Heimilisritið - 01.12.1945, Síða 47

KLAUSTURSTÝRAN bandaði
til hennar með hendinni. En Kam-
illa hélt áfram:
„Við töluðum saman um það,
sem fram undamvar og litum svo
björtum augum á framtíðina, að
við gleymdum alveg stund og stað.
Klukkan sjö sátum við enn í bátn-
um okkar. En stjúpa mín hafði
sama dag komið í skólann, þegar
kennslustundum var lokið, og
ætlað að mæta mér á leiðinni heim.
Hún hafði beðið lengi hjá skóla-
húsinu og leitað mín svo þar sem
henni gat dottið í hug að ég myndi
vera.
Þegar ég kom heim var allt í
hershöndum. Hegðun mín þótti
refsiverð og ófyrirgefanleg. Það
var farið með mig hingað í klaustr-
ið eins og stórsyndara, þótt öll
mín sök væri ekki önnur en sú,
að hafa farið út í bát með pilti,
að hafa drukkið sítrón með hon-
um og gengið stundum með hon-
um heim úr skólanum.
Hann hafði samt lofað mér því,
að gleyma mér aldrei og það var
mér mikil huggun fyrstu mánuð-
ina, sem ég var hérna.
„Hvað sem fyrir kemur“, sagði
Marcel við mig, þá skaltu alltaf
treysta á mig. Ég skal finna þig,
þótt ég verði að fara á heimsenda.
Bíddu mín, hvað sem á dynur,
mundu það!“
Áður en ég fór frá París fékk
ég tækifæri til að skrifa honum
nokkrar línur. Ég bað hann um
að svara ekki bréfi mínu, en koma
þess í stað og sækja mig.
„Bréf getur gert hálfu verra“,
skrifaði ég honum, „en þegar þú
ert tilbúinn til að nema mig á
brott, þá skaltu láta eina af þess-
um smálíkneskjum, sem eru oft
hafðar á vatnskassalokum bíla,
ofan á vegginn, rétt hjá garðshlið-
inu.
Kvölds og morgna og oft á dag
gekk ég út að garðshliðinu.
Ég veit ekki hvað oft mér hef-
ur sýnzt ég sjá merkið á veggbrún-
inni, og þegar ég kraup við bæn-
arskammelið mitt skalf ég oft af
angist yfir því, að nú var styttan
ef til vill uppi á veggnum, án þess
að ég sæi hana. Ég flýtti mér alltaf
út úr kapellunni eftir bænargerð-
irnar, en það eina sem ég sá og
fann á veggnum voru visnuð lauf-
blöð.
Daginn áður en ég varð tuttugu
og eins árs, ákvað ég að komast
að raun um, hvað um Marcel
hefði orðið. Það var þá, sem ég
fékk þá hugmynd, að hann hefði
kvænzt. Ég var ekki í nokkrum
vafa um það. Ég sá, eins og í
draumsýn, götuna þar sem skól-
inn var, hús foreldra minna og
búðina, sem við verzluðum við.
Ég þekkti aftur hús kærastans
míns, og mér fannst hann ganga
um það, við hlið ungrar stúlku.
Mér fannst hann segja svipað við
HEIMILISRITIÐ
45