Ársrit Nemendasambands Laugaskóla - 01.01.1934, Qupperneq 65

63
og vinstri, líkt og- atvikin ráöa straumhvöi’fum í lífi
mannanna.
Sólin er komin á vesturloftið, Geislar hennar brotna
í úðanum og litir þeirra birtast allir. Sólarljósið er
fagurt.
Ég er ekki iengur einn. Fossinn, vinur minn, er hjá
mér. Hann talar til mín í hlýjum tón: Hvað ertu að
hugsa? Þú starir í iðuna mína. — Orðin koma líkt og
bylgjur sunnanvindsins, er strjúka um vangann. Nú er
ég saklaus eins og barn, ljúfur eins og lítill blómálfur.
Þú hefðir átt að koma að fagna, þegar ég átti frelsi
áður fyrr. Þú hefðir átt að koma eitthvert vorið, þeg-
ar snjóana fór að leysa upp við Trysil og fyrir norð-
an Væni. Þá óx mér ásmegin, og ég færðist í jötun-
móð. Komdu þegar skuggar haustsins færast yfir og
kveldið kemur. Þá er dimmt í gljúfrum mínum. Þá
syng ég ekki lengur vorljóð. Enginn gullroði er þá í
úðanum. Ég kveð þá saknaðarljóð um vorið og tek
undir dimmum rómi með laufvindunum.
— Hljóðfallið breytist. Tónarnir koma í stórum
bylgjum. Það er eins og óteljandi fuglar skógarins séu
farnir að kvaka, ekki vorsöngva heldur sorgarljóð,
undurfögur. Dísir gljúfranna syngja margraddað. Þær
tala mörgum tungum. Nei, það eru bylgjurnar, sem
tala. Það er sem þær fái mál, hver einasta ein. Þó er
það ekki venjuleg sænsk tunga, sem þær tala, heldur
huldumál og ljúflingatónar. — —
Ég hlusta. Raddirnar verða æ fleiri og fleiri. Þús-
undir og aftur þúsundir af röddum. Hljóðið er ennþá
margbreytilegra en ljósið, sem brotnar í úðanum. Tón-
arnir eiga sitt víðfeðma stórveldi. Mál þeirra er mörg-
um sem svaladrykkurinn eyðimerkurfara. Þó eru veig-