hafi
þær verið plönturnar, sein nutu þess á
bernskuskeiði.
Meðal annars, sem þau ræktuðu, voru
ávextir og grænmeti. Samstarf þeirra hjóna
og vinnugleði, er þau prýddu garð sinn,
færði þeim ]jau laun, að þau fengu oftsinn-
is viðurkenningu vegna frábærrar um-
gengni og hirðingar á garðinum. Ótaldar
eru ]>ær stundirnar, sem Jakob eyddi þar
á hljóðum kvöldum í kyrrð og þögn. Var
liann þar oft lengur en vinnubjart var,
hlúði að og prýddi þennan heimilisreit.
Römm reyndist Jakob taugin, sem dró
hann heim til íslands árið 1946. Fluttist
hann ]iá alfarinn með konu sína og son til
Akureyrar, Jiar sem hann var borinn og
barnfæddur.
Hann vann síðan sem vélsetjari í Prent-
verki Odds lljörnssonar, meðan heilsa og
kraftar entust. Krefst það bæði þreks og
áræðis hjá manni komnurn á efri ár, að
taka sig upp eftir meira en tuttugu og
fimm ára dvöl og starf í öðru landi. Allan
þann tíma hafði liann mælt og sett á danska
tungu. Nú var hann snögglega kominn í
gjörbreytt umhverfi, þar sem hann varð að
tala og setja á íslenzka tungu. En Jakob
tók Jjessum breytingum öllum með jafn-
aðargeði prúðmennskunnar og rósemi.
Hann varð undrafljótur að átta sig og að
sigrast á þessum erfiðleikum öllum.
★
AÐ LÍÐUR að ævikvöldi. Tímans
klukka tifar áfram og tefur eigi. Ellin
sækir á. Skrefin styttast. Brjóstið mæðist.
Kraftarnir dvína. Minnið sljóvgast. — En
trúmennskan og samvizkusemin hjá Jakob
kenndu eigi hrörnunar. Þegar afköstin fóru
að minnka — eða svo fannst honum sjálf-
um — gerði hann sér hægt um vik og vann
oft framyfir til uppbótar. Eins var það, sem
eigi kom heldur sjaldan fyrir hin síðari ár
sem Jakob vann, að hann færi eina eða
jafnvel tvær ferðir niður í prentsmiðju, er
liann var kominn heirn að dagsverki loknu
til ]jess að gá að: livort ljósin hefðu verið
slökkt, straumur rofinn á vélunum, glugg-
ar lokaðir og skrúfað fyrir vatnið. Eftir
öllu varð að líta.
Glíman við elli harðnaði. Kempan fékk
ei lengur rönd við reist. Jakob varð þá
nærri ósjálfbjarga. Reyndi þá mjög á dugn-
að, þrek og fórnfýsi frú Dusine, er hún
sýndi í veikinduin hans til hinztu stundar,
eða meðan mannlegur máttur fékk nokkuð
við ráðið.
Jakob lézt í Fjórðungssjúkrahúsinu á
Akureyri liinn þriðja dag ágústmánaðar
1964.
Við félagar liins látna vinar okkar, hús-
bændur hans og annað samstarfsfólk fyrr
og síðar, þökkum vinarþel hans, prúð-
mennsku, dagfarsprýði og drengskap í öll-
um samskiptum. Ekkju lians vottum við og
ástvinum öðrum dýpstu samúð okkar og
hryggð.
Vertu sæll, vinur:
Okkar samstarfsárum hér
ærið seint ég gleymi.
Vinarhug ég þakka þér
og þína minning geymi.
JÓN BENEDIKTSSON,
prentari.
l'RENTARINN
17