Skólablaðið - 01.04.1966, Blaðsíða 3

41.árg. 1966 .5. tbl. apríl
Ritstjóri :
jóhannes Björnsson
Ritnefnd :
Ólöf Eldjárn
Baldur GuÖlaugsson
Trausti Valsson
óttarr Guðmundsson
Vilmundur Gylfason
Þorarinn Eldjárn
Ábyrgðarmaður :
ólöf Benediktsdóttir
Forsíða :
Óiafur H. Torfason
Skreytingar :
Björn Björnsson
ólafur H. Torfason
Trausti Valsson
Ingólfur Margeirsson
STUNDUM - þó einatt þegar fer að vora -
vakna með ungum óróaseggjum ókristilegar hug-
leiðingar um lífið, tilgang þess, tilorðning, vænt-
anleg afdrif o. s. frv. Sýnist þá gjarnan sitt
hverjum og skoðanir að jafnaði álíka margar og
mennirnir, en eigi að síður eru vandamálin fylli-
lega þess virði, að menn láti skoðanir smar 1
ljósi, þó svo að máttarvöldin gefi þeim ef til vill
lítinn gaum.
Mér hefur jafnan verið lítið um þá menn
gefið, sem telja þennan heim lítilmótlegan stökk-
pall til æðra tilverustigs. Þessa heims við-
fangsefni virðast mér alveg nægileg hverjum
venjulegum manni og enginn er ýfir þau hafinn.
Meira að segja Jesús Kristur áleit sér jarð-
neskt böl sfzt óviðkomandi og tillögur hans til
úrbóta eru hinar þekkilegustu, sem fram hafa
komið, þótt enn hafi ekki verið tekið til við
framkvæmdir þeirra, þvf miður. Þess vegna
skyldi engum leyfast að gefa skít i alheiminn
og flótti frá vandamálunum 1 kjöltu æðri máttar-
valda er hrein og bein uppgjöf. Með það 1 huga
er ekki svo fjarstætt að ætla, að kristin kirkja
eigi mesta sök allra á þvú, að hugsjónir Krists
eru enn sern komið er falleg kenning 1 svartri
bók, en finnst hvergi annars staðar.
En þar eð eg ætlaði að gera vandamál mann-
anna að umtalsefni, læt óg útrætt um kristna
kirkju.
Nítjánda öldin gat af sér marga dágóða heim-
spekinga, þ. á m. Nietzsche, skálkinn Schopen-
hauer, Marx o. fl. Þá var lífsviðhorf Bismarcks
( : "Það er ekkert til sem heitir náungakærleikur
milli þjóða" ) mjög 1 heiðri haft og trúin á mik-
ilmennið ríkjandi. Jafnvel Nietzsche hafði ætlað
sér að verða hermaður, en datt af hestbaki á
fyrstu æfingunni, rifbrotnaði og gerðist fí’lósóf 1
staðinn. Hann áleit m.a., að heiminum bæri að
losa sig við hina duglitlu og minnimáttar, aðeins
þannig yrði um verulegar framfarir að ræða.