Tímarit Þjóðræknisfélags Íslendinga - 01.06.1925, Qupperneq 63

MAJÓR SIGURNEY
61
var hnefafylli af gullsandi og þrjú
laus blöð úr lítilli skrifbók. Voru
tvö af blöðum þessum þéttskrifuð
báðumegin, en á þriðja blaðinu
voru aðeins þrjár línur, og voru
þær skrifaðar með blýant, en alt
hitt með bleki og penna. — Daginn
eftir að maður þessi kom í sjúkra-
húsið, fékk hann aftur rænuna um
stutta stund. “Eg er íslendingur,”
sagði hann, “og eg þarf endilega
að tala við einhvern, sem skilur
íslenzka tungu, því að eg veit að
eg er að deyja.” — Hann sagði
þetta við hjúkrunarkonuna. Hún
hljóp undireins fram til þess að
segja spítalalækninum frá þessu.
Á meðan sagði hann nokkur orð
við mig; en hann átti erfitt með að
tala, og eg átti bágt með að skilja
hann; enda var hann óðum að
missa rænuna aftur. Eg skildi það
samt, að hann vildi endilega ná tali
af íslendingi, og að systir sín yrði
um fram alt að fá gullið, sem hann
hefði fundið í fjöllunum. “Hvar er
guilið, sem þú fanst?” spurði eg.
“Taki-fljót,” sagði hann. “Hvar er
systir þín ? ” sagði eg. “íslandi,”
svaraði hann. “Hvað heitir hún?”
spurði eg. Hann sagði mér það, en
það var langt útlent nafn, og eg gat
ekki fest það í minni. “Hvað heit-
ir þú?” sagði eg. En það fór á
sömu leið, eg gat ekki fest það í
rninni; því að það var bæði ákaf-
lega langt og hljómaði svo undar-
lega í eyrum mínum, og hann bar
það líka mjög óskýrt fram. Eftir
örfáar mínútur kom hjúkrunar-
konan aftur og læknirinn með
henni; þá var íslendingurinn búinn
að missa rænuna á ný. Og klukku-
tíma síðar var hann örendur. —
Það var leitað durum og dyngjum
að íslendingi um alla Juneau; en
þar fanst enginn af þeim þjóðflokki
nema hinn framliðni málmnemi.
Og þó enginn þar vissi nein deili á
honum, þá fylgdu honum margir
til grafar. — Hvað skrifuðu blöð-
unum viðvíkur, sem fundust í vesk-
inu, þá var það alt á útlendu máli,
sem á þeim stóð skrifað, og voru
þau send ásamt öðru, sem maður
þessi hafði meðferðis, til yfirvald-
anna, og þau létu, að sögn, þýða
á ensku það, sem, á þeim (blöðun-
um) var. En sú fregn barst til
Juneau, að á blöðunum hefði ekki
annað verið en lýsing á landinu
fram með Taki-fljóti, og að ekkert
á þeim blöðum hefði gefið það til
kynna, hver þessi íslenzki málm-
nemi var. — Og svo kann eg ekki
þessa sögu lengri. En eg gleymi
aldrei svip Islendingsins; og mál-
rómur hans ómar enn í eyrum mín-
um.”
Eitt kvöld, skömmu eftir að majór
Sigurney sagði mér söguna um ís-
lenzka málmnemann, þá bað hann
mig að koma með sér heim til sín,
því hann kvaðst vilja sýna mér
mynd, sem systir sín hefði málað
nýlega. Og gekk eg með honum
heim til hans. Hann bjó í snotru
liúsi, sem hann átti sjálfur. Skamt
frá því gnæfði hátt og tigulegt
grenitré, og þaut ömurlega í því,
þegar vindur stóð af hafi.
Strax og við komum inn í hús-
ið, kom á móti okkur konan for-
kunnar fríða, sem eg hafði nokkr-
um sinnum séð á gangi með hon-
um.
“Þetta er hún Jacinta systir
mín,” sagði hann við mig; “og