Tímarit Þjóðræknisfélags Íslendinga - 01.06.1925, Qupperneq 13

HUGLEIÐINGAR UM NÝJA ÍSLAND
11
þeim síðar. En þá er illa farið, ef
fyrstu slóðirnar verða svo orpnar
sandi, er til kemur að rekja þær,
að óvíða lieggur fyrir spori.
v * *
Þó “fossar og fjallshlíð” sé þar
hvergi nærri, þá er það að mínu
áliti ekki fjarri sanni, að Nýja ís-
land sé svipmesta, ef ekki útsýnis-
fegursta íslenzka hygðin austan
Klettafjalla, — að Albertanýlend-
unni einni undanskilinni, sem hefir
háfjallabálkinn að baki sér, og sýni-
legan í björtu veðri frá flestum
heimilum. Auðvitað er víða sér-
lega fallegt í akurlendissveitunum,
einkum þó máske í Dakota og Ar-
gyle, þar sem hæðir og liólar prýða
svo mjög bygðirnar. Og enda mis-
hæðalitla sléttan er fögur um há-
sumarleytið, þegar ljósgulur og
bylgjandi kornstangaflöturinn er
svo víður, að helzt hvergi sjást
endimörk. En það er auðsældar-
fegurð, sem þar mætir auganu,
fremur en útsýnisfegurð, nema þá
í örfáum stöðum, sem svo eru
happasælir, að eiga “sína ögnina
af hvoru”. En jafnvel fögru reit-
irnir í sléttusveitunum, geta aldrei
öðlast eins breytilegt, eins tilkomu-
mikið útsýni, eins og það, sem sjór
og skógur sameiginlega færa ná-
grenninu.
Það er aðlaðandi fegurð, sem
mætir auganu, þegar maður lítur
í kringum sig frá lieimili á vatns-
bakkanum, á heiðskírum og lygn-
um sumardegi. Nærlendis eru
engjabreiður og grænir hagar, og
sumstaðar kornakrar, þó fæstir
þeirra séu stórir. Nokkru fjær rís
skógurinn út frá þessum fjölgres-
isgrundum, eins og hamragaröar,
til ævarandi prýðis og til skjóls í
hretviðrum. Til beggja handa bug-
ar ströndin sig norður og suður,
með skógi vörðu bændabýli á hverri
hálfri mílu. Framundan blasir
Winnipegvatn við auga, hógvært
og broshýrt í ládeyðu, en æðandi
holskefluhaf í stormi, og út við
sjóndeildarhringinn í austri, og í
12—14 rnílna fjarlægð, blámar fyr-
ir klettótta hálendinu á austur-
ströndinni. Áþekt þessu er útsýn-
ið á endilangri ströndinni, og þessa
útsýnis, þessarar svipfegurðar njóta
nú allir sem vilja, ef þeir ferðast
um nýlenduna á heiðríkjudegi,
livort heldur sem farið er eftir
þjóðveginum eða í járnbrautar-
vagni, því báJðir vegir liggja sam-
hliða nær alla leið norður að Fljóti,
og óvíða meira en mílu frá vatni.
Fljótsbygðin, eða sá hluti lienn-
ar, sem liggur meðfram íslendinga-
fijóti, hefir alt annan svip, og engu
síður fagran, þó gagnólíkur sé
liann ströndinni. Til norðausturs
að sjá frá Möðruvöllum og Ósi
blasir við víðáttumikið graslendi,
er stórvaxinn skógur girðir norð-
anmegin og skógarbeltin norðvest-
ur frá Sandy Bar að sunnan. Það
þarf þess vegna ekki svo mikið í-
myndunarafl til þess að sjá þarna
fagran, breiðan og grasgefin dal,
með fljótinu eftir honum miðjum,
en dalshlíðar allar gerðar úr háum
og gildum, þéttstæðum skógar-
trjám, í stað fjalllendis og kletta.
Og víst var þetta björgulegt hérað,
ekki síður en svipfagurt, í augum
frumbyggjanna, er þeir á sólríkum
septemberdegi (1876) reru upp
straumlaust fljótið, í logni og blíðu.
En galli var á graslendi þessu, að