Fréttatíminn - 13.07.2012, Blaðsíða 16

þegar ég var sjö eða átta ára og þurfti alltaf að taka
hlé á ákveðnum tímum þegar ég var úti að leika
mér. Ég var alltaf á klukkunni því ég vildi tryggja
að ég missti ekki af uppáhalds tónlistarþáttunum
mínum í útvarpinu sem voru Óskalög sjúklinga,
Óskalög sjómanna og Lög unga fólksins, því þá
kom músík,“ segir hún. „Ég lærði á píanó í tvö eða
þrjú ár en fannst miklu skemmtilegra að syngja.
Svo fékk ég kassagítar, þegar ég var unglingur, og
pikkaði gripin upp úr bítlabók.“
Hún söng fyrir sjálfa sig, ein inni í herbergi,
og sökum feimni passaði hún sig á því að enginn
heyrði til hennar. „Einu sinni stóð víst vinkona
mín fyrir utan herbergið hjá mér og hlustaði á mig
syngja án þess að ég vissi af því. Þegar hún kom
hún inn sagði hún að ég yrði að fara að syngja í
hljómsveit! Ég svaraði: „Nei, kemur ekki til greina.
Ég myndi aldrei þora, ekki að ræða það!“ En hún
gaf sig ekki og sagði að ef einhver myndi auglýsa
eftir söngkonu yrði ég að sækja um. Og svo einn
daginn kom hún með Dagblaðið þar sem hljómsveit
var að auglýsa eftir söngvara. „Sigga, hringdu!“,
sagði hún. Ég sagði að það kæmi ekki til greina
þannig að ég held að hún hafi bara hringt og sagt
mér svo að við ættum að mæta á einhvern stað
klukkan átta og hitta hljómsveitina og ef ég færi
ekki myndi hún hætta að vera vinkona mín,“ segir
Sigga og hlær.
„Mig langaði ekki að missa hana sem vinkonu –
og auðvitað kraumaði löngunin undir niðri. Feimn-
in var bara yfirsterkari. En svo lét ég mig hafa
það að fara á þessa æfingu og þar var Dr. Gunni
aðalmaðurinn í hljómsveitinni. Ég söng þarna
eitthvað fyrir þá, ég man ekki hvað, og svo var ég
bara ráðin,“ segir hún hlæjandi. „Þessi hljómsveit
hét því hrikalega nafni Geðfró! Það kom alveg frá
strákunum, ég átti ekkert í því nafni. Mér fannst
alltaf svo vandræðalegt að segja þetta nafn því það
var svo hrikalega ljótt,“ segir hún og hlær.
Úr Geðfró í Meinvillingana
Hún segir að hljómsveitin með ljóta nafnið hafi
verið mjög dugleg að æfa og koma fram. „Við spil-
uðum til dæmis á Félagsstofnun stúdenta þar sem
oft voru haldnir tónleikar með nýjum böndum sem
voru að koma sér á framfæri. Einhvern tímann þeg-
ar ég var þar komu að máli við mig aðrir strákar
sem buðu mér að koma með sér í hljómsveit. Sú
var meiri popphljómsveit en Geðfró sem var meira
í nýbylgjunni og á þeim tíma fannst mér það spenn-
andi tilhugsun að geta farið að spila á böllum og
svona, og syngja „cover-lög“ þó svo að í dag hefði
mér fundist gaman að gera eitthvað nýtt og spenn-
andi. Það var úr að þeir buðu mér í sitt band sem
hét nú ekki skárra nafni, Meinvillingarnir,“ segir
hún og hlær.
„Við tókum þátt í Músíktilraunum og lentum
bara þó nokkuð ofarlega. Það er svo fyndið hvernig
þetta gerist með feril minn, eins og þetta leiði allt
hvert af öðru. Ég hef nú alltaf trúað því að ef mann
langar eitthvað og óskar sér einhvers þá kemur það
til manns, bara spurning um hvenær það kemur.“
„Þegar við erum að taka þátt í Músíktilraunum
eru strákar að horfa á, meðal annars Gummi Jóns
í Sálinni og Sveinn Kjartansson sem á Stúdíó Sýr-
land í dag, og fleiri strákar. Þeir komu síðan til mín
daginn eftir og spurðu hvort ég vildi ekki koma á
æfingu með þeim. Ég gerði það og við fórum svo að
spila út um allt. Svo var okkur boðinn plötusamn-
ingur hjá Steinum og gáfum út eina plötu. Þessi
hljómsveit hét Kikk. Þegar við vorum í stúdíó-
inu kom Björgvin Halldórsson þangað inn, hann
var eitthvað að þvælast þar, og hann hringir í mig
nokkrum dögum síðar og býður mér að syngja með
sér eitt lag. Þá var það lagið Vertu ekki að plata
mig. Og þá byrjaði ferillinn fyrir alvöru. Þetta var
fyrsta lagið sem ég söng sem sló í gegn,“ segir
Sigga.
Frægðin óþægileg
Hún segir að hún hafi átt erfitt með það á þessum
tíma að vera allt í einu orðið þekkt andlit. „Þetta
gerðist svo hratt. Ég tók þetta mjög nærri mér. Ég
hef alla tíð síðan reynt að halda prívatlífinu mínu
svolítið til hliðar. Núna finnst mér það reyndar ekki
skipta eins miklu máli og áður en á þessum árum,
í kringum 1990, mátti ég ekki fara út í búð án þess
að fólk væri að pæla í því og kjamsa á því hvað væri
í innkaupakörfunni minni. Ég var farin að fara út í
búð á þeim tímum þegar sem fæstir voru að versla.
Þetta var mjög mikið áreiti á tímabili. Ég var til
dæmis hætt að fara í sund því mér fannst það bara
svo óþægilegt.“
Hún segist hafa tekist á við þetta með því að setja
upp hálfgerða brynju. „Ég hugsaði með mér að það
væru bara tvær Siggur og ég er þannig enn þann
dag í dag. Það er bara ég, þessi venjulega Sigga, og
svo er það hin, þessi sem er almenningseign, sviðs-
konan. Það hefur alltaf verið þannig, eiginlega tvær
Siggur. Ég hef viljað hafa einkalífið fyrir mig en
þeim sem líkar við sönginn minn fá að eiga hann.“
Hún segir að inn í þetta spili eflaust feimnin sem
hún hefur strítt við alla tíð. „Ég get verið alveg
ofboðslega feimin. Ég verð feimin í margmenni enn
þann dag í dag, til að mynda í boðum þar sem er
fullt af fólki. Það eru nú ekki margir sem vita það.
En músíkin og söngurinn hefur hjálpa mér mikið
við að takast á við þessa feimni. Ég hef einmitt séð
það gerast með krakka sem eru feimnir og fara að
læra söng, að söngurinn hjálpar þeim.“
Eitt af því sem hún úttalaði sig ekki um við fjöl-
miðla á þessum tíma var að hún kom út úr skápn-
um. „Mér fannst það ekkert erfitt en hinsvegar var
ég ekkert að útvarpa því. Þetta er eðlilegasti hlutur
í heimi, fólk er bara eins og það er, og maður á ekki
að vera að draga það í einhverja dilka. Þetta var
aldrei neitt tiltökumál og mér fannst engin ástæða
til að vera útvarpa þessu. Enda vildi ég vera prívat.“
En hvað ætlarðu að halda áfram að syngja lengi?
„Ég held ég haldi áfram að syngja eins lengi og ég
get og fólk vill hlusta á mig. Það er svo skemmti-
legt. Það eru forréttindi að fá að vinna við það sem
manni þykir skemmtilegt, ég þakka fyrir það á
hverjum degi.“
Sigríður Dögg Auðunsdóttir
sigridur@frettatiminn.is
tvær nýjar bragðtegundir!
E
N
N
E
M
M
/
S
ÍA
/
N
M
51
72
7
Ný
bragðteguNd- bÉarNaise
Ný
bragðteguNd- sítróNa og Karrí
„Það var stór-
kostlegt að sjá
þau fæðast. Ég
gat ekki annað
en grátið.“
Hvaða lag af þeim sem þú hefur
sungið þykir þér vænst um?
Það er rosalega erfitt að setja til um
það hvaða lag manni þykir vænst um.
Mér þykir mjög vænt um jóladiskinn
minn, Desember, sem ég gaf út árið
1993. Mér þykir afskaplega vænt um
þann disk í heild og ég lagði mjög
mikið í hann. Svo er annar diskur
sem mér þykir mjög vænt um, Til eru
fræ, sem ég gerði eftir að mamma
mín dó árið 2007. Mamma dó úr
krabbameini og ég komst í kynni við
þann sjúkdóm mjög náið á þessum
tíma því ég var mjög mikið með henni
og hjá henni. Það var mikil og erfið
reynsla. Maður lærir mikið af því að
ganga í gegnum svona tímabil og
metur hlutina öðruvísi á eftir. Ég gaf
út þennan disk í kjölfarið og þar tók
ég lagið Til eru fræ af því að það var
hennar uppáhaldslag og ég hafði
aldrei sungið það. Mér þykir mjög
vænt um það í dag.
Einnig þykir mér mjög vænt
um annað lag sem er á annarri
sólóplötunni minni, Sigga, sem kom
út árið 1998 og heitir Minning þín og
er eftir Gunnar Þórðarson. Ég man
að það var svo mikið mál að taka
það upp því ég einhvern veginn fann
ekki rétta karakterinn í sönginn. Við
vorum komin á það að sleppa því
bara. En ég er svo þver, ég get verið
hrikalega mikill þverhaus stundum,
þannig að ég hætti ekki, ég var alla
nóttina að syngja það inn og ég fann
rétta karakterinn fyrir rest. Mér
þykir rosa vænt um þetta lag. Það er
ofboðslega fallegt.
“Það var bara mjög sniðugt
hjá mér að gera þetta
svona seint,” segir Sigga
Beinteins sem hér er með
dóttur sína, Alexöndru Líf,
í fanginu. “Ég framleiddi
fyrst barnaefnið og svo
börnin.”
16 viðtal Helgin 13.-15. júlí 2012