Aðventfréttir - 01.04.1992, Blaðsíða 25

þeir geta líklega selt ykkur olíu.“ Þær
hlupu nú af stað í leit að olíu.
Meðan þær voru að þessu, kom brúð-
guminn, og skynsömu stúlkurnar fóru
með gestunum í veisluna. Þegar fávísu
stúlkumar komu þangað, hafði dyrunum
verið lokað. Þær bönkuðu og sárbáðu
dyravörðinn að hleypa sér inn, en brúð-
guminn svaraði: „Ég þekki ykkur
ekki“. Þetta urðu stúlkunum sár von-
brigði. Þær höfðu búið sig undir brúð-
kaupið og hlakkað til að vera þar, en nú
fengu þær ekki að koma inn.
Svona er margt kristið fólk á okkar
tíma. Það hefur lengi vitað, að Jesús
muni koma, en það hefur ekki tekið
undirbúninginn nógu alvarlega. Það er
svo margt annað að hugsa um, að það
tekur ekki tíma til að lesa orð Guðs og
biðja um hjálp hans til að hafa olíu í
lömpum sínum.
Það er orðið langt síðan að aðventist-
ar fyrst trúðu því, að Jesús myndi koma
þá og þegar, og nú virðist biðtíminn
vera langur. Jesús vissi um þetta. Þess
vegna sagði hann: „Vakið því, þér vitið
ekki daginn né stundina.“ Og hann
sagði líka: „Látið hann ekki finna yður
sofandi þegar hann kemur allt í einu“
(Mk 13.36).
Það væri hræðilegt að vonast eftir að
verða í Guðs ríki - að leggja áform um
það og svo að komast ekki inn að lok-
um. Þetta má ekki koma fyrir okkur.
HVÍLDARDAGUR
FOTIN FYRIR
RÍKI GUÐS
Ritningarvers: Mt 22.2-14
Sonur konungsins ætlaði að gifta sig,
og honum til heiðurs ætlaði konungur-
inn að halda mikla veislu. Hann sendi
þjóna sína til fína fólksins til að bjóða
því, svo að það gæti verið tilbúið, þegar
brúðkaupið færi fram. Þetta er ekki
sama sagan og sú um kvöldboðið og af-
sakanir þeirra, sem boðnir voru. Aðal
málið í þessari sögu eru brúðkaupsfötin.
Þegar komið var að brúðkaupsdegin-
um, sendi konungurinn þjóna sína aftur
út til að minna gestina á að þeir væru
boðnir. En hver þeirra á fætur öðrum
sögðu, að þeir gætu ekki komið. Þetta
bar ekki vott um mikla kurteisi. En kon-
ungurinn sýndi mikla þolinmæði, hann
hafði mikinn áhuga á því, að allir
kæmu. Þess vegna sendi hann þjónana
enn af stað til þess að gefa þessu fólki
nýtt tækifæri, og þeir áttu að segja hin-
um boðnu, að nú væri veislan tilbúin.
En þetta hafði engin áhrif. Sumir
fóru út til vinnu sinnar, og sumir voru
enn verri og píndu þú, sem voru komnir
til þess að bjóða þeim í veisluna.
Þegar konungurinn fékk að vita um
þetta, varð hann mjög reiður. Þetta var
uppreisn gegn honum, eitthvað varð að
gera, annars myndi allt fólkið snúast á
móti honum. Hann lét þá kalla á herinn
og fyrirskipaði, að hann út-
rýmdi þeim, sem þannig
* Í
höfðu lítilsvirt hann, og hann fyrirskip-
aði að hús þeirra yrðu brennd.
En nú var hinn fagri veislusalur
skreyttur og hópur tónlistarmanna kom-
inn til að skemmta veislugestunum og
borðin hlaðin af fyrsta flokks mat. Allur
þessi viðbúnaður mátti ekki fara til
einskis.
Nú sagði hann þjónunum, að fólkið,
sem hann hafði boðið, verðskuldaði
ekki að koma. Nú skyldu þeir fara út í
bæinn og bjóða í brúðkaupið öllum,
sem þeir fyndu. Þjónarnir gerðu þetta,
og veislusalurinn varð fullur af fóki.
Sumir vildu ekki trúa að þetta væri al-
vara. Fólkið hélt að veisla konungsins
væri aðeins fyrir fína fólkið. „Nei“
sögðu þjónamir, „hún er fyrir alla, sem
vilja koma. Það er bara eitt sem er
nauðsynlegt, allir verða að vera í brúð-
kaupsklæðurrí*. Þjónarnir sáu börn á
götunum og þau áttu líka að koma.
„Munið aðeins eftir því að vera í brúð-
kaupskJæðum" sögðu þjónamir.
Nú varð hinn stóri veislusalur fullur
af alls konar fólki, bæði krökkum og
fullorðnum. Svo kom konungurinn inn
að heilsa fólkinu, og rétt hjá honum stóð
maður, sem ekki var í brúðkaupsklæð-
uðm. Konungurinn sneri sér að honum
og sagði: „Vinur, hvemig ert þú kominn
og ert ekki í brúðkaupsklæðum?“ Mað-
urinn gat engu svarað - en sannleikur-
inn var sá, að hann hafði neitað að fara í
brúðkaupsföt. Honum fannst hans eigin
föt væm nógu góð. Við þjóna sína sagði
konungurinn, að þeir skyldu fara með
hann út, því að hann gæti ekki verið í
veislunni.
Þannig var sagan, sem Jesús sagði.
En hvað kennir hún okkur? Hún kennir
það, að Guð vill að allir komi í himin-
inn, ríkir og fátækir, ungir og gamlir,
lærðir og ólærðir, heilbrigðir og sjúkir.
Hann býður öllum að koma, en hann
þvingar engan. En hvað þýða brúð-
kaupsklæðin, sem allir urðu að vera í?
Þau tákna það, að við verðum öll að
hafa lært af Jesú og keppa að því að
líkjast honum. Hugarfar hans er það,
sem allir þeir verða að hafa, sem komast
í ríki hans.
Aðventfréttir 4.1992
25
Bara fyrir krakka