Heimilisritið - 01.12.1945, Qupperneq 9

að gestirnir ættu að fara að dansa
og syngja, en ef það færi hófsam-
lega fram þá væri rétt að fylgja
fyrirmælum dauðs manns út í ystu
æsar. Það hefði verið gleði og gleði
væri, og það væri ekki nema eðli-
legt, þar sem fólk hafði setið við
slíkar kræsingar, en ættu menn
nú ekki að yfirgefa syrgendurna og
fara hver heim til sín, því nú var
farið að gerast áliðið?
En syrgendurnir voru ekki þessu
viðbúnir, Johanna, ekkjan, fölnaði
lítið eitt, er hún hugsaði um allan
þann mat, sem matreiddur hafði
verið — því Isakson hafði skýrt
tekið fram, að liann vildi hafa góð-
an kvöldverð handa öllum gestun-
um.
En karlmennirnir eyddu þessari
tillögu, eins og hverri annarri vit-
leysu, og fólk settist á ný. Kaffið,
brennivínið og púnsið var nú borið
inn, og tekið til að nýju með endur-
nýjuðum kröftum. Þessar þrjú
hundruð krónur voru ekki enn
eyddar. Hávaðinn og þvargið varð
nú eins og á versta uppboði. Jo-
hanna gamla sat innst inn í sóf-
anum við langvegginn og réri í
gráðið og hristi höfuðið og taut-
aði eitthvað fyrir munni sér. Já,
hann Isakson, hann vildi nú hafa
þetta svona!
En innan úr litlu stofunni, þar
sem yngra fólkið hafði þrengt sér
saman, heyrðust hlátrasköll. Þar
var líka kominn fíni tollþjónninn
frá Stokkhólmi, Blomkvist, systur-
sonur sóknarnefndarformannsins.
Hann var þarna í fyrstu heimsókn
sinni í sveitinni, og hann var stór-
öfundaður af ungu mönnunum og
stúlkurnar dáðust að honum. Með
stórborgarbrag sínum tókst hon-
um erfiðleikalítið að gera sig að
miðdepli gleðskaparins. Hann
kom fram sem búktalari og með
tveimur hnútum á vasaklút lýsti
hann meistaralega stefnumóti
tveggja elskenda. Undirtektirnar,
sem hann hlaut, vöktu djörfung
hans meir og meir, og innibyrðis
stilling vasaklútapersónanna varð
sífellt nærgöngulari. Og ávallt lét
hann þær talast við með sinni
hvorri rödd... augu stúlknanna
geisluðu, en þó einkum augu
Alidu, yngstu dótturinnar á heim-
ilinu.
Aðeins einn tók ekki þátt í hin-
um almenna gleðiskap, og það var
Pavid, vinnumaðurinn. Hann var
fölur eins og hvítkalkaður veggur
og gaut augunum á víxl til Alidu
og Blomkvists. Púkar afbrýðisem-
innar ætluðu að gera út af við
hann.
Hann var kallaður fram í eld-
hús.
Þegar hann kom inn aftur sat
Blomkvist á bekk við hlið Alidu.
Þau ræddu saman í lágum hljóð-
um. Blomkvist hafði fagurgult
hár, lítið Ijóst yfirskegg, og það
gljáði á einkennishnappa hans.
HEIMILISRITIÐ
7