Ársrit Nemendasambands Laugaskóla - 01.01.1934, Síða 38

36
inn og' hvíldu þig, segir hann. Þau fara inn i kofa
og éta af nestinu hennar og drekka með því geita-
mjólk. Síöan hituðu þau kaffi, sem hún hafði með
sér í skjóðu. Að því búnu hresstu þau sig á dropan-
um og háttuðu svo. Þarna liggja þau tvö ein um há-
nótt og hann er strax orðinn áfjáður eftir henni og
hún er þá ekkert að því, nema lætur tilleiðast.
Morguninn eftir fór hún ekki. Og allan daginn sést
ekkert fararsnið á henni. En hún tekur til í kofanum
og mjólkar, þvær upp ílátin úr fínum sandi, svo að þau
eru hvít og fáguð. Iiún fór ekki heldur hinn daginn,
hún fór aldrei. Inger hét hún. Hann hét ísak.
Nú byrjaði nýtt líf fyrir einbúanum í mörkinni.
Konan hans undi sér og kærði sig ekki um marg-
mennið. Hún átti hálf illt með að tala nema óskýrt,
sumir skildu hana varla. Máske hún hafi verið ó-
mannblendin vegna þess? Getur verið. Svo var hún
ekki lýtalaus til munnsins. En ísak felldi ekki verð
á henni fyrir þessa smágalla. Nei, langt frá, hún hefði
líklega aldrei komið til hans, ef hún hefði verið laus
við þá. Hann var bara heppinn að fá hana, það mátti
nú segja. Guðsmildi að hann fékk hana eins og hún
var myndarleg, þó að hún væri holgóma. Hann var
nú ekki heldur lýtalaus sjálfur, hann þessi klunni með
úfna skeggið framan í sér, sem helzt minnti á hlykkj-
óttan járngadd í afgömlu mylnuhjóli. Og hvar sáust
aðrir menn, sem voru jafn afskræmdir í andlitinu?
Hvergi. Hann leit helzt út eins og hann ætlaði þá og
þegar að krossfesta sinn skárri mann, en sleppa
ræningjanum lausum. Það var alveg furða, að Inger
skyldi ekki flýja frá honum.
Hún fór ekki. Færi hann að heiman, brást það ekki:
hún var við kofann, þegar hann kom aftur. Þau tvö
voru eins og eitt, hún og kofinn.