Heimilisritið - 01.09.1952, Qupperneq 7

bar snáðann að bílnum og bauðst
til að tak^ við ljósmóðurgjaldinu.
Hann var ekki við því búinn, að
þurfa að greiða meira en þá upp-
hæð, sem hann hafði þegar vís-
að á til greiðzlu af kaupi sínu
næstu tvo mánuði, daginn, sem
hinn hamingjusama atburð bar
að höndum. Hinn hamingjusami
atburður!
Daginn þann hafði yfirhjúkr-
unarkonan verið gamansöm og
orðhvöt, er hann birtist með bjúg-
aldin í poka — ánægður og von-
glaður — hugreifur og hamingju-
samur. Hann hafði ekki haft ráð
á því að kaupa blóm.
— Leif Jensen, hafði hann
.sagt.
— Leif Jensen ? Það er engin
frú Jensen hérna hjá okkur.
— En Lajla Opphaug ?
— O, já. Einm'itt. Svo þér er-
mð ,,eiginmaðurinn“, sem við
höfum verið að vonast eftir. . . .
Hún blaðaði í bók. Jæja. Þau
höfðu þá einnig vonazt eftir hon-
um.
— Þér eruð í sjúkrasamlaginu ?
hélt hún áfram all valdsmanns-
lega.
— Já.
— Og unnustan ?
— Nei, hún er víst ekki í neinu
sjúkrasamlagi.
— Þá verðið þér að greiða fyr-
irfram.
— Greiða fyrirfram ?
— Vissulega. Eða gefa trygg-
ingu fyrir gjaldinu. Eitt hundrað
og tru krónum.
Tryggingu ? Hann þekkti eng-
an, sem hann í skyndingu gæti
beðið um að ábyrgjast þetta. Það
myndi líka nokkru erfiðara fyrir
þá sök, að þau höfðu slegið gift-
ingunni á frest, unz svona var
komið og engan af samstarfs-
mönnum hans grunaði. —
— Hvar starfið þér ?
Hann nefndi vinnustaðinn.
— Þá verðið þér að gefa okk-
ur umboð til þess að hirða þessa
upphæð af kaupi yðar. Þetta þarf
að vera greitt innan hálfs mánað-
ar vegna bókhaldsins.
Það þýddi ekki að orða afborg-
anir! Hvílíkur mannsbragur !
Koma stúlkukindinni í klandur og
fara síðan fram á afborgun.
— Þér verðið þá að minnsta,
kosti að tala við yfirlæknirinn.
Ég hef ekkert umboð. . . .
Yfirlæknirinn stóð í dyrunum.
Hann hafði setið í næsta herbergi
og heyrt það, sem þeim fór á
milli.
— Við skulum láta þetta gott
heita. Herra Jensen getur sent
okkur slíkt umboð . . .
— Sent ?
Hún starði agndofa á yfirlækn-
irinn.
— Vissulega, sagði hann bros-
SEPTEMBER, 1952
o