Ársrit Nemendasambands Laugaskóla - 01.01.1934, Síða 22

20
en slátra dúfu og láta blóðið drjúpa á hvítt klæði.
Væri rúbíninn lagöur hjá blóðdropanum, átti liturinn
aö vera eins á steininum og dropanum.
Rúbínar eru fremur sjaldgæfir og því í háu verði,
einkum hinir stærri.
Safínnn er skyldur rúbíninum, en blár aö lit. Meðal
búddhista hefur hann jafnan verið í miklum metúm,
og á tólftu öld skipaöi Innocens III. páfi svo fyrir,
aö safír skyldi vera í öllum biskupahringum. Safír-
inn hafði líka löngum verið tákn trúarinnar. Hann
þótti og hinn bezti verndargripur gegn illum öndum,
töfrum og eitruðum dýrum. Enn var safírinn mikið
notaður til lækninga, cinkum við augnsjúkdómum.
Skyldi jafnan þvo hann upp úr köldu vatni, þegar
hann væri notaður. Þessi viðhöfn minnir á hreinlæti
það, sem nú er krafizt við allar lækningar, og er því
athyglisverð.
Smaragðinn hefur löngum verið talinn vizkusteinn
mikill. Hugðu menn, að hann gæti sýnt fyrir óoröna
hluti og afhjúpað sannleikann. Þess vegna var hann
í miklum metum hjá þeim, sem óttuðust leynda óvinl
og svikráð. Hann átti líka að skerpa minnið og veita
mælsku. Nero keisari bar að sögn einglyrni úr smar-
agð. Engu að síður féll hann í samsæri. Ekki þurfti
það samt að rýra trúna á smaragðinn, því að Nero
kunni ekki hina réttu aðferð. Hann átti nefnilega að
bera smaragðinn undir tungunni, en ekki horfa í
gegnum hann.
Elskendur, sem þjáðust af afbrýði, sóttust mjög
eftir smarögðum. Smaragðinn var svo fíngerður og
næmur fyrir áhrifum, að hann átti að brotna, ef eig-
andi hans reyndist ótrúr.
Smaragðinn var talinn ágætur til lækninga, t. d.
við augnveiki. Vafalaust stendur sú trú í sambandi við
j