Heimilisritið - 01.09.1952, Qupperneq 38

„Martin, Martin!“ hrópaði
Poul ásakandi, ,,hvers vegna ertu
hér ennþá ? Við erum búin að
borða kvöldverð fyrir tveimur tím-
um og nú eru allir háttaðir.
Komdu nú heim maður. Klukk-
an er orðin ellefu."
Þannig byrjaði hann; en hann
þagnaði allt í einu, eins og mað-
ur, sem fengið hefur slag, og
hörfaði óttasleginn frá frænda
sínum.
,,En, góði Martin, hvað er
eiginlega að þér ?“ spurði hann.
,,Hvað hefur komið fyrir Martin ?
Hvers vegna horfirðu svona á
mig ? Ertu veikur, frændi ? Bíddu
svolítið, ég skal hlaupa eftir
lækninum !“
Eina svar Martins var að loka
þungri járnhurðinni og læsa. Paul
sagði síðar, að þetta hefði alls
ekki valdið sér ótta, og að hann
hefði ekki hugsað um annað, en
hvað gæti gengið að frænda sín-
um. Hann hélt, að eitthvað ó-
venjulegt hefði komið fyrir hann,
og hann fylgdist rólegur með hon-
um inn hvelfda salinn, þar sem
verstu grimmdarverkin fóru fram
í gamla daga, og þar sem pín-
ingatækin stóðu enn sem augna-
yndi gestanna. Hér endurtók
hann spurningu sína: ,,Hvað er
að, Martin ? Hvað ætlar þú að
segja mér ?“
Svarið var niðurbælt óp. Paul
lýsti því síðar sem ýlfri í villidýri,
og frændi hans var gjörsamlega
brjálaður.
Já, það leyndi sér ekki. Margra
ára grufl, ofsýnir og sjúklegir
draumórar höfðu nú leitt hann
svona langt. En Paul Uhland var
hugrakkur maður og kvikaði
ekki. Þó umhverfið væri hræði-
legt — dimmt svartholið, lýst að-
eins af einni lukt, þaðan sem ekk-
ert hljóð náði að berast út til um-
heimsins — þá datt unga her-
manninum ekki í hug, að hann
væri í neinni hættu, eða að
frændi hans vildi gera honum
mein.
„Martin, Martin!“ sagði hann,
hvað eftir annað, ,,komdu heim,
Martin, þú ert veikur, ég skal
senda vagn hingað upp eftir
handa þér, Martin ! O, guð komi
til, af hverju horfirðu svona á
mig, Martin ? Hvað hefur komið
fyrir þig ? “
Frændi hans svaraði honum
ekki einu orði. Hann þekkti hann
ekki, en æddi fram og aftur eins
og villidýr í búri, á meðan hann
muldraði nöfn löngu dáinna
fanga, sem höfðu látið lífið í
fangelsinu. Hann var bersýnilega
kominn tvö hundruð ár aftur í
tímann — hann hélt sig vera
fangavörð, og að fangelsið væri
fullt af glæpamönnum. Einu sinni
stanzaði hann hjá pínubekknum
36
HEIMILISRITIÐ