Litli Bergþór - 01.04.1990, Síða 10

Umhverfis flröina
stolið af Gauju bankabókinni hennar með öllum
ferðapeningunum og passanum hennar Önnu!
Síðasti dagurinn hjá þeim í Höfn, fór því í að
bjarga innstæðunni og fá nýjan passa. En fall er
fararheill, og fyrst þetta þurfti að koma fyrir var
eins gott að það gerðist í Kaupmannahöfn, þar sem
hægt var að bjarga málunum á einum degi!
Af stað komumst við semsagt 12. nóvember,
og eftir millilendingar í Berlín og Aþenu, lentum
við í Damaskus. Við vorum ekki með vega-
bréfsáritun til Sýrlands, þar sem okkur hafði verið
talin trú um að íslendingar þyrftu slíkt ekki frekar
en Danir. Island var hinsvegar ekki á lista yfirþau
lönd, sem voru í náðinni, og flugvallarstarfsmenn
í Damaskus höfðu litla hugmynd um að landið
tilheyrði hinum virtu Norðurlöndum. En inn í
landið komumst við þó, - eftir smá þóf og auka-
þóknun til passaskoðaranna.
Damaskus virtist okkur frekar rykug og
þyrrkingsleg borg, enda staðsett mitt úti í "eyði-
mörk". Það var rétt passlegt að vera þar þessa 3
daga. Ahrif Múhameðstrúarinnar leyna sér ekki,
við tókum mest eftir öllum svartklæddu konunum
með blæjur fyrir andlitinu, sem skunduðu um
göturnar með byrðar sínar á höfðinu, - og
framhleypnum karlmönnum, sem eru einkennandi
fyrir múhameðstrúarþjóðfélög. - Það gáfulegasta
semviðgerðumþar, varaðklífafjallið"Kassione",
sem borgin stendur undir. Tókum strætó upp að
fjallsrótum og ætluðum síðan að ganga upp
akveginn, sem liggur upp á fjallið. Fljótlega var
okkur þó boðið far af tveim ungum "séntlurum" á
rauðu rúgbrauði, sem buðust til að keyra okkur
upp, - og sýna okkur í leiðinni akstursfæmi sína.-
Eftir þá lífsreynslu afþökkuðum við farið til baka,
og gengum niður, eftir að hafa horft nægju okkar
yfir alla borgina og mistri hulda eyðimörkina í
kring. Síðasta daginn skoðuðum við svo virtustu
moskuDamaskusborgar, Oumawy-moskuna. Við
stúlkurnarþurftum að skrýðast skósíðum svörtum
hettukuflum og að sjálfsögðu ganga berfættar um
guðshúsið, Múhameð til dýrðar. En það var
vissulega sérstæð stemmning þarna inni.
I Damaskus kynntumst við 6 dönskum
"krökkum" á okkar aldri, sem komu með sömu
flugvél og við og voru líka á leið til Nepal. Vorum
við meira og minna í samfloti með þeim fyrstu
vikurnar, enda höfðu sum þeirra ferðast um þessi
lönd áður og okkur þótti gott að hafa samfylgdina
svona í byijun ferðar.
Það var fyrst eftir að við komum til Indlands,
að við fréttum, í bréfum að heiman, að borgin hefði
orðið fyrir loftárásum, aðeins örfáum dögum eftir
að við vorum þar.
Frá Damaskus lá leiðin svo til næstu
"rykborgar", - Delhi í Indlandi.- Þar vorum við í
viku, bjuggum á stað sem hét því alþjóðlega nafni
"Tourist Camp". Það var svæði með tjöldum og
litlum leirkofum, sem voru leigðir túristum. Mjög
þrifalegur staður, miðað við Indland, með ágætri
klósett- og baðaðstöðu, - þægindum, sem við
urðum fljótlega að venja okkur af. - Gat í gólfið og
vatnsdolla í staðinn fyrir klósettpappír er það sem
gildir í Asíu yfirleitt. Og svo borðar maður bara
með hægri hendinni, sú vinstri má aldrei koma
upp á borðið! Maður lærði auðvitað fljótlega að
borða með puttunum, því þetta er langt fyrir sunnan
hníf og gaffal, og borðbúnaðurinn á matsölustöðum
innfæddra er yfirleitt einungis blað af bananatré í
staðinn fyrir disk, - og svo vatnsdolla til að þvo
putta hægri handar í eftir matinn! Við lærðum
einnig, að ódýrast og best var að borða á
matsölustöðum innfæddra, og minnst hætta á að fá
í magann. Þeir vita nefnilega hvernig þeir eiga að
Við Gauja í Oumawy-moskunni í Damaskus.
Litli - Bergþór 10