Heimilisritið - 01.12.1945, Qupperneq 57

Handtakið
Þú getur komið upp um margt í eðli
þínUf þegar þú heilsar með handabandi
Við höfum veitt því athygli, að
næstum engir tveir menn taka
eins í hönd, þegar þeir heilsa með
handabandi. En höfum við einnig
tekið eftir því, að menn sem hafa
skylda skaphöfn þrýsta höndina
á svipaðan hátt?
Nú eru hátíðisdagar framundan
og sennilegt að við munum heilsa
óvenju mörgum með handabandi.
Þá skulum við hafa í huga nokkr-
ar reglur, sem fundnar hafa verið
viðvíkjandi því, hvernig hægt er
að ráða skaphöfn manna af hand-
taki þeirra.
Handtökum er hægt að skipta
í fimm flokka: Hið hlýlega, ró-
lega tak, hið kæruleysislega tak,
takið með framkögglum fingr-
anna og loks hið lokaða handtak.
Ef sá, sem tekur í hönd, opnar
lófann alveg og þrýstir þumal-
fingrinum að handarbaki hins, þá
er hann skapfastur, jafnframt því
sem hann er vingjarnlegur og góð-
ur félagi. Sá, sem ekki þrýstir
þumalfingrinum að handarbak-
inu, er veikgeðja og vís til að gera
ýmsar skyssur í lífinu. Hann er
þunglyndur og leiðinlegur sam-
kvæmismaður. Því hærra sem
hann heldur þumalfingrinum því
hættara er honum við þessu.
Sá sem réttir aðeins fram fing-
urgómana er undirhyggjumaður,
kænn og varasamur. Það er ef til
vill auðvelt að umgangast hann,
en hann er svikull.
Sá sem réttir höndina eins og
hann væri að leggja stein í lófa
hins, er þóttlítill og ófélagslyndur.
Hann hefur lítinn næmleika á
mannlegu eðli til að bera og lætur
auðveldlega að stjórn annarra.
Hið svonefnda lokaða handtak
ber oftast vott um alvöruleysi og
öfga.
LENGI — SEM VONLEGT VAR
„Hvað hafið þér verið að gera í
allan morgun?" spurði frúin nýju
vinnukonuna.
„Að fylla saltbaukinn, eins og
þér sögðuð mér“, svaraði stúlkan
sakleysislega.
„Þér hafið verið lengi að því,
þykir mér“.
„Já, það er hreint ekki svo fljót-
legt að hella saltinu inn um þessi
litlu göt“.
HEIMILISRITIÐ
55