Tímarit Þjóðræknisfélags Íslendinga - 01.06.1925, Qupperneq 18

16
TÍMARIT ÞJÖÐRÆKNISPÉLAGS ÍSLENDINGA
um). Morguninn eftir voru bein-
verkir horfnir og höfuðverkurinn
að mestu og nokkru eftir hádegi
var pilturinn albata, og kendi sér
einkis meins síðan, allan þann
liörmungavetur.
Sólin var að hverfa niður í skóg-
inn, þegar hann var kominn svo
nærri, að hann sá litla, lága hús-
ið gægjast fram á milli trjánna, hús-
ið, sem nú var heimili foreldra hans
og systkina, auk annars fólks, sem
þar hafðist við um veturinn. Hann
var kominn heim. Og þótt þreytt-
ur væri, tók hann á sprett heim
krókótta stíginn, sem að húsinu lá,
og lauk upp hurðinni með fögnuði.
En þegar inn kom, sá hann það,
er svifti hann málfæri og sem því
sem næst stöðvaði slög hjartans.
í einu rúmi lá móðir hans og ungur
bróðir í öðru, bæði hálf-rænulaus
og aðframkomin.
Áður en dagur rynni að morgni,
voru bæði dáin.
Þessi frásögn er ekki neinn til-
búningur, heldur blátt áfram og ó-
ýkt lýsing virkilegra viöburða. Og
víst væri lítill vandi fyrir þá, sem
þar voru og sáu ef til vill mörg
sjúkdómstilfelli, að segja margar
sögur áþekkar þessari. En það
væri máoke lítill velgerningur að
ýfa við sárum, þó gömul séu, eða
vekja svæfða harma, enda tilgangs-
laust. Hvar sem bólusóttin náði
sér niðri, var aðkoman jafn-níst-
andi fyrir þá, sem um tíma höfðu
verið að heiman, því alstaðar var
þá einhver ástvinur í voða. Og
kvalafull var reynsla þeirra, er dag
eftir dag og nótt eftir nótt stóðu
við sóttarsængina, og horfðu á það
hræðilega stríð á milli lífs og
dauða.
* * *
Veturinn var kaldur og langur,
og víst var þá dauf vistin fyrir
flesta, en einkum þó fyrir þá, er
mist höfðu ástfólgna vini. Það
kom sér þá vel og var þakklætis-
vert, að ætíð var nóg verkefni
heima við, að fella trén og telgja
bolina til húsagerðar, og að höggva
hrísið og smávíkka rjóðrið kring-
um húsið. Öðruhvoru þurfti og
að sækja vistaforða suður að Gimli
og draga heim á rammdrægum
handsleða, eftir ís og snjó á vatn-
inu, í liörkufrosti og oft í mótvindi
og renningi, eða í dimmri ofan-
hríð, sem brast á sviplega, stund-
um á miðri leið. Þannig var altaf
eitthvert verkefni fyrirliggandi, og
þótt frosthart væri að jafnaði, skein
sól í heiði oftar en ekki og logn
var ætíð í skóginum. Væri vind-
ur til muna, þá hristi hann og
sveigði trjátoppana, svo brakaði
og small í frosnum trjánum, en
niður til jarðar náði hann ekki, svo
heitið gæti, á meðan rjóðrin voru
lítil sem engin. Það var því vand-
kvæðalítið að vinna úti alla daga,
og sú útivist og iðjusemi dreifði
hugsunum manna, svo að í bráö-
ina gleymdist sviðinn, sem brann
í brjósti.
En hafi nú dagurinn liðið tiltölu-
lega fljótt, þá var öðru máli að
gegna með kvöldstundirnar. Þær
voru iangar og þreytandi í dauf-
lýstu húsi, og með það sverð yfir
allra höfði, fram yfir miðjan vetur,
að þegar minst varði, kynni bólu-
sóttin að grípa einhvern þeirra, er
tii þessa höfðu sloppið. Það segir