Litli Bergþór - 01.06.2007, Page 20

gefinn maður, greindur og skáldmæltur, en kannski
vissi hann allt of mikið af því.
Það var nú lengi fyrst eftir að hann fór að koma hér, að
hann kom alltaf yrkjandi inn og Egill var mjög
spenntur fyrir þessu. Svo var það einu sinni, líklega
seint í ágúst eitt sumarið. Þá vorum við orðin kjötlaus
en það var mikill og vænn hrútur í túninu, sem alltaf
hafði staðið til að slátra og honum var nú slátrað. Á
þessum tíma var Jón, fóstri minn, hérna hjá okkur og
hún Tóta. Jón ætlaði að svíða hausinn af hrútnum fyrir
mig á prímus og hann er að biðja um prik til að festa
hausin á. Jón fer að orða það við Tótu. Tóta kemur og
réttir honum prik, og segir þetta er þvottaprikið okkar,
Jón, og þú verður að skila því aftur. í því kemur
Kristinn á vettvang, og segir:
Tóta var að panta prik,
prik hjá honum Jóni.
Ég stóð þarna nærri og sagði:
Ekki nokkur asnastrik.
Ertu, Kristinn, dóni?
Kristinn þagnaði um stund, eins og stungið hefði verið
upp í hann, en sagði svo. Ég ætlaði nú að hafa þetta
svona:
Ekki nokkur asnastrik,
sem yrðu henni að tjóni.
JJann kom aldrei yrkjandi inn til okkar eftir þetta.“
Fjölskylduhagir Dísu á Krók og breyttir
tímar
Dísa, nú haga atvikin því þannig að börnin ykkar flytja
öll í burtu og setjast ekki hér að. Svo takið þið
fósturson sem býr hér rausnarbúi í dag með fjölskyldu
sinni?
„Já við tókum að okkur tvo drengi, fyrst Unnstein og
þá er Jóna dóttir okkar þriggja ára. Heimi tókum við
svo þremur árum seinna, þá vantaði hann nokkrar
vikur upp á að verða tveggja ára.
Ég var nú búin að neita því að taka Heimi, var þá sára
heilsulaus og með tvö ung börn fyrir“.
En voru þið búin að byggja þetta hús þegar Heimir fór
að búa hér?
„Já, en það var ekki nema hálfbyggt, ekkert farið að
gera í kjallaranum þar sem ég bý nú“. Og þetta
sambýli hefur verið gott?
„Já, mjög. En eins og ég sagði var ég treg til að taka
drenginn, en það er mesta gæfuspor sem ég hef stigið
á æfinni, það var að taka þetta litla barn. Ég væri ekki
það sem ég er ef ég hefði þurft að hrökklast í burtu frá
Krók“.
Hugsaðu þér, Dísa, þegar maður horfir til baka. Þá eru
þessi kot í Tungunum sem tæpast þótti búandi á í
gamla daga, t.d. Gýgjarhólskot, Fellskot, Hrosshagi,
Krókur og kannski fleiri orðin mestu stórbýlin í dag?
„Já það er óhætt að segja það að framfarirnar hafa
orðið geysi miklar og góðar“.
En hvað með ættmenni þín og vini, hefur þetta fólk
sýnt þér tryggð?
„Já, allir sýnt mér tryggð. Bróðir minn Geir, sem var
næst yngstur af okkur systkinunum og bjó í Glerárþorpi
á Akureyri, og hans börn hafa sýnt mér mesta art, fyrir
utan dætur hennar Hjörleifar systur minnar”.
En hvað með mannlífið hér í sveit frá því þú komst
hingað og fram á þennan dag. Hefur það ekki mikið
breyst?
„Jú náttúrlega hefur það gert það, því það er svo miklu
meiri velmegun en hér áður fyrr. En hérna var alltaf
mikið framfarafólk, mikið sönglíf og félagslíf
almennt“.
Dísa, nú er Vatnsdalurinn hérna austan við bæinn út að
Vatnsdalsholtinu orðinn eitt fúafen eða mýri. Ég man
eftir því þegar ég var sumarstrákur hjá afa mínum á
Galtalæk innan við fermingu, líklega um 1940, þá voru
íþróttaæfingar á vegum Ungmennafélagsins hér á
rennsléttum sandbökkum í Vatnsdalnum og hingað
kom fjöldi ungmenna til æfinga, bæði úr Eystri-
Tungunni og Ytri. Þetta var á þeim árum þegar
Guðmundur (Mummi) móðurbróðir minn var formaður
Ungmennafélags Biskupstungna og Hjálmar Tómasson
frá Auðsholti, kenndi okkur, þá nýútskrifaður af
íþróttaskólanum á Laugarvatni. En landið í
Vatnsdalnum hefur breyst verulega í tímanna rás, að
mér er sagt, líklega vegna minnkandi sandburðar í
Fljótinu eftir að Farið hætti að renna í það og trúlega
vegna frárennslismála, sem ég kann ekki skýringu á.
„Jú, ég man vel eftir þessum íþróttaæfingum unga
fólksins og þessu mikla starfi hjá félaginu í
formannstíð Guðmundar“.
Dísa, klassísk spurning undir lokin
Hver er galdurinn við að ná svona háum aldri?
„Ja, ég veit það nú ekki. Ég hef aldrei drukkið vín. Og
lítið reykt. Ég var þó byrjuð að reykja og reykti þá eins
og fífl. Svo varð ég nú fyrir því að brotna og lenti inni
á spítala. Þar sýndist mér stúlkurnar hafa svo mikið að
gera að þær höfðu tæpast tíma til að borða hvað þá
meira.
Þær voru að keyra rúmin fram með sjúklingunum svo
þeir gætu reykt. Þá sagði ég: Nei, Dísa mín, nú hættir
þú að reykja og ég gerði það og fann ekki fyrir því.
Mér datt ekki í hug að láta þessar manneskjur hafa
þessa viðbótar vinnu ofan á allt annað sem mér sýndist
þær hafa að gera. Þetta var á Landakoti árið sem
nunnurnar hættu rekstri spítalans og ríkið tók við. Það
vantaði fólk, var svona illa mannað“.
Tómstundaiðja, handverk og eða
listmunagerð
Nú hefur þú, Dísa, að minnstakosti í seinni tíð unnið
mikið í handavinnu og að hreinni listmunagerð og
unnið úr allskonar efni. Hefur þetta ekki stytt þér
stundirnar?
„Nei, listmunagerð er það ekki. En þetta hefur verið
mér alveg ómetanlegt".
Hvernig hefur þér gengið að fá aðföng í þetta?
Litli Bergþór 20