Vikan - 21.01.1982, Blaðsíða 38

stofuna, þar sem dregið hafði verið fyrir
glugga og ljósin kveikt.
Harald Nordur stóð við skrifborðið,
og þorparinn Ólafur var á stjákli þar hjá.
Close ýtti Gaunt á undan sér og Nordur
gekk í áttina til þeirra. Grannur
líkaminn hreyfðist hægt og andlitið var
gjörsamlega sviplaust. Án minnstu við-
vörunar barði hann Gaunt beint i
andlitið.
— Var þetta ánægjuleg ferð? spurði
Gaunt beisklega. Hann fann blóðbragð,
en mætti kuldalegu augnaráði Nordurs
með djarflegu tilliti. — Verst, að þú
skyldir komast aftur til baka.
Eitt andartak hélt hann, að Nordur
ætlaði að slá hann aftur, en þess í stað
hörfaði hann fáein skref og tók upp smá-
vindil. Hann leit snöggt á Close, sem
flýtti sér að taka upp eldspýtur og
kveikja í fyrir hann.
— Ég komst að dálitlu um þig í Álfa-
borg, herra Gaunt, sagði Nordur hægt.
— Einn hinna nýkomnu lét þess getið,
að hann þekkti þig. Þú varst sem sagt
liðsforingi í breska hernum, og nú starf-
arðu á vegum ríkisins.
Hann þagði um stund, reykti og
hnyklaði brúnir. í gærkvöldi ákvað ég,
að þú værir þegar búinn að valda of
miklum ónauðsynlegum vandræðum og
við yrðum að gera varanlegar ráðstafan-
ir gegn þér. Því miður hef ég ekki tíma
til að komast að raunverulegri ástæðu til
komu þinnar hingað til íslands. Ef til vill
ættirðu að vera því feginn.
Gaunt yppti öxlum. — Þú hefðir ekki
komist að neinu öðru en þú veist nú þeg-
ar.
— Kannski ekki, sagði Nordur og
virtist næstum standa á sama. — Hvað
sem því líður, þá var þér gefið færi á því
strax i byrjun að halda þig burt frá því,
sem þér kom ekki við.
— Áttu við snjókarlinn? sagði Gaunt
og reyndi að láta sem hann væri bæði
\s
HKADI
veitir auglýsendum
góöa þjónustu
ð skynsamlegu verði
og hver auglýsing
nær til aHra lesenda
VIKUNNAR.
Auglýsingasími:
85320
reiður og ráðvilltur. — Hvern fjandann
ertu eiginlega að eltast við, Nordur? Þú
vildir ná í eitthvað, sem Jamie Douglas
hafði með höndum. Þú gekkst jafnvel
svo langt að drepa til þess arna, en náðir
því ekki samt — svo mikið get ég mér til
um. En hvað er jrað, og hvað er á seyði i
þessum þjálfunarbúðum þínum?
Nordur horfði á hann drykklanga
stund, svo sneri hann sér að Ólafi og
benti honum að fara út úr herberginu.
— Ég var í Álfaborg, þegar Douglas
dó, sagði hann hægt, þegar maðurinn
var genginn út.
Var það svo? sagði Gaunt ögrandi.
— Arkival á nú ekki allar flugvélar á ís-
landi.
Þar örlaði fyrir brosi á vörum Nord-
urs. — Satt er það. Og af flugmönnum
er nóg, að ekki sé minnst á flugklúbba,
sem leigja út vélar.
Hann lét mótmælaandköf Petes|
Close sem vind um eyru þjóta. — Þú
hefur rétt fyrir þér, herra Gaunt. Landi
þinn hafði dálítið með höndum, sem ég
á, dálítið, sem ég hafði farið ógætilega
með. Hann hafði einnig komist á snoðir
um nokkuð, sem jafnvel þú veist ekki
um. Hann hélt hann gæti hagnast á
þeirri vitneskju.
— Fjárkúgun?
— Einmitt, sagði Nordur og dró að
sér reykinn úr smávindlinum. — Fjár-
kúgun i gegnum talstöðina — vegna
þess að hann hélt að ég væri i Álfaborg
— vegna þess að hann vanmat and-
stæðinginn.
Nordur yppti öxlum. — Hann kveikti
á talstöðinni þetta kvöld, vegna þess að
hann vænti svars frá mér. Hann — eh
— hann fékk það.
Gaunt varð litið á Close.
Close hristi höfuðið snöggt og ákaft.
— Ekki ég. Ég útvegaði honum lykla að
skrifstofunni, ekkert annað.
— Svo að þú fiktaðir við loftnetið, áð-
ur en Douglas kom og faldir þig í skrif-
stofunni, meðan hann var að bjástra við
talstöðina, sagði Gaunt og hristi höfuðið
hægt. — Býsna snjallt.
— Það þurfti ekki annað en að koma
við einn rofa, samsinnti Nordur. —
Auðvitað skiptum við svo um bylgju-
lengd á eftir — eða Gunnar Birgisson
gerði það. Mér hafði ekki hugkvæmst
jDað.
Skyndilega varð hann hörkulegri. —
Þú hefur enn tækifæri til að bæta um
fyrir þér, Gaunt. Douglas hafði undir
höndum skartgrip, sem mér var annt
um, gullmen. Veistu, hvar jjað er niður
komið eða hver hefur komist yfir það?
Gaunt hristi hægt höfuðið.
Nordur andvarpaði, leit því næst við,
jregar dyrnar opnuðust að baki hans og
Bergur kom inn.
— Gekk jretta? spurði Close áhyggju-
fuilur.
Bergur kinkaði kolli og sneri aftur út.
— Þá er jjað í lagi, sagði Close og
glotti í senn feginsamlega og vandræða-
lega til Nordurs. — Það er búið að færa
bílinn. Ég...
— Þér hefði átt að hugkvæmast það
fyrir löngu, sagði Nordur kuldalega, svo
yppti hann öxlum. — Allt í lagi, þér er
ekki borgað fyrir að hugsa, þú gerir bara
jrað, sem jrér er sagt.
UNDIR
FÖLSKU
FLAGGI
Hann horfði illgirnislegu augnaráði á
Gaunt. — Ég hætti á, að þú sért hér
einn þíns liðs — engir, sem verða of
áhyggjufullir, jjótt þeir heyri ekki strax
frá þér. Þú kynnir jafnvel að koma
okkur að gagni lifandi, a.m.k. um stund-
arsakir.
Gaunt vissi, hvað lá að baki jjessara
orða, og hann fann magann herpast
saman. En síminn á skrifborði Nordurs
byrjaði að hringja, áður en hann náði að
svara.
Nordur tók upp símtólið og svaraði.
Hann hlustaði stundarkorn, tautaði
einhver jjakkarorð og kvaddi. Gaunt
hafði hugann við annað. Hann hafði
komið auga á svolítinn bút af glampandi
stáli á gólfinu rétt við fætur Nordurs,
brotna oddinn af bréfahnífnum, sem
hann hafði notað til að opna skrifborðs-
skúffuna.
— Gunnar vill, að við komum undir
eins, sagði Nordur við Close, um leið og
hann lagði á. — Vita jaessir villimenn
þínir, hvað þ>eim ber að gera?
Close var náfölur. En hann kinkaði
kolli.
— Sæktu þá, skipaði Nordur. — Og
troðið Gaunt aftur inn í kompuna.
Close kallaði fram fyrir, og mennirnir
tveir komu inn í skrifstofuna. Gaunt
greip tækifærið, jjegar jjeir nálguðust
hann. Hann þóttist hrasa um leið og
Bergur tók undir handlegg hans, og
þegar Ólafur ætlaði að gripa hann, brá
hann fyrir jjá fæti, lét sig því næst falla
niður á gólfið og velti sér eftir því.
Mennirnir tveir hentu sér yfir hann
ragnandi. Gaunt fékk grimmdarlegt
spark í siðuna. Hann leyfði jjeim að
draga sig á fætur og lést bugaður. En í
hægri hendi sinni fyrir aftan bak hafði
hann nú fólgið brotið úr bréfahnífnum.
— Þetta var heimskulegt, sagði
Nordur hægt, titrandi af niðurbældri
reiði. — Á einn og annan hátt hefur þú,
Gaunt, bakað mér eintóm vandræði. of
ekki hafa vinir þínir hjá Arkival bætt uf
skák. Ég neyðist til að binda enda a
starfsemi mina hér, sem hefur gengiða
fallalaust fyrir sig í langan tíma.
Munnsvipur hans harðnaði, og hann
bandaði hendinni í átt til gæsIumaW13
Gaunts. — Þessir tveir hafa fengið sinaí
fyrirskipanir. Þú færð að lifa, en ef Þu
ert til vandræða á einhvern hátt, '’er5'
urðu skotinn i báðar hnésbætur, semer
mjög sársaukafullt, að ekki sé minnsta
fötlunina, sem af því hlýst. Er þe113
skilið?
Gaunt kinkaði kolli.
— Gott, sagði Nordur, og Þ3
glampaði á augu hans bak við gief
augun, eins og harða, fægða steina- ''
Þú verður fluttur héðan í kvöld. Efa
gengur vel, sjáumst við eftir tvo daga;
Kannski læt ég drepa þig jjá, kannsi11
ekki.
Hann sneri sér að Close. — EftU
búinn að segja jjessum félögum þinunr-
að þú komir ekki aftur fyrr en í kvöld?
— Já, sagði Close fljótmæltur.
— Förum jjá, skipaði Nordur.
Gunnar segist ekki viss um, hversl1
mikinn tima við höfum.
o$
úti
Hann gekk út úr skrifstofunm
Close á hæla honum. Um leið og
dyrahurðinni var skellt aftur, heriu
Ólafur og Bergur tökin á Gaunt.
hröktu hann aftur á bak að komPunnj
og hrintu honum þangað inn, svo
hann datt harkalega utan i ljósrituna’’
vélina. Hurðinni var skellt aftur og É
snúið í skránni. .
Úti var aftur orðið dimmt, fölt tun?
,eni
skin lýsti upp litla himinblettinn.
sást út um gluggann, en inni i komPunIj|
var næstum almyrkt. Gaunt glotti m
herkjum, jjegar hann lét sig síga niður
gólfið. Hann hirti ekki um sársauka1111
rifbeinunum né heldur gamalkunna
verkinn í bakinu.
Hann var með brotna hnífsoddw11
Hann tók hann varlega milli þumalhn"
urs og visifingurs og tók til við aðsa
sundur snærið um úlnliðina. Það
pij]'
seinlegt verk, sem krafðist tima og c
beitni, og öðru hverju missti hann
oddinn og varð að þreifa um gólfið
finna hann aftur. Meðan hann
hnífs'
tiU5
vann
til
verk sitt, leitaði hugurinn öðru hver)u
Nordurs, hvað hann hefðist nú að u’
hvers vegna símtalið frá Gunnari BUe
syni hafði verið svo mikilvægt.
Snærið var sterkt. Það tók næs
því klukkustund að sarga næSut
mikið í vafningana um úlnliðina sv°
tuUl
hann gæti rykkt [jeim í sundur, og
um leið og hann hafði losað sig.
réd
'OrU
•ðinUl
dyrnar skyndilega opnaðar og huro
jjeytt upp. Ólafur stakk inn hausnUj
með byssuna í hendinni, urraði eittl"a
og skellti hurðinni aftur.
Gaunt reif af sér böndin og nen 1
hendur sínar á nýjan leik. Hann
,Hfl
jjegar búinn að hugsa næsta leik-
Hanfl
38 Vikan 3. tbl.