Heimilisritið - 01.12.1945, Qupperneq 50

komu í hug læknar, hjúkrunar-
konur og fleira fólk. Ég var að
hugsa ym að líta inn, en sagði
við sjálfan mig, að of væri álið-
ið nætur.
„En“, sagði Miller og hækk-
aði röddina, eins og hann væri
hræddur um að einhver tæki
fram í fyrir sér, „ég sá mann-
eskju standa við útidyrnar. Það
var Lesley Grant“.
DICK Markham gekk hratt
eftir götunni og beygði heim að
húsi sínu. Það rétt grillti í það í
myrkrinu framundan og tíglarúð-
ur þess glömpuðu í tunglskininu.
Honum var sama um þetta allt,
hann þurfti að hafa hraðann á!
Lesley var farin að búast við
honum í kvöldverðarboðið.
Iíann lokaði útidyrahurðinni á
eftir sér og gekk inn í myrkvaða
forstofuna. Hann fór inn í ganginn
að skrifstofu sinni og ætlaði að
kveikja, en það kviknaði ekki á
rafmagnsperunni. Hann reyndi
aftur og aftur, en árangurslaust.
Allt í einu áttaði hann sig á því,
hvað að var. Það hlaut að vanta
pening í rafmagnssjálfsalann.
Iíann bölvaði í hálfum hljóðum,
fór fram í eldhús, lét smápening í
sjálfsalann og ljósin kviknuðu.
Svo gekk hann inn í skrifstofu
sína, skimaði í kringum sig og leit
á ritvélina.
„Þætti þér ekki gaman að vita,
gamla mín“, sagði hann við ritvél-
ina, „hvernig á því stendur, að
Ijósin kvikna í læstu herbergi, sem
var skilið eftir almyrkt".
A meðan hann stóð þarna hugs-
andi heyrði hann að klukka sló
átta. Hann varð að flýta sér.
Hann rakaði sig og hafði fata-
skipti á mettíma og gekk út. Þeg-
ar hann gekk vestur þangað, sem
bærinn var þéttbýlastur, heyrði
hann óm af mannamáli á eftir sér.
Það voru raddir þeirra Fells og
Hadleys, sem enn voru ekki á eitt
sáttir.
Umhverfis hús Lesleys var fal-
legur garður með trjám og blóma-
beðum. Eina húsið, sem stóð ná-
lægt, var pósthúsið. Ógift kona,
Laura Feathers að nafni, hafði þar
póstafgreiðslu, jafnframt því sem
hún verzlaði þar með veggmyndir.
Hún bjó í bakherbergjunum.
Þegar Dick nálgaðist garðshlið
Lesleys, heyrði hann að einhver
var að slá grasvöll með hand-
sláttuvél, einhversstaðar í ná-
grenninu. Dick hætti að hugsa um
Lauru Feather, en gekk inn í garð
Lesleys og leit upp að húsinu í
þeirri von, að hann kæmi auga á
hana.
Þá heyrðist allt í einu skothljóð.
Hljóðið kom frá póstafgreiðslunni.
Dick langaði til að láta skot-
hljóðið eins og vind um eyru
þjóta. En hann vissi að það var
skylda hans að athuga orsök þess,
48
HEIMILISRITIÐ