Unga Ísland - 01.12.1948, Page 41

39
er fengin, er heldur ekkert skrítið eða óskiljanlegt við það
lengur.
Og þannig er þessu varið með bamið og stóra karlinn.
Þótt karlinn sé yngri en barnið, hefur hann vaxið því yfir
höfuð, og það er alltaf dálítið ósamkomulag með honum
og barninu.
Karlinn á það ósjaldan til að vera hrokafullur við barnið,
og sjálfbirgingur hans hefur gert það honum undirgefið.
Bamið hefur því raunverulega megna andúð á karlin-
um, en þó finnur það, að undir flestum kringumstæðum
er betra að láta hann ráða, þótt hann sé ósköp þvergirðings-
legur og leiðinlegur.
Oft minnist barnið með ljúfsárum trega þeirra daga, er
það var allsráðandi um sína hagi, og karl var svo örsmár,
að það réði auðveldlega við hann.
Já, þá var lífið sannarlega unaðslegt.
Og bamið sér sig í anda, þegar það á fögrum vordegi
grúfði sig niður í blómarunna og kyssti krónur blómanna,
talandi við þau eins og félaga og vini. Eða þegar það sat
við lygn fjörulónin og sigldi litlum pappabát um þau, og
hugðist sjálft vera skipstjórinn, sem sigldi um hrönnuð
höf til fjarlægra landa. Síðan fyllti það skipið með feg-
ursta varningi (þangblöðkum og kufungum), og þetta voru
suðræn aldin, dýrindis gimsteinar og gull. Og með þennan
farm kom hinn fríði knörr aftur heim að brimsvorfnum
ströndum ættlandsins. Og allir buðu unga víkinginn vel-
kominn úr förinni; — meira að segja blómin hneigðu sig
fyrir honum og fuglamir sungu honum ljóð. Og þegar hann
örþreyttur og vegmóður lagðist á koddann sinn að kyöldi,
fann haxm andardrátt englanna leika um vangann, er þeir
kysstu hann í svefninn og buðu góða nótt.
Þannig var heimur barnsins.
En svo kom stóri karlinn til sögunnar.
Hann smá stækkaði o.g fór að gera sig húsbóndalegan yfir