Unga Ísland - 01.12.1948, Qupperneq 69

67
imir vildu sem minnst mök hafa við hann, og þeir, sem
ófyrirleitnastir voru, gátu aldrei stillt sig um að stríða
honum með því, að faðir hans fengi styrk af sveitinni. Þeir
kölluðu hann Jónas sveitarlim. Jónasi litla var það óum-
ræðileg kvöl. Hann gat ekki skilið, að það væri neitt at-
hugavert við það að vera fátækur. Hann gæti varla að
því gert. Þetta var svo leyndardómsfullt, að hann botnaði
ekkert 1 því. Hann var ekki orðinn nógu gamall ennþá til
þess að skilja þá stofnun, sem gengur undir nafninu þjóð-
félag. Hann grét oft yfir þessu í einrúmi. Og stundum fyllt-
ist hann svo mikilli reiði við hina drengina, að hann gerði
þeim allt til miska, braut niður snjóhús þeirra eða eyði-
lagði eitthvað annað fyrir þeim. Þá börðu þeir hann. En
hann þorði aldrei að skýra foreldrum sínum frá þessum
erfiðleikum. Þau mundu ekki skilja hann og ef til vill- ávíta
hann fyrir að taka sér slíka smámuni svo nærri. Hann
huggaði sig yið, að hann yrði bráðum nógu stór til þess
að skilja bæði þetta og margt annað.
Hann tók ekki þátt í leik hinna drengjanna í þetta
skipti. Hann fann það á sér, að hann mundi aðeins vera
fyrir þeim. Honum lá við að fara að gráta.
„Farðu nú ekki að vatna músum, Nasi minn“, sagði einn
af drengjunum, stór, þrekvaxinn slöttólfur, og klappaði á
herðarnar á Jónasi. „Sjáðu til, nú ætlum við að gera dálítið
afskaplega skemmtilegt".
Drengirnir stóðu í hóp fyrir framan snjóhúsið.
„Nú dettur mér dálitið í hug“, sagði langi Jói og lá við
andköfum af ákafa. „Ættum við ekki að heimsækja hann
Guðmund gamla. Honum veitti víst ekki af að þvo sér í
framan11.
Þetta þótti hinum drengjunum ágæt hugmynd, og eftir
nokkrar bollaleggingar þrömmuðu þeir í hóp heim til
gamla mannsins.
5*