Tímarit Þjóðræknisfélags Íslendinga - 01.01.1943, Síða 129

ÞEGAR EG VAR AUÐKYFINGUR
105
Það fyrsta sem eg graeddi á em-
bættinu var að losast við að hjálpa til
við uppdrátt á sleðanum. Slíkt erfiði
sæmdi ekki stýrimanni. En eg gat
heldur ekki staðið hjá þegar aðrir
unnu án þess að gefa einhverjar fyr-
irskipanir. “Köstum stýri-sleðanum
npp á stóra sleðann og ýtum honum
svo aftur á bak upp rennuna,” sagði
eg. “Og látum sjá að við séum lif-
andi!” Vitaskuld snerti eg ekki sleð-
ann, en við að tala þannig í fleirtölu
^anst mér eg ýta best og hlaupa harð-
ast upp rennuna, þó eg labbaði í
hægðum mínum upp bakkann.
í fyrstu keptust allir við að kom-
ast að, til þess að hlaupa upp með
sleðann, því næst skiftust allir á um
Það í bróðerni, en svo kom að því að
nokkrir voru of stórlátir eða latir tii
Þess að leggja á sig líkamlega á-
reynslu. Komst þannig á hin óum-
^ýjanlega stéttaskifting. Aristó-
kratarnir vildu sitja fyrir að ferðast
niður brekkuna, en alþýðan bar á-
hyrgð á að sleðinn kæmi upp. Og fór
nú að brydda á stéttaríg. Þetta sá
Kennarinn, og í von um að vinnan
jsfnaði þessar misfellur, benti hann
°kkur á, að vel færi á því, að steypa
tröppur meðfram rennunni, svo far-
Þegum veittist ferðin léttari upp
bakann. Við þessu daufheyrðust
menn. Allir vildu heldur leika sér en
standa í erfiðisvinnu, sem ekkert
var upp úr að hafa. Það kom hvort
sern var altaf niður á þeim sömu, að
sjá um sleðann og halda rennunni við.
rifjuðust upp fyrir mér gamlar
endurminningar. Peningar! Því ekki
aÚ skipuleggja þetta fyrirtæki á hag-
íýæðilegum grundvelli? Og það varð
Ur’ að vissir miðar, t. d. af tvinna-
spólum, Pain Killer glösum, vindla-
kössum, ásamt ónýtum frímerkjum,
voru lýst löglegur gjaldeyrir; og á-
kvað Kennarinn verðmæti þeirra. —
Einnig skar hann úr um gengi og
met nýrra og fáséðra miða.
Þetta breytti þó lítið stéttaskift-
ingunni. Brátt kom í ljós, að þeir
sem áður höfðu reynst latastir og ráð-
ríkastir, reyndust ötulastir til að ná í
hinn nýja gjaldeyri. En nú fór eng-
inn með sleðanum, nema hann keypti
farbréf. Og ekki var tekið hendinni
til, nema fyrir peninga út í hönd.
Það fé, sem kom inn fyrir fargjöld,
var greitt í kaup þeim sem unnu við
að ýta sleðanum upp og halda renn-
unni við. Gekk svo til vors. En ein-
hvern veginn fór það svo, að þeir sem
mest erfiðuðu áttu minst í buddunni.
Næsta vetur varð þó auðurinn enn
misskiftari en fyr. Um haustið var
stofnað hlutafélag. Og keypti hver
hlutabréf fyrir alla þá peninga sem
hann átti til. Fjöldinn átti aðeins
nóg, til að eignast einn eða tvo hluti,
en við burgeisarnir keyptum þá í
tuga tali. Svo þegar byrjað var að
vinna, voru það fátæklingarnir sem
ákafastir voru, og ef við eignamenn-
irnir héldum ekki að okkur höndum,
var ástæðan sú, að því fyr sem verk-
inu var lokið, því fyr gæfi hlutir okk-
ar eitthvað í aðra hönd. Þess utan
biðu allir með óþreyju eftir að sleða-
ferðir kæmi sem fyrst í gang.
Nýja rennan var hækkuð allmikið
með stalli, sem steyptur var upp á
bakkanum. Um hann voru steyptir
veggir, og var talsvert rætt um að
reisa hvelfing yfir. En aldrei varð þó
neitt af því. Okkur fanst eins og
var, að þetta væri all glæsileg stöð,