Skólablaðið - 01.04.1966, Síða 38

- 186 -
I
ÞENNAN morgun stóöum við niður við sjóinn sjáandi hvar himinninn mætir
jörðinni og við sjáum hvar dagurinn brýtur skýin og hvelfist yfir okkur og nóttin
hverfur bak við þetta á vit einhvers sem fjarskinn dregur í djúpin.
Við erum tvö lítil börn og við höldumst 1 hendur.
II
Hvar varstu? spyrjum við daginn á leið hans yfir okkur bak við okkur og inn
1 okkur þvi að okkur langaði til að vita hvort hann eyddi nóttunni 1 hafinú eða hjá
guði. En dagurinn svaraði ekki haldandi leið sinni áfram yfir landið meðan hann lét
nóttunni eftir sæti sitt á þeim stað sem okkur langaði svo til að vita hver var.
Og þar sem við stóðum þarna skyldum við veiða daginn þvi hvers vegna átt-
um ekki einmitt við að vita hvar hann eyddi nóttunni ?
IV
Svo veiddum við daginn og við hóldum honum og hann skyldi tala og við held-
um fast. En dagurinn var tregur til þetta mátti enginn vita og þetta var leyndarmál
sem jafnvel lítil börn og liítil og saklaus börn og líítil og saklaus börn 1 fjöru máttu