Dagfari - 01.03.1998, Blaðsíða 15

líkur væru til að við þyrftum að fást við ríkisleyndarmál í því
starfi. Þennan passa dró ég nú hróðugur fram og ítrekaði ósk
mína um að fá far með vélinni.Tveim tímum síðar steig ég svo
um borð í þotu á leið til Islands.
Lagt af stað
Farþegarnir reyndust aðeins vera fimm talsins auk mín. Þó
var þetta stór þota. Nánar tiltekið voru þetta tveir flotaforingjar,
tveir höfuðsmenn og einn hershöfðingi. Ég settist niður og
þorði varla að draga andann. Þetta voru stórlaxar sem gátu látið
steikja mig á teini ef ég svo mikið sem deplaði auga á röngum
tíma. Það var vissulega undarleg ráðstöfun að nola peninga
skattborgaranna til að senda sex menn heimsálfa milli í risa-
þotu. Fyrir framan okkur stóðu tveir vopnaðir sjóliðar á verði
og bak við þá var tjald dregið þvert yfir vélina. Þeir komu mér
fyrir sjónir sem sú manngerð sem drepur samkvæmt skipun án
þess að hika andartak og hreykir sér af því að þurfa ekki nema
eitt skot. Hvað var eiginlega á seyði? Hvað var hulið bak við
þetta tjald? Ég ákvað að halla mér aftur á bak og láta sem
minnst á mér bera. Leikið ykkur bara eins og ykkur lystir. Ég
skal láta ykkur alveg í friði. Ég er bæði blindur og heyrnarlaus.
Ég fór ekki einu sinni með þessari vél. Ég synti bara til íslands.
Heimferðin
Ferðin til Islands var með öllu tíðindalaus. Annar varð-
maðurinn starði sífellt á mig eins og hann væri að bíða eftir því
að ég gæfi honum bara eina örlitla afsökun fyrir að beita vopn-
inu. Að lokum tók þotan að lækka flugið og innan stundar fann
ég frosna jörð heimalandsins undir hjólunum. Við lentum á
braut sem kölluð er „heita brautin“. Hún liggur fjarri flugstöð-
inni og er noluð fyrir vélar með vopnasendingar og annan
„nauðsynlegan“ farangur.