blaðið - 07.07.2007, Blaðsíða 25

blaóió
LAUGARDAGUR 7. JÚLÍ 2007
25
LÍFSSTÍLLSPJALLIÐ
bladid@bladid.net
Öskrin voru því á háu nótunum og
náðu hámarki þegar goðið slakaði út
trefli og dró stúlkurnar sem gripu hann
að sér og kyssti þær.
Fátt er skemmtilegra en
að dilla sér á skemmti-
legum tónleikum með
áhugaverðum tónlist-
armönnum. Sumir
tónleikar eru af ýmsum
ástæðum eftirminnilegri
en aðrir og þegar Biaðið
falaðist eftir góðum
tónleikasögum hjá
nokkrum valinkunnum
tónlistarunnendum stóð
ekki á svörum.
Tónleikar með
Elvis Presley
„Ég fór á tónleika með Elvis Presley í nóv-
ember árið 1976. Presley var þarna í einni
af sínum sjaldgæfu tónleikaferðum og kom
fram í tíu borgum á vesturströnd Bandaríkj-
anna. Það gengu ýmsar sögur um ólifnað
karlsins og hann var farinn að fylla vel út
í hvíta samfestinginn. En þessir tónleikar
voru magnaðir hvað sem leið heilsu kóngs-
ins, ekki bara tónlistarlega heldur ekki síður
vegna þess hvað Elvis setti sig vel í samband
við fólkið í salnum. Presley stoppaði á eftir
næstum hverju einasta lagi til að spjalla við
áheyrendur og gerði mikið af því að draga
litla silkitrefla um hálsinn á sér í örstutta
stund og henda þeim svo út í salinn, sem
var að meirihluta kvenkyns. Öskrin voru
því á háu nótunum og náðu hámarki þegar
goðið slakaði út trefli og dró stúlkurnar
sem gripu hann að sér og kyssti þær.
Mér er minnisstætt hvað hann gerði
mikið grín að sjálfum sér á þessum tón-
leikum. Hann tók til dæmis sína frægu
mjaðmasveiflu og uppskar mikil öskur.
Horfði þá út í salinn og spurði hvort þetta
væri svona sárt.
Elvis dó aðeins 10 mánuðum seinna og ég
hef alltaf verið þakklátur vini mínum, Birgi
Jónassyni, fyrir að sannfæra mig um að tón-
leikar með Élvis byðust ekki á hverjum degi,
svo ég ákvað að splæsa í miða.”
Skemmtileg tónleikasaga
„Es tut mir leid“
Síðastliðinn vetur fór ég ásamt Maríusi
syni mínum á óperu í Unter den Linden sem
er flott óperuhús í gömlu A-Berlín. Þangað
fórum við til þess að hlýða á óperu eftir Verdi
og vorum löngu búin að panta miða og borga
hátt í 10 þúsund krónur fyrir. Salurinn var
troðfullur og það var kominn mikill fiðringur
í okkur þegar áhorfendum var tilkynnt að hálf-
tíma seinkun yrði á óperunni af því að óperu-
söngvarinn þyrfti að fá stera út af hálsinum á
sér. Við fórum niður og fengum okkur drykk,
og þegar uppfærslan loksins hófst heyrðum
við að söngvarinn hafði æðislega rödd og við
hugsuðum með okkur: „Hvað var eiginlega að
honum áðan?“
Allt var þetta ofsalega glæsilegt en þegar
hann var nánast búinn að ljúka sínum fyrsta
stóra leik kom þögn á sviðið og hljóðfærin
dóu smátt og smátt út. Söngvarinn datt úr
hlutverki sínu og breyttist í sjálfan sig og
sagði bara „Es tut mir leid“, sem þýðir „Mér
þykir þetta leitt".
Salurinn saup hveljur og við vorkenndum
aumingja söngvaranum unga. Hann hafði þá
gefist upp í stað þess að harka þetta af sér. Við
fengum nýja óperumiða í skaðabætur, en eftir
á fórum við að undra okkur á því að söngvar-
inn hefði gefist svona upp. Það er ekki auðvelt
að vera söngvari og hér heima myndu allir
láta sig hafa þetta, enda er sú krafa gerð til leik-
ara og söngvara að þeir skili sínu.
Fyrsta skiptið er best
„Eftirminnilegustu tónleikarnir sem ég hef
farið á eru með Led Zeppelin í höllinni árið
1970. Þetta voru fyrstu alvöru tónleikarnir sem
ég sá, fyrsta skiptið er alltaf eftirminnilegast.
Ég fer á tónleika erlendis tvisvar á ári.
Núna síðast sá ég Toots Thielemans í Brussel.
Hann er frábær munnhörpuleikari og þessir
tónleikar voru frábærir. Ég er ekki hrifinn
af þessum stóru „stadium“-tónleikum. Tón-
listin glatar upprunalegri merkingu sinni
þegar hún er orðin sértilbúin fyrir gífurlegan
fjölda. Fólk sem mætir á þessa tónleika hefur
meira gaman af fjöldanum en tónlistinni,'
segir Magnús.
Aðspurður hver sé skemmtilegasta tónleika-
sagan segir Magnús hana vera af Herbert
Guðmundssyni. „Hebbi og Sverrir, kenndur
við verslunina Goldie, voru með mér á Rol-
ling Stones-tónleikum. Þeir ákváðu að vera
grand á því og taka limmó á leigu. Þeir ætl-
uðu að láta tónleikagesti halda að Stones væri
að mæta á svæðið þegar þeir kæmu. En þeir
komu við hjá kunningja sínum og fengu sér að-
eins í aðra tána. Þegar þeir fóru aftur af stað á
limmónum voru þeir stoppaðir eftir nokkrar
mínútur og fengu ekki að fara nálægt Wem-
bley. Þannig að þeir þurftu að taka tveggja
hæða strætó að vellinum eftir að hafa verið
með limmó á leigu í fjóra klukkutíma. Ég hlæ
alltaf þegar ég sé þá fyrir mér í strætónum."
Sigríður María Sigurðardóttir, starfs-
maöur Ferðaskrifstofu íslands
Dæturnar reglulega
á tónleikum
Bestu tónleikarnir sem ég hef farið á eru
örugglega bíótónleikar Sinfóníunnar í Há-
skólabíói sem ég bauð konunni minni á f til-
hugalífinu. Það var verið að sýna Gullæðið
eftir Chaplin og tónlistin var spiluð „live“
undir eins og gert var í gamla daga. Það voru
mjög skemmtilegir tónleikar bæði af því að
tónlistin og kvikmyndin spiluðu skemmti-
lega saman og rómantíkin spillti ekki
fyrir. Síðan þá hef ég hins vegar aðallega
farið á tónleika dætra okkar sem eru báðar
að læra á hljóðfæri. Það eru orðnir ærið
margir tónleikar og nú er sú yngri farin að
spila sömu lög og sú eldri spilaði nokkrum
árum fyrr. Þessir tónleikar eru alltaf
hlaðnir spennu og tilhlökkun í bland, bæði
af hálfu dætranna og okkar foreldranna.
Ég er annars alæta á tónlist og væri alveg
til í að fara á tónleika með Pink Floyd
sem eldri dóttur minni þykir dálítið töff
grúppa. Henni finnst hins vegar ekki
jafn töff þegar ég segist halda jafnmikið
upp á Dire Straits en það er mikil uppá-
haldshljómsveit mín og gerði flottar
plötur eins og Love Over Gold og Alchemy.
Þeir tónlistarmenn sem ég hlakka mest til að
sjá á tónleikum í framtíðinni eru hins vegar
dæturnar, Katrín og Kolfinna.
Allir elska Börbru
Ég átti sextugsafmæli þann 21. júní síðast-
liðinn og af því tilefni bauð maðurinn mér
á tónleika með Börbru Streisand í Vín. Það
átti að halda tónleikana á afmælisdaginn
minn en vegna fellibyljar var tónleikunum
frestað um einn dag og voru haldnir 22.
júní.
Ég er afskaplega hrifin af Börbru Streis-
and, bæði sem tónlistarmanni og vegna
alls þess góða sem hún stendur fyrir. Ég
fór líka að sjá hana í New York í september
árið 2000 og í Boston í fyrra. Ég efast ekki
um að ég eigi eftir að fara að sjá hana aftur
ef tækifæri gefst, enda er hún hörkugóð á
sviði. Hún nær vel til fjöldans og það elska
hana allir sem á hana hlusta og horfa.
Á síðustu tónleikunum klappaði fólk rosal-
ega og söng og ófáir hrópuðu „Viltu giftast
mér?“ og „Eg elska þig Barbra!“ Hún var að
sjálfsögðu klöppuð upp og tók tvö aukalög.
Fólk linnti ekki látum fyrr en ljósamenn-
irnir voru búnir að pakka saman og allt var
orðið dimmt aftur.
Ég sá líka sjálfa Bítlana í Bornemouth
árið 1963 í miklu margmenni. Það var á
þeim tíma sem skrækirnir voru svo miklir
að það heyrðist lítið í hljómsveitinni sjálfri.
Þeir báðu fólk um að klappa frekar en það
vildi bara öskra.