Tímarit Þjóðræknisfélags Íslendinga - 01.06.1925, Síða 65

MAJÓR SIGURNEY
63
og var þar all-lengi á vegum Ach-
meds soldáns hins þriðja með því
nafni, sem tók við Karli og mönn-
um hans með opnum örmum gest-
risninnar. — Það var einhverju
sinni, þá er Karl var staddur í
Miklagarði, að hann tók eftir því,
að foringi lífvarðar soldánsins var
öðruvísi útlits en Tyrkir alment
gerast; hann var ljóshærður og
bláeygur og allra manna stærstur
á velli og leit út fyrir að vera af
norrænum ættum. “Eg sé að þú
liefir sænskan mann í þjónustu
þinni,” sagði Karl konungur viö
Achmed soldán. “Það vildi eg að
satt væri,” sagði soldán; “en hver
er það?” “Það er foringi lífvarðar
þíns,” sagði Karl konungur. “Þar
skjátlar þér, bróðir minn,” sagði
soldán, “því að lífvarðarforinginn
er fæddur og uppalinn í Algeirsborg
í Afríku, og mér var sendur hann
—* eins og vinargjöf — af jarlinum
(Bey) þar; og fyrir það er eg Allah
og honum af hjarta þakklátur, því
að eg liefi aldrei þekkt trúrri mann
né liraustari en lífvarðarforingj-
ann.” “En hvort sem hann er frá
Algeirsborg eða ekki,” sagði Karl
konungur, “þá er hann af norræn-
u m ættum, því að eg þekki þau
ættarmerki, hvar sem eg sé þau.”
“Þér skeikar þó hér, bróðir mlnn,”
sagði soldán, “því maður þessi er
sonar-sonar-sonur manns nokkurs,
sem tekinn var hertaki norður á
íslandi snemma á öldinni, sem leið;
var sá hertekni maður seldur á op-
inberu uppboði, en varð leysingi
nokkrum árum síðar; staðfesti
hann þá ráð sitt, gekk að eiga
konu af tyrkneskum ættum, komst
í þjónustu við hirð jarlsins í Al-
geirsborg og reyndist nýtur maður
og mætur. Urðu afkomendur hans
margir ljóshærðir, að sögn, og allra
manna vöxtulegastir.” “Þetta
sannar, að eg hefi getið rétt til um
ætterni lífvarðarforingjans,” sagði
Karl konungur. “Og hvernig get-
ur það verið bróðir minn?” spurði
soldán og leit stórum augum á
konung; “hvernig getur sá m^aður
verið af norrænum ættum, sem er
þriðji maður frá íslending, en að
öðru leyti tyrkneskur?” “Því er
þannig farið,” sagði Karl konung-
ur, “að íslendingar eru af norrænu
kyni; og þaðan hefir lífvarðarfor-
inginn sinn tigulega vöxt og sitt
ljósa hár.” Achmed soldán varð
hugsi. “Mikill er Allah,” sagði
hann; “já, mikill er Allah og ó-
rannsakanleg hans ráð.” — Og svo
er þessi saga ekki lengri.”
“En hvað á þessi saga skylt við
sögu föður þíns?” spurði eg.
“Hún á þannig skylt við sögu
föður míns,” sagði majór Sigurney,
“að faðir minn var afkomandi þessa
lífvarðarforingja hins gestrisna
Achmeds Tyrkja-soldáns.”
“Og á eg að trúa því, að þú sért
tyrkneskur,” sagði eg, og horfði
undrandi á majór Sigurney.
“Já,” svaraði majór Sigurney;
“eg er Tyrki og um leið íslenzkur.
Eg er fæddur í Miklagarði, en
fluttist í bernsku til Englands, þar
sem faðir minn var skrifari tyrk-
neska sendiherrans. Um tvítugt
var eg í Parísarborg, og nokkru
síðar fluttist eg til ítalíu. Fyrir
nokkrum árum fór eg til Klondyke,
í gull-leit, og nú er eg hér.”
“Og alt vegna mín,” sagði systir
hans, og varpaði mæðulega önd-
inni.
í þessu var dyrabjöllunni hringt,