Heimilisritið - 01.12.1945, Qupperneq 20

stendur yfir mér með minnisblað
til þess að skrifa niður hvað ég
geri! Hvernig hagar mannlegur
heili sér í hundslíkama? Hagar
hundurihn sér eins og maður, eða
maðurinn sér eins og hundur? Ég
býst við, að mér ætti að þykja
heiður að því að vera til þess val-
inn að svara svo mikilsvarðandi
spurningum, ef það er í þágu þró-
unarinnar. Samt sem áður verð ég
að segja, að enginn nema vitfin--
ingur myndi drýgja svo sadistisk-
an og ómannúðlegan glæp, og það
veit guð, að ég skal drepa þig, þótt
það verði mitt síðasta verk í þess-
um heimi!“
„Þú ert auðvitað utan við þig og
veizt ekki hvað þú ert að segja",
svaraði Stilman kuldalega. „Því
eins og ég sagði áðan við aðstoðar-
mann minn, vísindi og viðkvæmni
eiga ekkert skylt við hvort ann-
að. Til þess að geta náð þeim ár-
angri, er við óskum, verðum við
að vera ómannúðlegir og jafnvel
dálítið brjálaðir. Og þótt þér finn-
ist það ef til vill harðneskjulegt,
þá verð ég að segja, að það er
betra að vera lifandi hundur en
dauður maður. Allt verður gert,
sem hægt er til þess að þér geti
liðið vel. Og ef allt fer vel, sem
ég er alveg viss um, þá geturðu
búizt við að niega lifa í tíu nyt-
söm ár. Og þegar núverandi lik-
ami þinn verður ellihrumur getum
við ef til vill fíutt heila þinn inn
í annan dýrslíkama — kanski
Ijón eða tígrisdýr“.
Svipur hans varð allt í einu
dreymandi. „Við gætum kanski
reynt að flytja hann í apalíkama,
— það væri langáhrifamest —
„Nú veit ég að þú ert brjálað-
ur“, sagði Taylor titrandi og veik
ósjálfrátt frá honum.
Stilman brosti kuldalega. „Það
er orðið framorðið“, sagði hann við
Morley. „Það er bezt að þú farir
heim. Ég skal taka hundinn —
Taylor meina ég — með mér. Og
nú tölum við ekki meira um
þetta!“
Morley fór úr kyrtlinum. „Eins
og guð er yfir okkur“, sagði hann
alvarlega, „þá munt þú fyrr eða
síðar iðrast verknaðar þíns“.
Stilman yppti öxlum og sneri
sér að Taylor. En Taylor var far-
inn. Hann hafði notað tækifærið
þegar Stilman leit af honum og
velt sér ofan á gólf. Andartak stóð
hann þar á óstyrkum fótum og
reyndi að átta sig á því að vera
svo nærri gólfinu. Það var mjög
einkennilegt. Venjulegir hlutir,
eins og húsgögn, voru nú orðnir
risastórir. Allt var þetta líkast
martröð. Hann læddist á titrandi
fótum til dyranna. Honum var
það þvínær ofraun. Ef Stilman
hefði horft á hann, myndi hann
hafa liaft mikinn áhuga á að sjá
hvernig Taylor tókst að stjórna
hinum nýju vöðvum með hinum
18
HEIMILISRITIÐ