Heimilisritið - 01.12.1945, Qupperneq 10

Tærnar á skónum hans voru úr
gljáleðri.
Skyndilega heyrðist óhljóð úr
herbergi eldra fólksins, og því
fylgdi ískyggilegt, langdregið
og glamrandi brothljóð. Sand-
gren og Matts Abraham voru að
reyna sig í krók og höfðu velt um
kaffiborðinu — allt glertauið
hafið brotnað. En þeir slepptu
ekki takinu. Sóknarnefndarfor-
maðurinn varð að skilja þá.
Kvenfólkið kveinaði, augu Jó-
hönnu skutu grænum eldingum,
þótt hún þvingaði afsakandi, gall-
súrt bros fram á varirnar — „0-
hvað, blessuð, þetta er ekki neitt,
hvað gerir til með fáein glös og
bollapör, verið ekki að minnast á
svona smámuni!“ Og Jóhanna
gamla réri sér og hneigði höfuðið
í gríð og ergi: — Já, Isakson skyldi
sko fá vilja sínum framgengt.
Þegar öldurnar höfðu lægt eftir
þetta slys, og allir voru komnir á
sinn stað aftur, tók David eftir
því, að Blomkvist hafði með
mestu leynd lætt handleggnum
utan um mittið á Alidu. Dimm
ský hjúpuðu augu Davids.
Loks kom kvöldverðurinn, sem
Isakson hafði fyrirskipað í erfða-
skrá sinni, á ótal fötum og skál-
um. Flestir tóku vel til matar síns.
Hávaðalætin jukust. Fólk fór að
gefa hverju öðni olnbogaskot að
gamni sínu, svo lítið bar á, taka
um handlegginn á hvort öðru og
spyrna fótum í veggina. Kræsing-
arnar hurfu eins og dögg fyrir sól.
Löggæslumaður sveitarinnar var
sofnaður í stól, en þegar bakið á
honum fór að ganga í bylgjum var
hann fljótlega borinn út í eldivið-
arskúr. Soderberg hafnsögumaður
fór að ræða um siglingalist við
háu veggklukkuna og Efraim,
frændi Isaicsons, velti um skál
fullri af rauðgraut og tók svo að
ausa grautnum aftur upp í skál-
ina með höndunum.
Allt í einu tekur David eftir því
að Alida og Blomkvist eru horfin.
Hjarta hans herpist saman, og
hann flýtir sér út á hlað. Tveir
skuggar standa hreyfingarlausir
undir álmviðartrénu. David kall-
ar: — Hverjir eru þar? Ekkert
svar. Svo lætur hann sem hann
fari inn, en bíður í forstofunni.
Skuggarnir koma þangað líka,
standa kyrrir litla stund og kyss-
ast, svo að David fær rauðar
glýjur í augun. Svo ganga þeir
inn í borðstofuna.
Nú er ekki lengur glaumur og
gleði þaf inni. Menn orga. Nokkr-
ir af yngri mönnunum hoppa um
og skella saman höndum. Tveir
þeirra eldri rífast um jarðamerkja-
mál. Annar af þeim stappar í gólf-
ið í bræði sinni og lendir með
löppina á úrvalslíkþorn Johönnu
gömlu. Johanna er ekki lengur
mennsk vera, hún er sprengja sem
er að springa. Hún springur og
HEIMILISRITIÐ