Skólablaðið - 01.04.1966, Blaðsíða 37

185 -
Hugleiðing
Hvað er heimurinn? Heimur minn,
heimur þinn. Serhver maður á sinn
heim, sfna veröld. Rrkur maður, fátaek-
ur vesalingur, kennari, nemandi.
Öllum leiðist fánýtur, ómerkilegur hvers-
dagsleikinn, lifsstritið og veraldarvafstr-
ið. Allir eru ómerkilegir, enginn er
sannur maður. Serhver hugsar aðeins
um sjálfan sig, er sjálfum sér næstur.
Náunginn. Hann lætur sér í léttu rúmi
liggja örlög allra, nema sjálfs sín.
Ef hann lifir góðu lifi, þjáist ekki af
neinu, þá er allt eins og það á að vera.
Þér er alveg sama, þótt hús nágrannans
standi í ljésum logum, ef það sakar þitt
ekki. Þér er sama, þótt sessunautur
þinn gati, ef þú gatar ekki sjálfur.
Þér er sama, þótt ósanngjarn kennari
níðist að ófyrirsynju á bekkjarbróður
þínum, ef hann aðeins lætur þig 1 friði.
Öllum er sama um allt og alla nema
sína eigin ómerkilegu persónu.
Kröfur. Þú leyfir þér að gera kröfur
til allra. Þú krefst. Ja, þetta gat ég,
hvers vegna getur þú ekki? Ég krefst.
Hvers krefst ég? Einskis.
Þótt ég hafi lært lítið á mfnu stutta
æviskeiði, þá hef ég þó lært það, að
kröfur til annarra manna mega sín lítils,
þegar ég uppfylli ekki þær kröfur, sem
ég geri til sjálfs mín.
Eina sanngjarna krafa náungans er sú,
að honum sé sýnd kurteisi og virðing,
og framar öllu öðru, að hann fái að vera
1 friði, fari hann með friði.
Ævitíminn. Tíminn lúður hratt í þessum
heimi. Ævi manna er misjafnlega löng,
misjafnlega stutt.
Þegar þú, sem ert kominn á efri ár, ef
þér auðnast það, lítur yfir farinn veg,
þá fyrst sérð þú, hversu þú hefur sóað
og eytt þvf, sem menn kalla lff.
En vinur, þá er orðið of seint að sjá
og skilja. Þá eru allar hugsjónir
dauðar, allur máttur til alls þrotinn.
Þér var gefið líf til að láta gott af þér
leiða hér á jörðu.
ÞÚ áttir að standa fyrir stórfelldum
breytingum, framkvæmdum og þjóðfé-
lagsumbótum fyrir þjóð þina og um leið
allt mannkyn. En hvað hefur þú verið?
Ekkert. Bílstjóri, skrifstofumaður,
kennari, verkamaður o. s.frv. Menn,
sem gera ekkert, eru ekkert. Menn,
sem aðeins sinna sfnu starfi, sinnulaus
vinnulýður.
Hver einasti dagur er sama sagan.
Vakna, vinna, borða, vinna, sofa til að
geta vaknað morguninn eftir til að vinna,
borða, sofa. Menn, sem berast með
fjöldanum, hafa ekki þrek til að stríða
á móti straumnum. Menn, sem halda
sér saman alla sfna tíð, og þegar 'þeir
kveðja þessa dásamlegu veröld, þá er
enginn neinu nær. Þeirra skarð er
ekki stórt og nóg af viljalausum vinnu-
dýrum til að fylla það.
Dauðinn, T rauninni er það miklu frem-
ur mannsæmandi að deyja eðlilegum
dauðdaga ungur, þvf að þá hugsar lýður-
inn. "Agalegt, þegar svona ungur mað-
ur deyr. Hverju! hefði hann ekki áork-
að með þessar lika gáfur og fram-
kvæmdaþrek. " Berum saman einhvern
karlfausk, sem lognast loks útaf eftir
margra ára dauðadans. Þá segir lýður-
inn: " Jæja, þá er hann nú loksins
dauður, hann mátti nú fara að missa
sig. "
Hvað það er að deyja, vita engir, eða
fáir. Og enginn hefur verið svo hugul-
samur að senda til þessa rotna heims
Frh. á bls. 204.