Prentarinn - 01.01.1966, Qupperneq 30

ina. Það eru talsverð viðbrigði að skipta úr
blýsátrinu í filmuna.
Monotypeskólinn er til húsa við Cursitor
Street í miðri London, skammt frá Fleet
Street, blaðastrætinu fræga. Þarna er mikið
prentsmiðjuhverfi og í húsunum við Cursitor
Street og nærliggjandi götur eru prentsmiðj-
ur að heita má í öðru hverju húsi. Ef okkur
varð litið út um gluggana á skólastofunni
okkar, sáum við setjara og pressumenn við
vélarnar í húsunum handan götunnar.
Skólinn hefur starfað í fjölda ára og
þjálfað setjara á Monotype-blýsetningar-
vélarnar, og nokkrir íslenzkir prentarar hafa
sótt þau námskeið. í hitteðfyrra fékk filmu-
setningarskólinn svo inni á sama stað. Á 3.
hæð hússins var komið fyrir öllum þeim
tækjum, sem nota þarf við þessa setningar-
aðferð.
Skólann sækir auðvitað margt útlend-
inga?
Já. Þangað sækir fólk víða að úr heim-
inum. Við vorum fjórir í umbrotinu. Auk
mín var Suður-Afríkumaður, Svisslendingur
og Englendingur. Sá síðasttaldi er kennari
við prentskóla í Norður-Englandi. Þarna var
líka stúlka frá Israel. Eins og aðrir nemendur
skólans var hún fullnuma setjari, og hún
sagði okkur að í sínu heimalandi ynni margt
kvenfólk við setningu. Eg komst í góðan
kunningsskap við Norðmann og Svía sem
þarna voru. Norðmaðurinn var búsettur í
London, kvæntur og á þrjú börn. Hann var
að ljúka síðasta námskeiðinu; hafði tekið þau
öll. Að því búnu ætlaði hann til Madagaskar
með fjölskyldu sínu, þangað hafði hann ráð-
ið sig til fimm ára og átti að kenna þarlend-
um mönnum á Monotype. Einnig voru tveir
Tyrkir á skólanum og fleiri útlendingar, sem
ég kynntist minna. Nemendahópurinn var
sem sagt mjög alþjóðlegur. En þótt mann-
skapurinn væri kominn úr sitt hverju horni
heimsins, sameinaði eitt áhugamál allan hóp-
inn (auk prentverksins, skulum við vona)
— en það var fótboltadellan! — Um þetta
Icyti stóð yfir heimsmeistarakeppnin í knatt-
spyrnu, og í hverjum kaffi- og matartíma
var rætt um leikina af miklum hita, veðjað
og þrasað. Og kennararnir voru þar fremstir
í flokki.
Hvernig var kennslunni hagað?
Kennt var fimm daga vikunnar, frá kl.
9 til 5. Þann stutta tíma, sem námskeiðið
stóð, höfðum við ærið að starfa, og lá við
að rekið væri á eftir, þó mikið kapp væri í
mönnum.
Okkur voru kenndar ýmsar aðferðir við
umbrot og frágang á filmusátri. Filmuum-
brot má vinna á margan hátt, og ræður þá
eðli verkefnisins hvaða aðferð er hagkvæm-
ust. Þá vorum við æfðir í að leiðrétta og fara
rétt með öll tæki, pappír og þau kemísku
efni sem til umbrotsins þarf. Kennararnir
löeðu sérstaka áherzlu á að við nvttum sem
bezt þau efni, sem við notuðum; þau yrðum
við að fá frá Monotype, og því langt að
sækja þegar heim kæmi. Jafnframt verklegu
kennslunni útskýrði kennarinn rækilega
vinnuaðferðirnar og tækin og lét okkur
skrifa þær skýringar niður. Ur þessu varð
sú kennslubók sem við tókum próf úr í lok
námskeiðsins.
Komst þú í prcutsmiðfu í Englandi?
Nei, aldrei varð af því. Yið höfðum ráð-
gert að skoða einhverja stóra prentsmiðju,
en það fórst fyrir. En einn daginn var okkur
boðið að heimsækja Monotypeverksmiðj-
urnar og því boði tókum við auðvitað með
þökkum og fórum þangað í fylgd með
Humbie skólastjóra Monotvpeskólans og
Lewis Floro sölumanni hjá Monotypefyrir-
tækinu.
Verksmiðjurnar eru skammt suður af
London, í Redhill í Surrey. Þarna vinna um
2000 manns, og í verksmiðjunum eru smíð-
aðir allir hlutar Monotype- og Monofoto-
vélanna, svo og allt letur og filmumatrissur.
Þegar þangað kom, hófum við skoðunar-
ferð okkar þar sem stálið er flutt inn í verk-
smiðjuna, hitað upp og sniðið niður í ýms-
ar stærðir, og síðan þrömmuðum við í þrjá
klukkutíma um verksmiðjurnar. Sáum meira
og minna sjálfvirkar vélar framleiða bolta
og tannhjól og öxla og allskyns vélarhluta.
26
PRENTARINN