Unga Ísland - 01.12.1948, Qupperneq 35

33
„Ég trúi því ekki, að við verðum að dúsa hér um jól-
in!“ Ég gat ekki sætt mig við þá hugsun, ég hafði hlakk-
að svo mikið til að koma til Kartitsch að vetrarlagi, Kart-
itsch, þar sem ég hafði svo oft dvalið að sumrinu hjá Tir-
olbændum, sem nú bjuggust við okkur og biðu okkar. —
En gamli bóndinn yppti aðeins öxlum.
Þegar við stóðum uppi í herberginu okkar og hölluðum
okkur fast upp að ofninum, sem kveikt hafði verið upp í
þó að það virtist ekki hafa mikil áhrif á þann ískulda,
sem lagði út frá steinveggjunum — þá ræddum við enn-
þá fra.m og aftur um snjóinn og ferðina og þá óheppni,
að leiðin skyldi einmitt lokast þennan dag. Ef við hefð-
um aðeins komið einum degi fyrr, þá hefðum við komizt
með áætlunarbílnum.
„Bara að hætti að snjóa og við komumst áfram á morg-
un“, var það seinasta, sem ég sagði um leið og ég breiddi
sængina upp fyrir ískaldan nefbroddinn og sofnaði vært.
Dauf morgunskíma varpaði gráleitum blæ um herberg-
ið, þegar ég lauk upp augunum næsta'morgun. Skyldi vera
hætt að snjóa? Ég þorði varla að draga gluggatjöldin frá —
ég gægðist með hálfum hug út um dálitla glufu.
Kafaldið var hætt. En himinninn var grár og þungbú-
inn, og húsin voru nærri horfin í snjó.
Er við komum út og lituðumst um, var farið að rofa
til, og á víð og dreif sást í hláan blett í gráu skýjaþykkn-
inu. „Nú birtir til“, sagði gestgjafinn, sem stóð við hlið
okkar. „Það snjóar ekki meir fyrst um sinn“. Það lifnaði
yfir okkur — kannske gætum við haldið ferðinni áfram
til Kartitsch á einhvern hátt. Það voru síðustu forvöð, ef
við ætluðum að ná í jólin þar, því að aðfangadagur var
runninn upp, 24. desember.
Og heppnin var með okkur. Á meðan við drukkum
morgunkaffið, kom maður inn í gestastofuna, og við gáf-
um okkur á tal við hann. Er hann heyrði um áhyggjur
Unga ísland
3