Vikan - 21.01.1982, Blaðsíða 36

Höfundur: Robert MacLeod Teikning: Sigurður Vilhjálmsson
UNDIR
FÖLSKU
FLAGGI
G aunt beiö, meðan Cessnan bjó sig til
flugtaks. Svo þaut hún af stað og klifraði
hratt upp i morgungrámann. Hann setti
bílinn í gang.
Hann ók beinustu leið frá flug-
vellinum niður á hafnarsvæðið og
stöðvaði bílinn spölkorn frá skrifstofu
Álfaborgar. Hann fór fótgangandi það
sem eftir var leiðarinnar og kom að
vöruhúsinu í sama mund og vörubíll ók í
burtu þaðan. Hann sá ekki aðra
hreyfingu í næsta nágrenni.
Hann gekk að hliðardyrunum. Á
látúnsplötunni á veggnum stóð Álfa-
borg. Hann gekk inn og upp
steintröppurnar og þegar hann kom upp
á stigapallinn urðu fyrir honum einar
dyr. Smækkuð útgáfa af plötunni við
útidyrnar var á veggnum til hliðar og
dyrabjalla þar undir.
Gaunl flautaði lágt, meðan hann
þrýsti á bjölluhnappinn og hlustaði á
nokkrar hringingar að innan.
Enginn kom til dyra. Hann steig eitt
skref aftur á bak, mat fjarlægðina með
augunum, lyfti því næst hægra fæti og
lét hælinn vaða i hurðina rétt fyrir
neðan lásinn. Hurðin nötraði og eftir
annaðspark hrökk hún upp á gátt.
Gaunt hinkraði augnablik, því
aðgerðir hans höfðu valdið talsverðum
hávaða. En ekkert hljóð barst innan úr
húsinu, og enginn birtist heldur á
tröppunum. Hann gekk inn fyrir og
lagði hurðina aftur á eftir sér. Hann
korn fyrsl inn í forstofu og hélt þaðan á-
frani inn i ibúðina. Dagsbirtan var nú
orðin nægilega mikil, svo að hann sá vel
til inni.
Hann komsl að raun um, að ibúðin
var samselt af litlu eldhúsi, baðherbergí,
tveimur svefnherbergjum, fátæklega
búnum húsgögnum, og stóru aðalher-
bergi, sem að hluta til þjónaði sem skrif-
slofa. Opnar dyr í einu horninu lágu að
litilli kompu, sem hafði að geyma Ijós-
ritunarvél. Fjarskiptatæki stóð upp við
vegginn á milli tveggja skjalaskápa.
Skáparnir voru ólæstir, svo að hann lét
þá eiga sig fyrst um sinn, en sneri sér að
skrifborðinu undir glugganum.
1 skjalaskúffu á borðinu voru nokkur
viðskiptabréf, þará meðal reikningur frá
Arkival Air. Gaunt sneri sér að
skúffunum og komst að raun um, að
efsta skúffan var læst. Hann tók þungan
bréfahníf, sem lá á skrifborðinu, pg
beitti honum til að opna skúffutia.
Hnífsblaðið brotnaði óvænt i höndunum
á honum, og hann fékk skurð I
fingurinn.
Gaunt sleikti sár sitt og bjóst til að
henda brotna hnifnum i ruslakörfuna.
Þá kom hann auga á dagblað í körfunni,
hann lyfti þvi upp og sá að nokkur hluti
forsíðunnar hafði verið rifinn út. Þctta
var morgunútgáfan.
Hann yppti öxlum, fleygði hnifnum
og blaðinu i körfuna og sneri sér aftur að
skúffunni. Hún hafði aðgeyma peninga-
kassa með fáeinum seðlum, en við
hliðina á kassanum lá minnisbók.
Hann ætlaði að fara að fletta
bókinni, þegar brakaði i gólffjöl að baki
honum.
Gaunt snerist á hæli, en stóð svo
grafkyrr. Hann hafði ekki um neitt
annaðað velja.
Pete Close stóð rétt innan við dyr
herbergisinS og Lugerinn, sem hann
beindi að niaga Gaunls, skalf ekki hið
ntinnsta í hendi hans. Close var ekki
einn á ferð. Tveir menn aðrir stóðu að
baki honum, lágvaxnir, þreklegir menn I
vinnugalla, vopnaðir sams konar
byssum og Close.
— Svo þú lést leika á þig, í þetta
skipti, vinurinn.
Slánalegi, enski flugvirkinn gekk nær
með háðsglott á andlitinu og fylgd-
armenn hans færðu sig upp að hlið hans.
— Þú gekkst bara beint inn, eins og
þeir höfðu reiknað með.
— Öllum verða á mistök, viðurkenndi
Gaunt dapur í bragði og lyfti höndum
hlýðinn, þegar Close otaði að honum
Lugemum á auðskilinn hátt. — Svo að
Nordur lagði fyrir mig gildru?
— Það lítur úl fyrir það, ekki satt?
sagði Close spottandi. — Hann skildi
þessa tvo eftir á verði hérna niðri á
götunni. Ég gerði mér upp höfuðverk í
vinnunni, fékk fri og elti þig hittgað. Við
gáfum þér rétt mátulega mikinn tima til
aðkoma þér fyrir.
— Þá skriðu rotturnar úr holum sín-
um.sagði Gaunt hljómlaust.
Hann brá ekki svip né barðist á móti,
meðan annar fylgdarmanna Close, er
gegndi nafninu Ólafur, leitaði klaufa-
lega, en þó vandlega í vösum hans.
Siðan kom hinn, sem kallaður var
Bergur, með langan, grannan
kaðalspotta, keyrði hendur hans niður
og batt þær rammbyggilega saman á
úlnliðunum fyrir aftan bak.
Harald Nordur hafði egnt fyrir hann
með einfaldri augljósri gildru, og hann
hafði verið sá asni að ganga beint I
hana. Það var honum eiginlega meira
undrunarefni að Pete Close skyldi vera
sá, sem Nordur beitli fyrir sig hjá
Arkival Air. Og þó hefði hann átt að
geta sér rétt til í þeim efnum líka. Agnar
Matthíasson var of hæglátur, of hug-
myndasnauður til að taka þátt i svika-
myllu af neinu lagi.
— Eru þetta almennilegir
sjóarahnútar? spurði Close, lagði frá sér
byssuna, gekk til hans og leit á verkið.
Svo hristi hann höfuðið. — Nordur
hefur þig sannarlega í bóndabeygjunni
núna, karl minn. Þú varst óheppinn,
þetta er ekkert persónulegt af minni
hálfu.
— Þú ert einfaldlega leiguþý,
samsinnti Gaunt. — Varst það þú eða
þessir tveir þarna, sem klúðruðu málum
i gærkvöldi?
— Það voru þeir. Ég. ..
Close þagnaði snögglega, og óttasvip
brá fyrir á andliti hans. Svo jafnaði hann
sig og rak upp vandræðalegan hlátur. —
Ég geri ekki annað en að rétta Nordur
og félaga hans hjálparhönd fyrir góðorð
og borgun. Eins og núna að góma fyrir
þá innbrotsþjóf.
— Hvað rneð Jamie Douglas? spurði
Gaunt hæglátlega. — Hvar braust hat'1'
inn?
Close kipptist við, eins og hann hefð1
veriðstunginn. Hann vætti varirnar.
— Við geymum þig hér í böndt"";
þangað til Nordur kemur aftur, sa^'
hann hásum rómi og litaðist uni. Pa
kom glampi i augun, og hann ki"^1
kolli. — Og þú getur bölvað þér upPa'
að það ætlum við að gera. Þið tve'r
hingað með ykkur, sagði hann og be"11
Ólafi og Bergi.
Á næsta augnabliki var Gaunt reki'1"
yfir gólfið að kompunni I horninu. ^
hrintu honum inn fyrir og skelltu af|ur
hurðinni, svo heyrði hann lykli"1111'
snúið í skránni. Einn mannanna
ruddalega, um leiðog þeir gengu burt"-
Vonlitill um árangur reyndi Gau"1
böndin um úlnliðina. Eins og d°se
hafði gefið i skyn hafði hann ekki a""a
upp úr þvi en að böndin skárust fas'a'
inn í holdið. Hann hallaði sér upP at
hurðinni og litaðist um í prísund sin"1'
Þar inni var bjart. Dagsljósið, sel1'
barst inn um litinn glugga, of hátt "PP'
á veggnum til að koma honur" 3
að "u
heiðöf
nieSl'
,ir"lf
nokkrum notum, gaf til kynna,
var orðið albjart af degi og
himinn. Ljósritunarvélin tók upp
allt plássið í kompunni, og vegg'
voru steyptir. Þá var aðeins hurði" e
og hún var ekki sérlega traustleg. H""u
gæti trúlega brotið hana upp með ÞV1
setja öxlina rösklega i hana, en l'a"^
yrði varla bættari með það, Þ"1
ekkert var líklegra en að annaðhv°
Ólafur eða Bergur biði fyrir uta" "'e
byssu á lofti.
Þegar hann sneri sér við i Þrö™
kompunni, rakst hann utan í ljósrit""aí
vélina, og veik von kviknaði í huga h3"^
Yfirborðið var úr plasti, en keflisási'P
var úr málmi og málmur kynni að "
skarpa brún, sem hann gæti notað U
sarga í sundur böndin. ^ ,j
Gaunt sneri bakinu að vélinni, beyí
sig I hnjánum og þreifaði fyrir sér
fingrunum. En heppnin var ennþá Ua
Hann gafst upp og settist á gólfið •"
bakið upp að veggnum. Vonleysið
Uofll1
að ná tökum á honum. Þá kom
auga á blaðsnepil, sem gægðist 1
. p 0'
undan vélinni upp við vegginn-
hverJ11
vitnin vaknaði, hann var feginn
sem var til að dreifa huganum-
vatt sér til á gólfinu, þreifaði
blaðinu, dró það fram undan véli""1
Hu"'1
eftif
ýtti því fram fyrir sig. Þetta
var
velH
Ijósrit, sem að likindum hafði tapasl
upP
lekið
fyrir vélina, án þess að eflir vært 1
Hann rýndi á blaðið og skyndileg" J jj
áhugi hans svo mjög, að hann gl^
eigin vandamálum. .
Efst á blaðinu stóð „Framkvæ1"^
áætlun, bls. 6”, og þótt það v*r'
yfif
prentað, mátti sjá, að fyrir neðan og
mestalla blaðsíðuna var kort yf'r ^
borg Parísar. Tvær neðanjarðarbra"
stöðvar voru sérstaklega merktar, ufi
36 Vikan 3. tbl.