Tímarit Þjóðræknisfélags Íslendinga - 01.06.1925, Blaðsíða 32

30
TÍMARIT ÞJÖÐRÆKNISFÉLAGS ÍSLENDINGA
Hann leit á mig og hætti að
tyggja matinn.
“HvaSa svo sem ítak skyldi eg
eiga þar?”
“Hét hún amma þín nokkuð ann-
að en Þórey? Og heitir þú ekki
í höfuðið á henni?”
Eyþór krepti annan fótinn um
hnjáliðinn og mælti:
“Jú, amma mín hét Þórey, og
það er vísast að eg heiti eftir henni.
En eg hefi ekkert haft af lienni að
segja og get ekki talið, að'eg sé
neitt tengdur þeim stað, sem hana
geymir.”
Eyþór kveikti á olíuvél, sem við
höfðum við kaffiliitun, tók svo
tannstöngul úr pússi sínum og
stangaði úr tönnunum, teygði úr
sér og lagði aftur augun.
“Ó-jú, Eyþór minn, víst ertu
tengdur staðnum, sem geymir leif-
ar ömmu þinnar, eða ættir að vera
tengdur. Þú ættir að minsta kosti
að rifja upp fyrir þér kosti ömmu
þinnar og einkenni hennar og
minnast þeirra og hennar með virð-
ingu og ást.”
Eyþór leit til kaffihylkisins og
mælti:
“Eg hefi fátt heyrt af kerlingar-
tetrinu, og það sem eg hefi af lienni
heyrt, er svoleiðis, að eg skoða
hana eins og hvern annan forngrip,
sem tilheyrir liðnum tímum. En
þú, verkstjóri! Þektir þú kerlingar-
hróið af eigin sjón eða raun?”
“Já, eg þekti hana — víst þekti
eg ömmu þína. Eg var smali lijá
Sigurði á Velli, þegar hún var þar
vinnukona; þá orðin ekkja og rosk-
in að aldri. Reyndar var eg þá
skilningslítill strák-angi. En síðan
eg þroskaðist, hefi eg rifjað upp
kosti önimu þinnar, og skil nú bet-
ur en þá, hvílíkt gull hún var, kerl-
ingin sú.”
Eldurinn hvæsti í vélinni -—- blár
logi, sem hleypti suðu í kaffið. Úti
vall spói í næsta holti og ropkerri
kúrði á melhól við hliðina á þeim,
sem við tókum úr mölina, sem átti
að verja veginn. Eg lét hugann
reika.
“Heyrðu, Eyþór! Tókstu eftir
lautinni liérna við túngarðinn, sem
við erum nú komnir framhjá?”
“Nei, ekki neitt sérstaklega. Mér
sýndist hún eins og hver önnur
graslaut, sem er sköpuð handa gras-
bítum.”
“Sú laut er hálf-heilög í endur-
minningu minni, skal eg segja þér.
Svo er mál með vexti, að eg stað-
næmdist í lienni á unglingsaldri
mínum, þegar eg fór til kirkjunn-
ar með ömmu þinni.”
“Þurftuð þið að hvíla ykkur?”
spurði Eyþór. Var þetta svo löng
leið, sem þið genguð?”
“Leiðin var stutt, og ekki þurft-
um við að hvíla okkur. En amma
þín þurfti að staðnæmast þar
samt. Hún hafði þar plaggaskifti,
fór í sparisokkana sína og batt á
sig brydda skó. Og hún burstaði
piisið sitt og greiddi liúfuskúfinn,
Hún var svo hirtin, að ekki mátti
hún á sér vita fis né fjöður. Svo
gekk hún heim að kirkjustaðnum,
hæversk í bragði og heilsaði, þeim,
sem þar voru, karlmönnum með
handabandi, en konum með kossi
Þannig var sveitarsiöurinn í þá
daga.”
Eyþór tók ketilinn úr eldinum og
mælti:
“Við lifum nú mest og bezt á því,
aö hafa gætur á deginum í dag og
svo morgundeginum; en bezt er að