Aðventfréttir - 01.04.1992, Blaðsíða 17

verðmæti. Með hveiju get ég greitt? Ég
verð að gefa sjálfan mig - alla
sjálfselsku mína. Ég verð að iðrast og
treysta Jesú fullkomlega.
íhugaðu þetta með mér: Orð Jesú í Jh
16.7 eru mjög skýr: „Ef eg fer ekki,
kemur hjálparinn ekki til yðar“. Hvers-
vegna þurfti Jesús að fara burt? Hvað
ætlaði Jesús að gera, þegar hann væri
farinn? Hann ætlaði að verða ámaðar-
maður minn og frelsari (lJh 2.1). Ég
verð að skilja það og viðurkenna, að
sjálfur er ég hjálparvana, viðurkenna
himneskt hlutverk Jesú og að hann sé
mín eina von. Lyklamir að brúðkaups-
veislunni em í höndum brúðgumans en
ekki meyjanna.
2. Við verðum að trúa. Á sama hátt
og meyjarnar geta verið í huga okkar
annað hvort raunvemlegar eða ímynd-
aðar - tin meyjar eða tíu meyjar, getur
yfirborðskennd þekking á fórn Krists,
játning að forminu til og góðverk eftir
pöntun, komið í stað ósvikinnar trúar
frá hjartanu. „Ef þú játar með munni
þínum: Jesús er Drottinn - og trúir í
hjarta þínu, að Guð hafi uppvakið hann
frá dauðum, muntu hólpinn verða“ (Rm
10.9). Þetta er eitt af mikilvægustu vers-
um Biblíunnar.
3. Frelsun sálna verður að vera
brennandi áhugaefni okkar. Stuttu eftir
himnaför Jesú tóku postulamir Mattías
inn í postulahópinn, í stað Júdasar Isk-
aríots. Skilyrði þess að geta tekið á sig
postulahlutverkið kemur fram í eftirfar-
andi orðum Péturs: „(Hann) verður nú
að gjörast vottur upprisu Jesú ásamt
oss“ (P 1. 22). Þetta var jafnframt verk-
lýsing fylgjenda Jesú um allar aldir.
Berum í huga að stuttu áður en þetta
gerðist hafði Jesús sjálfur boðið læri-
sveinunum að predika fagnaðarerindið
um ríkið. Og við uppstigningu Jesú
höfðu englar lýst því yfir að hann
myndi koma aftur. Brúðguminn tók þá
með sér sem létu ljós sitt skína í myrkr-
inu þegar hann kom til þess að sækja
þá.
ÁSIGKOMULAG OKKAR
Endurkoma Jesú, sem er mesti við-
burður allra alda, er nú á næsta leiti.
Jesús þráir að við öll verðum í tölu
hinna hyggnu meyja. Brýnasta þörf
safnaðarins er fólk, sem er sannfært um,
að það öðlist sigur í Kristi og lifir fyrir
það, að láta ljós Guðs skína í myrkrinu.
Konungurinn kemur - er fólk hans við-
búið?
Opb 3.14-17 lýsir tveim algerlega
andstæðum skoðunum á þessu. Sjálfur
telur söfnuðurinn sig vera vel stæðan og
ekki hjálparþurfi. En Guð álítur söfnuð-
inn vera vesælan, auman, fátækan,
blindan og nakinn.
Allar meyjamar tíu sváfu, þegar þær
biðu brúðgumans. Fyrr og síðar hafa
margir spurt um ástæðu þess að þær
sváfu. Hefur engum dottið í hug að þær
gætu hafa verið orðnar þreyttar? Þær
höfðu átt annríkt. Brúðkaup skapar ann-
ríki - veislur með mat og drykk - slíkt
getur vissulega valdið þreytu (Mt
24.38). Líf fjöldans er annríkt (Mt 22.5)
og það getur skapað líLamlega og til-
finningalega þreytu. Hinsvegar tekur
það einnig tíma að lesa vegvísinn og að
spyrja Jesús til vegar varðandi það að
útvega olíu. Ferðin til verslunarinnar
tekur tíma og umferðin þung. Allur
undirbúningur er tímafrekur. Viðskipti
við eigandann fara einungis fram í
„gulli“ sem hefur verið skýrt í eldi og
viðskiptavinir hans eru þeir sem hafa
borið á sig augnsmyrsl og eru klæddir
hvítri skikkju (Opb 3.14-22). Meyjamar
tíu vom sennilega að niðurlotum komn-
ar eftir allt umstangið.
En lokaútkoma viðbúnaðarins er oft
ekki tekin með í reikninginn. Annar
hópurinn bar ljós inn í myrkrið, hinn
hópurinn gat einungis bætt myrkri við
myrkrið. Það var olían, sem gerði mis-
muninn, því að án olíu var ekkert ljós.
Olían var áþreifanleg sönnun viðbúnað-
arins.
Að fávísu meyjamar hlupu af stað til
að útvega olíu ber vott um að þær
vissu hvar hana var að fá, en þeim hafði
láðst að nota tækifærið.
Okkur hefur verið sagt, að þó að svo
virðist sem sumir séu frábærir ljósgjaf-
ar, því að þeir framkvæma svo margt
gott, þá em lampar þeirra í raun tómir.
Sumir virðast hafa mikinn viðbúnað
með strangri uppfyllingu heilbrigðis-
reglnanna og öflun fjármuna til já-
kvæðra framkvæmda. En að lokum mun
það koma í ljós, að hið mikla annríki
hindraði þá í að útvega olíu.
Við verðum að hafa það hugfast, að
kristindómurinn er ekki sjónleikur. Af-
staða okkar til hans skapar líf eða
dauða. Gæti það verið, að hin mikla
deila hafi orðið okkur þokukennd og
fjarlæg, að sagan sé orðin ævintýri í
okkar augum og að við höfum látið
grípast af töframætti tin meyjanna?
ÁTÖKIN ERU RAUNVERULEG
Söfnuður Guðs nálgast miðnóttina.
Vísirinn nálgast nú tólf og brátt mun
sláttur klukkunnar enduróma um al-
heiminn. Hið komandi ríki er raunveru-
legt. Hróp englanna þriggja hefur hljó-
mað um heiminn. Koma brúðgumans er
nálæg. Þeir, sem vinna og þeir sem tapa
eru dreifðir um orrustuvöllinn. Sönn
börn Guðs standa föstum fótum með
hreinar hendur og íklædd brynju réttlæt-
isins. Jesús er foringi þeirra. Glans
heimsins heillar þá ekki. Þau hafa kosið
að vera öðruvísi - fulltrúar Guðs ríkis.
Alheimurinn fylgist með hinni miklu
deilu. Mikil ringulreið ríkir í huga
þeirra, sem skilja ekki tákn tímanna.
Það er sem þeir þreifi fyrir sér ljóslausir
í myrkrinu. Friður og ró auðkennir hina
trúuðu. Hvers vegna? Vegna þess, að
þeir vænta brúðgumans. Hjá sér hafa
þeir hinn örugga leiðarvísi og huggar-
ann - þeir hafa olíu í lömpum sínum.
Guð þarfnast fólks sem skynjar að
hér er um raunveruleika að ræða. Hann
þarfnast manna og kvenna, sem er það
ljóst, að þau gegna mikilvægu hlutverki
í raunverulegri baráttu, ekki leikatriði.
Tíminn er kominn. Guðs ríki er í nánd -
og það er raunverulegt.
SPURNINGAR TILUMRÆÐU:
1. Hver er sú hugsun sem höfundam-
ir leitast við að koma á framfæri með
því að tala um tin meyjar? Hvert er
mikilvægi þessa hugtaks í uppbygging
efnisins?
2. Ef olían táknar Heilagan anda,
hvemig túlkar þú þá staðreynd að meyj-
amar þurftu að greiða fyrir hana?
Mike Ryan er yfirmað-
ur Heimsboðunar-
áforms Aðalsamtak-
anna.
Aðventfréttir 4.1992
17