Heimilisritið - 01.09.1952, Qupperneq 9

Hvað skyldi hún eiga við ? Hélt
hún kannske að hér væri um fóst-
ureyðingu að ræða ?
— Við höfum eignazt son,
sagði hann.
— Eignazt son ? hváði hún og
gætti nokkurra vonbrigða í mál-
hreimnum. Eftir andartaks hik
bætti hún við :
— Þá hafið þið verið aular allt
að einu. Ef þið hefðuð gift ykkur
áður mynduð þið hafa komizt hjá
þessum útgjöldum. Eg verð auð-
vitað að draga þetta af kaupinu,
en að sjálfsögðu upp á mitt ein-
dæmi, enda skal ég ekki orða
þetta við nokkra lifandi sál.
Leif ákvað að segja hverjum
þeim, sem á vegi hans yrði, frá
þessum gleðitíðindum. Þetta gerði
hann og kom ungfrú Salvesen
þannig í opna skjöldu.
— Og eru þetta þá allar frétt-
irnar ? sagði sá fyrsti við hana.
— Gamalkunnugt, sagði ann-
ar.
— Er á allra vitorði, sagði sá
þriðji.
Hún hafði orðið honum sár-
gröm, er hún að lokum skildi
hvernig fréttin hennar hafði orð-
ið svona úrelt. Hún gat af þeim
sökum ekki mælt með því við
forstjórann, að Leif fengi fyrir-
framgreiðslu þann mánuðinn.
— Það er svo mikill frádráttur
fyrir, kæri Jensen, sagði hún, og
var nánast gráthljóð í röddinni.
Svo gekk þetta allt á afturfót-
unum — húsaleiga og rafmagn
lentu í vanskilum. — Húseigand-
inn gaf honum þriggja daga frest
— fresturinn rann út — húseig-
andinn rauk niður stigann með
bölvi og formælingum á hendur
,, fólki, sem hokraði saman, hlæði
niður börnum og sviki sig fátæk-
an manninn.“ Hann hét því að
bera allt hafurtaskið út með eigin
hendi næsta dag. Með eigin
hendi.
O, jæja, hugsaði Leif. Það
þorir hann ekki. Hann verður nú
fyrst að fara rétta boðleið til fó-
getans.
Og húseigandinn rauk til fó-
getans. Síðan kom lögregluþjónn
til hans. Leif hafði gengið
snemma til náða, því rafveitan
hafði látið rjúfa strauminn.
Hvernig sem þeir nú höfðu farið
að því, þar eð mælir var sameig-
inlegur. Kannske hafði húseig-
andi bara sjálfur losað öryggin.
— Það er ekki ofbirtan hérna,
sagði lögregluþjónninn glaðlega.
— Nei, það væri synd að segja
að það væri ýkja bjart framund-
an, mælti Leif og leitaðist einnig
við að taka á þessu með gaman-
semi.
Lögregluþjónninn varð að grípa
til vasaljóssins:
— Það eru heldur leiðinlegir
SEPTEMBER, 1952
7