Foreldrablaðið - 01.01.1969, Blaðsíða 34

I'
að þau geri skriflega grein fyrir kunn-
áttu sinni. Er það venja hjá kennur-
um?
— Ég held, að það sé miklu sjald-
gæfara, og tii þess að geta skrifað vís-
ur eftir minni, þurfa börnin að kunna
mjög vel.
— Já, líkiega gerir þessi kennari
miklar kröfur um kunnáttu, og er í
sjálfu sér gott um það að segja. En
því er ekki að leyna, að ég hef ástæðu
til að halda, að börnunum takist að
fleyta sér, þótt eittbvað skorti á fulla
kunnáttu, með því að gægjast svolítið
í bókina, og þá verður nú lítið að
marka útkomuna. En mér finnst það
einkum á skorta í sambandi við þetta
ljóðanám, að börnin séu látin flytja
af munni fram það, sem lært er, og
að reynt sé að glæða, tilfinningu
þeirra fyrir hrynjandi, rími og þó
einkum gildi efnisins, rætt um höf-
unda o. s. frv.
— Er það alls ekki gert?
— Nei, þess hef ég aldrei orðið
vör, því miður.
— Við getum nú ekki tekið hverja
námsgrein til umræðu, enda óþarfi.
En viltu segja mér. hvort börnin gera
vinnubækur í sambandi við lesgreina-
nám?
— Já, eitthvað og vinna það bæði
í skólanum og heima, en mér finnst
það allt vera skipulagslítið, og sonur
minn hefur hvorki af því mikið gagn
eða ánægju, og vandvirkni sé ég ekki
hjá honum á þeim blöðum. Mér verð-
ur það aftur á að vitna til minna
skólaára. Þá voru vinnubækur stórt
númer, og minnist ég þess, að mér
þótti vænt um vinnubókina mína.
— Já, þetta er nú orðið langt
spjall, enda hefur margt borið á
góma. Mig langar að lokum til að fá
þetta ofurlítið samandregið — koma
því fyrir í hnotskurn eins og oft er
komizt að orði nú á tímum. Það hef-
ur nú komið fram, að þú befur ýmis-
legt út á kennarann að setja og tel-
ur, að hann gæti gert margt betur,
samt er drengurinn þinn ekki óánægð-
ur, og viðhorf hans til kennarans,
og þá líklega skólans í heild, er já-
kvætt. Hvað er það í háttum kennar-
ans og fari, sem veldur þessu?
— Ég bara veit það ekki. Þó vil
ég aftur minna á það, að hann hefur
aga á bekknum. Minn drengur met-
ur það, og það hentar honum. Vissu-
lega er það grundvailaratriði, að börn-
in séu ánægð. Mér er það ljóst, að ég
má gæta mín og láta sem minnst á
því bera, að ég er ekki ánægð.
— Þú sagðir í byrjun þessa sam-
tals, að þér fyndist kennarinn vera
latur og hefur nú fært að því nokk-
ur rök. Því vaknar spurningin, hvort
hann hafi ekki möguleika til þess að
vera duglegri, nýtari og betri kenn-
ari, ef hann verði meiri tíma til starfs-
ins. Eftir að hafa heyrt frásögn þína,
kemur mér þetta svo fyrir sjónir:
Þessi kennari stendur á traustum
grunni og hefur því mikla möguleika,
en hann nýtir þá ekki sem skyldi.
— Nei, hann gerir það ekki, því
er nú verr. Mér finnst þetta bara synd
og skömm, því að allt gæti verið svo
gott, ef hann legði betur fram krafta
sína.
— Eitt vil ég spyrja um enn. Hvað
gerist, ef kennarinn forfallast og
aðrir grípa inn í starf hans?
— Já, það kemur fyrir, og þá held
32 FORELDRABLAÐIÐ