Orðlaus - 01.09.2003, Síða 26

Ég er einn af
x ,

i sem soðlaf
Jturh lengur en flestir minn
vina. Ég lifði fínu lífi, bjó í sérinnréttaðri
.. ... .
"bachelor" íbúð í hjarta miðbæjarins,
myrkranna á milli og stundaði áhugamál mín ai
krafti þegar ég átti tíma aflögu. Þó ég væ
löngu uppþurrkaður þá þýddi það ekki að é
sleppti heimsóknum á nærliggjandi knæpur í
leit að skjótfenginni synd. Þeir leiðangrar skiluðu
sér af og til í smávægilegum
tilfinningakrfsum sem þó bitu ekki sérlega fas
mér. Á þessum tíma gat ég ekki hugsað mér aö
gangasttil sérlífis með einni konu. Ég hefði þurft
að fórna allt of miklu fyrir það. Mér hryllti ekki
sérstaklega við tilhugsuninni um það að vera
aðeins með einni konu, það var tiihugsunin um
það að þurfa að sníða minn skedjúal að hennar,
skammta tímann sem ég hefði til að stunda
áhugamálin, vinna reglulegri vinnutíma, uppfylla
hennar væntingar og spila einhverja rullu sem
hinn fullkomni maki. Þetta er rulla sem ég taldi
mig einfaldlega ekki hafa genatíska uppbyggingu
í að skila almennilega frá mér.
En því að vera einn fylgja allskyns ókostir iíka,
til dæmis jólin. Það er ömurlegt að vera einn
um jólin ganga einn um bæinn að versla
jeinhverjar tilgangslausar jólagjafir, horfa á
hamingjusamt fólk spígspora um göturnar hönd
í hönd rétt eins og heimurinn sé þeirra. Svo verða
kröfurnar hjá mömmu um að færa henni
tengdadóttur stífari og öflugri með hverju árinu
sem líður. Stóra málið er það að maður verður
í einhverfari og sérlundaðari eftir því sem maður
bíður lengur með að festa ráð sitt. Maður málar
. sig einhvern veginn út í horn og sér framtíðina
þannig fyrir framan sig að maður verði alltaf
einn, eignist aldrei börn og upplifi aldrei það
isem í ritningunni stendur að maður eigi að
upplifa. Á hinum pólinum getur maður unnið
eins og skepna, glápt á fótbolta þegar manni
sýnist og í raun gert allt sem manni dettur í hug,
þegar manni dettur það í hug. Þannig hafði ég
þetta og taldi mig vera fullkomlega sáttan við
'lífið, samt blundaði innra með mér einhver
tómleika- og tilgangsleysistilfinning sem gerði
vart við sig á ólíkiegustu tímum.
Einn daginn var svo allt í einu komin kona í
spilið. Án þess að hafa áttað mig á því þá var
ég farinn að finna mig helvíti vel í rullunni sem
ég hafði áður áætlað að ég ætti ekkert erindi í,
þó blundar alltaf í manni frelsishugsunin, því
það að vera í föstu sambandi er ofur einfaldlega
frelsissvipting. Það sem þessari frelsissviptingu
Konur vilja fá að rífast af og til,
vilja fá tilefni til að garga og
grenja, sættast og elskast. Á
sama tíma er skoðun
karlmanna sú að konur eigi
bara að þegja og vera sætar
Konur hafa mótíverandi áhrif á
karlmenn, veita þeim drifkraft,
ástæðu til að leggja hart að sér
og veita þeim það sem þeir þurfa
til þess að þeir haldi að þeir
stjórni sínu lífi.
fylgir er þó síður en svo
allt neikvætt og það er að mínu mati það
merkilegasta við þetta allt saman. Fyrir villimann
eins og mig að fara að lúta lögmálum og
skilmálum sem upp eru settir er ekki alltaf
einfalt en einhvern veginn bögglast maður í
gegnum það, stundum sér maður meira að
segja að þessir skilmálar eru að gera manni
gott. Einfaraeðlið hefur þó átt sinn þátt í því
að gera nokkrar sprengjur sem hafa endað
með hávaða og látum. En þessi vandamál leysast
yfirleitt furðu fljótt og lífið verður eðlilegt á
ný.
Ég hef komist að þeirri niðurstöðu að himinn
og haf skilja að hug kvenna og karla. Konur
setja endalausar kröfur á mennina sína, þeir
verða að uppfylla alls kyns viðveruskildur sem
í flestum tilfellum virðast gjörsamlega
tilgangslausar. Svo vilja þær að maður hlusti á
sig, sama hversu heimskulegt og innihaldslaust
umræðuefnið er. Svo þarf maður að vera
hreinlátur, setja setuna aftur niður þegar maður
er búinn að míga, vera ávallt til takj þegar
heimboð til ættingja er á næsta4eyti, leigja
frauðspólur á videóleigunni í staðinn fyrir áð
velja einhverjar blóðugar slagsmálamyndi'
þegja á meðan Brúðkaupsþátturinn J
sjónvarpinu og skilja það þegar þær
hormónasveiflum með allt á hornum sér. Kopur
vilja fá að rífast af og til, vilja fá tilefni til
garga og grenja, sættast og elskast. Á sa
tíma er skoðun karlmanna sú að konur\ei
bara að þegja og vera sætar. Þetta er
krafan sem alvöru karlmenn setja. Það er em
sérstök viðveruskylda, þær mega gera þaðse
þeim sýnist svo lengi sem þær eru við eina
fjölina felldar. Þegar það er boltiTbeii
þarf maður að fá friðtil að horfa á hann, þegar
vinnan kallar þá þarf maður að fá frið til aÖ
stunda hana, þegar félagarnir vilja hitta mann
þá þarf maður að fá frið til þess og þegar maður
er þreyttur þá þarf maður að fá frið til að
hvílast. Á þessum meiði er niðurstaðan sú að
konur vilja stanslausan ófrið, eru frekar og
ótillitssamar en karlmenn vilja bara fá frið til
að lifa sínu lífi, en undir engum kringumstæðum
vilja karlmenn losna við þessi geðsveiflandi
óargadýr út úr lífi sínu.
Þær hafa allt of marga kosti, sem ég hef
sennilegast ekki tíundað nógu rækilega í
þessum pistli. Með einu litlu brosi, einni lítilli
hreyfingu, einu augnaráði geta konur þeytt
karldýrinu í hringi, snúið því í kringum sig og
stjórnað því. Öflugasta vopnið er svo
náttúrulega að neita karldýrinu um kynlíf þar
til það uppfyllir ákveðin skilyrði. Þetta er
skelfileg sadistísk mannvonskubrella sem aldrei
klikkar.
í dýraríkinu er í flestum tilfellum svo fyrirkomið
að það eru kvendýrin sem stjórna. Kvendýrin
eru yfirleitt grimmari, útsmognari og harðari
af sér en karldýrin. Karldýrin þurfa oft að vinna
mikla vinnu, útvega hitt og þetta, vernda
hreiðrið og laga það sem upp á kemur. Öilu
þessu er þó stjórnað af kvendýrunum og þetta
endurspeglast í lífi mannfólksins I hinum
vestræna heimi. Hér eru það konurnar sem
stjórna, með lúmskum og oft á tíðum
ómeðvituðum hætti, en þær fá ávallt sínu
framgengt á endanum. Náttúran sértil þess
að þessi háttur sé hafður á, fæstir karlmenn
vilja viðurkenna að þessu sé svona fyrir komið
en staðreyndin öskrar framan í okkur og dæmin
eru endalaus. Múslímarnir áttuðu sig nógu
snemma á þessu og tóku þar af leiðandi mjög
öfgafulla stöðu í málinu. Tóku öll völd og alla
menntunarmöguleika af konum, sáu til þess
!
Öflugasta vopnið er svo
náttúrulega að neita karldýrinu
um kynlíf þar til það uppfyllir
ákveðin skilyrði. Þetta er
skelfileg sadistísk mann-
vonskubrella sem aldrei klikkar.
að þær gætu ekki nýtt sinn kvenlega þokka til
að táldraga karlmenn með því að skylda þær til
að hylja ásjónu sína. Konum er algjörlega haldið
í skefjum í mörgum löndum, enda er ástandið I
þessum löndum ekki beysið, hvorki efnahagslega
né félagslega. Ástæðan er augljós. Konur hafa
mótíverandi áhrif á karlmenn, veita þeim
drifkraft, ástæðu til að leggja hart að sér og veita
þeim það sem þeir þurfa til þess að þeir haldi að
þeir stjórni sínu lífi. Svo þegar öllu er á botninn
hvolft þá eru það konurnar sem ráða úrslitum
um allan árangur.
Svona er þetta í dýraríkinu og svona er þetta
einnig hjá mannfólkinu. Svona verður þetta
vonandi, því heimurinn mun hrynja um leið og
þessi árstraumur náttúrunnar verður stíflaður.
Við karlmennirnir verðum að sætta okkur við
þetta því eftir allt þá láta þær okkur alltaf halda
að það séum við sem sitjum við stjórnvöllinn.
Snorri Barón Jónsson