Vikan - 21.01.1982, Blaðsíða 37

Framhaldssaga
benti á stjörnu við Rue de Rivoli, en fyr-
ir ofan hana stóð „Hotel Meurice”.
Fyrir neðan kortið var eitthvað, sem
gat allt eins verið tímatafla, en hún var
ólaesileg.
París. Gaunt hallaði sér upp að veggn-
um, hugur hans var í uppnámi. Þátttak-
endurnir í „sérnámskeiði” Nordurs voru
á förum fyrr en ætlað hafði verið,
ákvörðunarstaðir þeirra ýmist Brussel
eða Luxemborg, hvorir tveggja aðeins
fárra klukkustunda akstur frá höfuðborg
Frakklands, ef einhver hafði gildar
ástæður til að vilja ekki fara þangað
beinustu leið.
Hann minntist rifnu forsiðunnar úr
blaðinu i ruslakörfunni við skrifborð
Nordurs og um leið útvarpsfréttanna,
sem hann hafði hlustað á. Forystumenn
Alþjóða gjaldeyrissjóðsins voru á leið til
Parisar á ráðstefnu, sem hafði verið flýtt
vegna aðkallandi vandamála.
Gaunt lokaði augunum og langaði
mest til að hugsa ekki lengra. En það var
of augljóst.
Guð mátti vita, hvar þessir átta menn
höfðu verið grafnir upp, en þarna höfðu
þeir verið í einangrun og strangri þjálf-
un, og þeir höfðu fengið framkvæmda-
áætlun í hendurnar. Hann minntist þess,
hvernig þeim hafði orðið við, þegar þeir
voru að bera kassana úr jeppanum og
einn þeirra hafði skollið í jörðina.
Harald Nordur rak vafalaust fullkom-
lega löglegar þjálfunarbúðir fyrir unga
framkvæmdastjóra þarna inni i óbyggð-
um, en það voru „sérnámskeiðin” hans,
sem skiptu máli.
Hann vissi nú, hvert var verkefni
þessa sérstaka námskeiðs. Ef til vill voru
þau orðin mörg „sérnámskeiðin”.
Og ef til vill vissi hann nú ástæðuna
til þess, að Jamie Douglas hafði látið líf-
ið.
Gaunt opnaði augun og horfði upp i
litla gluggann. Sólin skein inn um hann,
það átti eftir að líða langur timi og verða
dimmt á ný, áður en Harald Nordur
sneri aftur úr ferð sinni til Álfaborgar.
Og það liði enn lengri tími, áður en
nokkur, nema ef til vill Kristin, færi að
hafa áhyggjur af því, hvað orðið hefði af
Skota nokkrum Gaunt að nafni.
Tíminn leið kveljandi hægt. Á hálf-
tíma fresti eða svo var kompan opnuð og
annar gæslumanna hans leit sem
snöggvast inn fyrir, meðan hinn stóð í
viðbragðsstöðu fyrir aftan hann. Smám
saman byrjaði litli himinbletturinn, sem
hann sá út um gluggann, að dökkna.
Loks heyrði hann mannamál frammi í
skrifstofunni og dyrunum að kompunni
var lokið upp.
— Út, sagði Close stuttaralega og
beindi að honum Lugernum. Hann var
fölur á vangann og æstur á svip, meðan
hann beið þess, að Gaunt hlýddi skipun
hans, svo hratt hann honum fram í skrif-
3. tbl. Vikan 37