Orðlaus - 01.08.2005, Blaðsíða 24

ÞAÐ ÞARF STUNDUM AÐ SLÁ ÞAU TIL AÐ ÞAU VAKNI
HVORT VAKIR ÞÚ?
SVARTHVÍTA
HETJAN MÍN
- FRÁ LUNDÚNUM TIL HJARTA REYKJAVÍKUR
Ég opna aldrei svo augun að morgni að ég hlæi ekki eigin
heimsku. „Hvílíkur skopleikur, gaman hvað ég get verið
vitlaus" - skýt ég reglulega inn í til að fyrirbyggja óþæg-
legar þagnir sem koma gjarna upp þegar ég á í hrókasam-
ræðum við sjálfan mig. Og sólin skín og fuglarnir skríkja
og ég fer spenntur út að skoða. „Mikið eru spörfuglarn-
ir sætir og krúttlegir í dag" - segi ég og samsinni strax
sjálfum mér af kappsfuilum áhuga. Niðrí bæ er allt á iði.
Klukkan er orðin tvö eftir hádegi að jarðartíma (miðað
við tímabelti að sjálfsögðu) og tími til kominn að hitta
gvuð. Dómkirkjuklukkurnar hringja frekjulega og trufla
mig þar sem ég stend á stéttinni fyrir utan og hugsa um
hvað það væri dásamlega fyndið ef gvuð hefði hagað því
þannig aðallir hlutirdyttu uppen ekki niður-þá væri allt
hlekkjað við jörðina og við gerðum fátt annað en hefta
niður vini okkar svo þeir dyttu ekki upp í gegnum skýin
- og þá sem skulda okkur peninga að sjálfsögðu, ekki má
gleyma skuldingjunum.
Ég rölti niður að Vonarstræti og
vonast eftir strætó fyrir utan Ráð-
húsið sem stendur svo stællegt og
sterkt upp úr hálf skömmustulegri
tjörninni. Við hliðiná mér, á báru-
járnsstoppustöðinni, situr maður
og hugsar. Hann er fallegur og
myndarlegur í nýjum, svörtum og
hvítteinóttum jakkafötum. Þvílíkt
glæsimenni! Spánýtt og skjanna-
hvíttslifsfrá Sævari Karli og hvöss,
svört kubbagleraugu setja spakan
og virðulegan svip á annars barna-
legan skrokkinn. Hann þrýstir kol-
svartri skjalatösku að brjósti sér og
fölkreppir hnefana um töskuhand-
fangið - það segir mér tvímæla-
laust að hérna sé ábyrgur maður
á ferð. Honum hefur verið falið að
gæta skjalatöskunnar og á hann
má stóla. Ég dáist að sannfæring-
unni sem geislar af honum.
Pólíestertröllið mitt. „Örugglega
að fara að hitta eitthvert stór-
menni" - hugsa ég og verð alveg
skelfilega vonsvikinn þegar það
stendur upp. Það treystir sterkari
lófann um handfang töskunnar og
dregur að sér andann eins og það
sé að fara að kafa dálítið.
Troðfullurþristurinnrennurþung-
lamalegaíhlaðogandarléttarþeg-
ar hann opnar á sér hurðina. Ég er
að bíða eftir hundraðogfimmtíu
en mig dauðlangar að dást lengur
að vini mínum í nýju jakkafötun-
um - aldrei væri hægt að treysta
mér fyrir svona mikilvægri skjala-
tösku. Mig langar að kalla og biðja
hann um að taka bara hundraðog-
fimmtíu með mér í staðinn - hann
fer næstum því alveg í sömu átt og
þristurinn. Ég gríp þó frammí fyrir
sjálfum mér á síðustu stundu - það
hefði verið allt of hallærislegt að
tala við hann núna - betra að bíða
bara þangað til ég sé hann næst.
Hetjan stígur inn í strætisvagn-
inn. „Of seint að tala við hana
núna snillingurinn þinn" skít ég
vonsvikinn að sjálfum mér en er of
pirraður til að nenna að svara þess
lags kommentum. Þristurinn hæg-
ir á sér og staðnæmist við Tjarnar-
götuhornið. „Kannski hann hafi
ákveðið að taka hundraðogfimm-
tíu" hugsa ég og sprett á fætur.
Búmm! Bakið á vagninum opnast
eins og á borðbombu á gamlárs-
kvöld og út spýtast líkamsleifar í
öllum regnbogans litum. Yfir mig
rignir fingrum, höfðum og táslum
“Ég stóð hjá og horfði á ykkur svívirða
og drepa þessa gömlu konu - og ég lyfti
ekki litla fingri til að hjálpa henni, rændi
svo líkið áður en það stirðnaði."
í öllum stærðum og gerðum og
spriklandi garnir og leikandi æða-
kerfi skjótast út og hengjast glað-
lega á nærliggjandi Ijósastaura
og umferðarskylti. Nefbroddur
skoppar léttilega framhjá og heilu
leggirnir þeytast í tignarlegum og
yfirveguðum sveiflum í allar hugs-
anlegar áttir. Hvílík bomba - fæst
áreiðanlega eingöngu undir borð-
ið hjá Skátunum fyrir gamlárs.
Ég sest aftur á bekkinn og pota
spekingslega með fætinum í efri-
hluta pólíesterskrokks sem hafði
hálfnað á leiðinni að biðskýlinu.
Hann kippist undrandi við og vellt-
ir sér á hliðina.
„Svarthvíta hetjan mín!" hrópa
ég af fögnuði og hið hálfgerða
tröll brosir til mín af skilningsríkri
þolinmæði.
„Hvar er taskan þín?" spyr ég og
skima áhugasamur og fórnfús í
kringum mig. „Það má ekki týna
svona töskum, það getur verið svo
margt mikilvægt í þeim" útskýri
ég en sé strax eftir því. „Hann veit
mikið betur en þú hvað taskan er
mikilvæg - það hefur bara einhver
óknyttardrengur hnuplað henni"
tauta ég skömmustulega til sjálfs
mín sem er farinn að fara í taugar-
arnar á mér.
Hálfrisinn brgsitkankvíslega eins
og hann skyr^prúgandi áhyggj-
ur mínar „Ég týndi ekki töskunni
hjartans vinur minn. Ég sprengdi
hana og fargaði viljugur sjálfum
mér og öllum þeim sem í strætis-
vagninum voru".
Ég horfi dulráðum augum á vin
minn og spotta að hann er augljós-
lega með óráði. „Svona, svona vin-
ur" segi ég djúpur og ábyrgðarf ull-
ur. „Þú ert bara sorgmæddur því
þú dvergaðist á leiðinni hérna til
mín á biðskýlið. Það er ekki þér að
kenna þótt einhver kumpáni hafi
haft af þér töskuna og hnuplað af
þér löppunum, Og þú svona slapp-
ur og fölur núna. Æ, hvað það er
alltaf dapurt að týna tösku".
Hetjan virðist hressast nokkuð við
þessa orðræðu og gípur þéttings-
fast um hendina á mér.
„Ég sprengdi þennan strætisvagn
aftur á steinöld vegna þess að þeir
sem í honum voru áttu fátt betra
skilið. Ríkisstjórn ykkar hefur alger-
lega afskiptalaus og án nokkurs
mótlætis af ykkar hálfu slátrað öllu
því sem mér er kærast" tekst hetj-
unni að segja algerlega án þess að
mynda bil á milli tanngarða.
„Ég skal segja þér dæmisögu"
heldur hún ótrauð áfram þótt hún
sé farin að hvítna og slappast dálít-
ið af þreytu og kannski ofmiklu sól-
skyni. „Það voru einusinni þrir vin-
ir að metast um hver væri þeirra
verstur. Einn barði sér á brjóst og
lofaði eigin ranglæti I hástert. „Ég
er ykkar verstur" sagði hann sann-
færður. „Einusinni sá ég gamla
konu hökta við hækju niður eftir
Hverfisgötunni. Af einskærri gam-
ansemi sparkaði ég undan henni
hækjunni og skemmti mér kon-
unglega þegar hún grét yfir því að
hafa skollið með hökuna í götuna.
Þvi næst barði ég á höfði hennar
þar til hún gat ekki lengur stunið
upp kjökri sínu".
„Kallarðu þetta illvirki" sagði
annar vinurinn úr hópnum. „Ég er
margfalt verri en þú því ég hjálp-
aði þér að ræna gömlu konuna,
manstekki, og veitti henni náðar-
höggið í hægindum". Þriðji maður-
inn í hópnum gat ekki annað gert
en hlegið glettilega að félögum
sínum. Hann tók til máls: „Dreng-
ir mínir, illvirki mitt engla ykkar
verstu verknaði. Ég stóð hjá og
horfði á ykkur svívirða og drepa
þessa gömlu konu - og ég lyfti
ekki litla fingri til að hjálpa henni,
rændi svo líkið áður en það stirðn-
aði".
„Þvílíkur frásagnarstíll. Þvílíkur
eldmóður. Hann er greinilega æv-
intýramaður" hugsa ég og horfi
hugfanginn á hálfbúkinn blóð-
hósta upp úr sér sögunni.
Hetjan sleppir hendi minni og
kíkir á máfana bítast um girnilega
skrokkhluta.
„Ég skal bara finna handa þér
nýja" segi ég henni til hughreyst-
ingar og hleyp að rústum strætis-
vagnsins, sparka til nokkrum klof-
um og róta áhugasamur ( volgri
hrúgunni. „Snáfiði mávar! Sjáiði
ekki að manninn vantar aðra
tösku!"
Magnús Björn Ólafsson
24