Ársrit Nemendasambands Laugaskóla - 01.01.1934, Qupperneq 36

34
Sniðugt tiltæki og trúlegast að guð hafi skotið hug-,
myndinni að honum. Nú var hann hólpinn með gjafa-
lagið, þó að hann þyrfti að bregða sér frá dag og dag.
Allt þetta gekk ágætlega langt fram á haust. Þá
kom hríð, svo rigning, síðan aftur snjókoma og fönn.
Þá fór það að lakast, allt fór í vitleysu. Stampurinn
fylltist af krapi á stuttum tíma og kippti hlemmnum
frá löngu fyrr en hann mátti. Þá setti ísak lok yfir
og það dugði fyrst í stað. En þegar veðráttan harðn-
aði gaddfraus vatnið og allt stóð kyrrt. úr því urðu
geiturnar að gera sér að góðu skort við og við, rétt
eins og eigandinn hafði stundum orðiö að láta sér
lynda. örðugt var það, maðurinn þurfti hjálpar við
á heimilinu, en hún lá ekki á lausu. Jæja, livað var
þá að fást um það? Hann dyttaði að kofanum og setti
á hann tvírúðaðan glerglugga. Það var eftirminnilegur
dagur, þegar dagsljósið streymdi inn um glerið í
fyrsta sinn, svo að kofinn varð glóbjartur hornanna
á milli. Nú þurfti ekki lengur að kynda eld um há-
daginn, einungis til að fá birtuna í húsið. Onei, hann
situr inni og smíðar við dagsbirtu nú orðið. Dagrenn-
ing og framför, ojá, guði sé lof fyrir þaö. Hann las
ekki bækur, en hafði þó sínar hugmyndir um guð og
tilveruna, hugsaði oft um þau efni, taldi það sjálf-
sagt og ekki duga að trassa það, bæði vani og skylda,
fannst honum. Stjörnuskin og þytur í skógi, einvera,
snjóar, máttarvöld jarðríkis og yfirvöld himnanna
verkuðu á hann. Hann gerðist djúpt hugsandi og há-
tíðlegur í fasi við og við, syndugur maður og guð-
hræddur, sem bar lotningu fyrir helgihaldi og þvær
sig þessvegna á sunnudögum, en erfiðar þó jafnt og
aðra daga.
Vorið kom. Hann stakk upp akurinn og setti niður
jarðepli. Geiturnar báru, búið óx, orðin 7 höfuðin