Ársrit Nemendasambands Laugaskóla - 01.01.1934, Qupperneq 17

15
um sínum staðfestu og þrek; þannig á hann að styrkja
ástina milli hjóna. Sú trú hefir lengi rikt, og ríkir
enn víða um Austurlönd, að demöntum fylgi gæfa og
þeir bægi jafnvel hrörnun ellinnar frá eigendum sín-
um. Ríkir Indverjar hafa þann sið, að strá muldum
demöntum yfir börn sín ung, til að verðveita þau hrein
og dyggðug.
Ekki eiga þó allir demantar að vera jafn happa-
drjúgir, og ræður þar litur og lögun mestu. Þríhliða
demantar eiga að valda deilum. Þetta hefur gengið
eftir í Bandaríkjunum, því að þar hafa nýskeð risið
málaferli út af einum slíkum steini. Það er annars eft-
irtektarvert, að flestir stórir og nafnkunnir demant-
ar hafa oröið eigendum sínum til ógæfu. Einmitt de-
mantanna vegna hafa þeir orðið fyrir ofsóknum, sem
oft hafa endað með dauða eða auðnuleysi. Og þegar
þjóðhöföingjar hafa átt hlut að máli, hafa stundum
risið styrjaldir vegna frægra demanta.
Mörgum getum hefur verið leitt að uppruna demant-
anna. Rithöfundur nokkur á sextándu öld hélt því
fram, að þeir yrðu til 1 jarðskorpunni smátt og smátt.
Því til sönnunar benti hann á, að þótt teknir væru
allir þeir steinar, sem fyndust í demantsnámu, væri þó
alltaf hægt að finna fleiri seinna. Annar hélt því
fram, að þeim fjölgaði við knappskot líkt og sumum
jurtum. Enn höfðu margir þá trú, að til væru bæði
karl- og kvendemantar, sem gætu af sér nýja demanta,
líkt og æðri dýr þróast. Raunar er ekki ennþá full-
sannað, hvernig stórir demantar verða til. Þó hefur
tekizt að »búa til« demanta, en þeir hafa allir verið
svo litlir og litljótir, að sú framleiðsla hefur ekki
borgað sig.
Demantar eru úr hreinu kolefni, sama efninu og er
í ritblýi og ljósreyk. Þeir finnast í öllum heimsálfum.