Vikan - 21.01.1982, Blaðsíða 40

— Gastu rakið það til framleiðanda?
Guðnason kinkaði kolli. — Til fyrir-
tækis í New York. Þar var þetta men
smíðað fyrir átján mánuðum handa
ungfrú Söruh Jones. Fingrafarið var
hennar eigið.
Hann vætti varirnar. — Samtímis
gerði ég nokkuð, sem mér virtist þá
fremur heimskulegt. Ég bar fingrafarið
saman við safnið okkar og símsendi afrit
af því til Interpol.
Gaunt starði á hann. — Og hafðirðu
heppnina með þér?
— Interpol lumaði á því rétta, sagði
Guðnason hljómlausri röddu. — Sarah
Jones var Sarah Haldoff, þýsk-svissnesk.
eftirlýstur meðlimur hryðjuverkasam-
taka, sem kalla sig Rauðu herdeildina
— þar til fyrir ári. Hún var drepin í mis-
heppnaðri tilraun samtakanna til þess að
ræna þotu frá E1 A1 á flugvellinum í
Róm.
Særði lögreglumaðurinn skjögraði
fram hjá þeim út úr skrifstofunni með
handklæðið fyrir andlitinu. Þegar
dyrnar opnuðust, kom Gaunt auga á
fleiri einkennisklædda menn, sem biðu
fyrir utan. Guðnason hafði ekki komið
liðfár.
— Við eigum enn eftir að finna sam-
band milli hennar og Nordurs, sagði
Gaunt gætilega. — Það er sanna það.
— Við erum að reyna það.
Guðnason leit í kringum sig í her-
berginu og bölvaði í hljóði. — Hryðju-
verkamenn, þessi ráðstefna, gð má vita,
hvað það er fleira. Þið árans Englend-
ingar setjið allt á annan endann, án þess
að hafa nokkuð fyrir því.
— Ég er Skoti, áminnti Gaunt annars
hugar. — Vesalings árans Englending-
arnir fá víst nóg samt.
— Skotar eru verri, nöldraði Guðna-
son. — Þeir eru ómögulegir í fótbolta, og
þeir hafa rangt við á fiskimiðunum.
Hefurðu annars nokkra hugmynd um,
hvert Nordur fór til að hitta Gunnar
Birgísson?
— Nei. Ég veit ekki annað en það, að
Close kemur til baka í kvöld.
Skyndilega datt honum nokkuð í hug,
og hann stirðnaði upp. — Við ættum
kannski að athuga með Leif og Önnu.
Sams konar uggur skein út úr gróf-
gerðu andliti Guðnasonar. — Mínir
menn geta séð um málin hér. Anna
Jörgensdóttir er manneskja að minu
skapi.
Þeir óku i lögreglubíl frá vöruhúsinu
út af hafnarsvæðinu og beint inn í síð-
degisumferðina. Undir sírenuvæli og
blikkandi Ijósum þræddu þeir á milli bíl-
anna, sem mynduðu endalausa röð eftir
aðalgötunum, og sveigðu út á flugvallar-
veginn. Guðnason sat teinréttur og
þögull, og Gaunt kunni þögninni vel.
Skreytingar og
gjafavörur
w. Vlð öll
fæn
44,» r
á ■ "v
Blómtihúöin
vor
Austurvcri
Sími 84940
Þeir náðu út á flugvöllinn laust eftir
klukkan fimm, lögðu bílnum á stæðinu
við Arkival Air, en komust fljótlega að
raun um, að þar var allt læst og
myrkvað. Guðnason rak þílstjórann
aftur af stað þungur á svip, í þetta sinn
var stefnan sett á heimili Leifs Ragnars-
sonar.
UNDIR
FÖLSKU
FLAGGI
Guðnason slökkti á sírenunni góðan
spöl frá ákvörðunarstað, en gaf frá sér
ánægjuhljóð, þegar þeir óku upp að húsi
Leifs. Ljós var í einum glugganna á
framhlið hússins. Þeir gengu saman upp
að dyrunum, og Gaunt hringdi dyra-
bjöllunni.
Ekkert gerðist. Hann leit spyrjandi á
Guðnason, hringdi því næst aftur. í
þetta skipti heyrðu þeir hægt, þung-
lamalegt fótatak innan úr húsinu, og
Leifur Ragnarsson opnaði dyrnar. Hann
horfði stundarkorn á þá sljóum augum,
svo kviknaði ótti í augum hans, þegar
hann þekkti Guðnason — og á Gaunt
starði hann, eins og hann sæi draug.
— Megum við koma inn fyrir. Leifur?
spurði Gaunt stillilega. Ónotalegt hug-
boð læddist að honum. — Ég held við
megum til.
- Ég....
Leifur Ragnarsson vætti varirnar.
Hann starði enn á Gaunt, rödd hans var
hás og nær óþekkjanleg. — Allt i lagi.
Þeir gengu á hæla hans inn. Lögreglu-
þjónninn, sem ekið hafði bílnum, lokaði
dyrunum á eftir Leifi inn í eldhúsið.
Hálftæmd brennivínsflaska stóð á
borðinu við hliðina á næstum því tómu
glasi.
— Leifur, ég. . .
Guðnason hikaði og gaut augunum til
Gaunts eftir aðstoð.
— Leifur, hvar er Anna? spurði
Gaunt blátt áfram.
- Úti.
Leifur studdi sig við borðið og forðað-
ist augnaráð þeirra. Ljósið féll á andlit
hans, sem var grátt og ellilegt. — Hvað
viljið þið?
— Hvar úti er hún? spurði Gaunt
aftur. Hann fékk ekkert svar. — Leifur,
ég hef skýrt Guðnasyni frá því, sem
gerst hefur. Við erum komnir til að
hjálpa — og ég sá brúðuna.
—Já.
Leifur hneig niður í stól við hliðina á
borðinu, kyngdi munnvatni, horf |
síðan upp á hann, og svipurinn lístl
ýmist veikri von eða einskærri vantrU
— Jonathan, þeir — þeir sögðu mér.
þú værir dauður, ég skyldi gleyma þér-
— Þeir? _
— Harald Nordur, andskotinn hrri‘
hann.
Leifur kreppti hnefana, svo að hnl)ar
hans hvitnuðu. Hann tíndi orðin ut
sér. — Hann hefur náð Önnu á sitt 'a
— Kristínu líka.
— Kristinu?
Gaunt kipptist við,eins og hann he1
orðið fyrir höggi. — Ertu viss?
— Ég er viss.
Leifur dró andann hægt og þungt-
Nordur hringdi til mín á skrifstofur'a
Hann — hann lét mig tala við Önnu-
har^
fékk að heyra rödd hennar, en
augnablik, svo var hún dregin burt-
Rödd hans var að því komin a
bresta. — Hún var grátandi, Jonatharl
hún var grátandi. Þessar skepnur
Leifs.
siðof
Guðnason gekk hljóðlega til
lyfti brennivínsflöskunni, fyllti glasI'
lét það í hönd hans. .
— Drekktu þetta, sagði hann w
lega. Svipur hans var hörkuleguf.
hann beið, meðan Leifur tók sér v®na
teyg. — Veistu, hvar þau eru? ,j
— Nei, sagði Leifur hryggur i bra^
og hristi höfuðið. Skyndilega varð ha
gripinn ægilegu ofboði. — Ef þeú u
séð ykkur koma hingað...
soa
ikið
— Ég efast um það, sagði Guðna
róandi og sendi Gaunt þýðingarrnl
augnaráð. — Og jafnvel þótt þeir he
gert það — ja, kannski yrðu þá Anna
Kristín þeim enn meira virði lifand'
sem gíslar.
— En þú getur ekki ábyrgst
sagði Leifur beisklega.
A
— Nei, sá heimskingi er ég
ekk';
iagðt
viðurkenndi Guðnason. Hann
hönd sina á handlegg Leifs. — Þú nt
mín orð fyrir því, að við munum re^
að ná þeim aftur ómeiddum. En égv ,
að fá að vita, hvað hefur gerst og hv
þér hefur verið sagt að gera. i;a
— Þú hefur ekki um neitt að
Leifur, sagði Gaunt hæglátlega- .
mætti augnaráði Leifs og kinkaði k
— Ég sá víkingabrúðuna, og ég velt
þeir eru til alls vísir. En ég er
þeirri skoðun, að þú eigir að segja
hvað gerst hefur. 0
Lögregluþjónninn, sem komið ha
með þeim, tók upp minnisbók og P6
Guðnason hristi höfuðið ákaft-
maðurinn stakk þeim aftur á sig- >■
— Anna og Kristín voru á skn 4 ^
unni, þangað til Cessnan kom aftur
Álfaborg með Nordur, sagði f
hægt, næstum treglega. — Þá förU yi
burt saman. Þær tóku leigubíL ^
Kristín sagði, að Jonathan hefði srnIúj
að láni. Þær ætluðu fyrst heim ' '
Kristínar, svo að hún gæti tekið me
eitthvað af fötum.
Ha1”1
sam1
okkuf
40 Vlkan 9. tbl,